Vinyl

7.6 / 10
60 min
Drama
Volg deze serie
7.6 / 10
1seizoenen/10afleveringen/2016 - 2016 
NetwerkHBO
De serie is beëindigd
Je blokkeert onze banners :(
We merken dat onze advertenties niet worden weergeven, waarschijnlijk omdat je AdBlock, Ghostery of andere software gebruikt. Dat vinden we jammer, hiermee ontneem je MijnSerie in essentie inkomsten die we hard nodig hebben. Help ons door MijnSerie te whitelisten of neem Premium!

Beschrijving

Looptijd:60 min20162016 (Beëindigd)
Genres:Drama
Netwerk:HBO
Vinyl is een Amerikaanse dramaserie van de zender HBO. De serie ging in première op 14 februari 2016.

Van Martin Scorsese, Mick Jagger en Terence Winter, deze nieuwe tiendelige dramaserie is gesitueerd in de jaren '70 in New York. Een rit door sex- en druggerelateerde muziek aan het begin van de punk, disco en hiphop. De serie wordt gezien door de ogen van platenbaas, Richie Finestra, gespeeld door Bobby Cannavale, die probeert zijn bedrijf en zijn ziel te behouden en niet iedereen te vernietigen die op zijn pad komt.
Koop serie

Seizoenen

Seizoen 1
0 / 10
Seizoen 1

Populaire reacties (5)

avatar gumstarr
9
12 feb 2016
Gisteravond kregen the happy few in een volgepakte Marktkantine te Amsterdam naast een shitload aan ietwat dubieuze bitterballen en prima smakende mini hamburgers ook de eerste 120 minuten van HBO’s nieuwe liefdesbaby Vinyl voorgeschoteld. Ik moest er wat mensonterende handelingen voor verrichten bij niet nader te noemen individuen, maar ik was erbij. En gelukkig maar. Het heeft er namelijk alle schijn van dat Vinyl vanaf maandag 15 januari de lat legt waar alle andere nieuwe series in 2016 zich op stuk mogen bijten. Geloof me, ze gaan er een pittige kluif aan hebben.

Het is het New York van de vroege jaren ’70. Het is het New York waar je makkelijker een gram coke scoort dan een pak verse melk. Het uitgewoonde New York dat twee decennia later door burgemeester Giuliani en zijn zero tolerance beleid wordt schoongeveegd, omdat uitstappen bij ‘t verkeerde metrostation vaak betekent dat iemand niet veel later een blaffer tegen je slaap drukt. Eigenlijk een soort van Schilderswijk dus, maar dan veertig jaar geleden. Terwijl de voornamelijk donkere jeugd in The Bronx op de gammele platenspelers van hun ouders met het mixen van funky beats de weg voor Rapper’s Delight aan het plaveien is, in muffe kelders punkrockers het kalk van de muren schreeuwen en in Lower Manhattan op onmogelijke plateauzolen de eerste stappen in de Disco worden gezet, probeert Richie Finestra zo goed en zo kwaad als het gaat zijn platenlabel American Century Records overeind te houden.

Gemakzucht en schijnbare desinteresse onder zijn A&R-managers, aangewakkerd door bergen coke zo hoog dat je zou denken dat je in een Frans ski-gebied terecht bent gekomen, hebben ervoor gezorgd dat er net even iets teveel Nickelbacks en Goo Goo Dolls worden getekend en flink wat te weinig Sex Pistols en Velvet Undergrounds. Richie wordt er gek van. Goeie artiesten in je stal zijn posters boven het puberende kinderbed en posters boven het puberende kinderbed zijn aanzien en geld in het laatje. Moet hij alles op alles blijven zetten om zijn bedrijf van de ondergang te redden of wordt het tijd om gewoon weer eens thuis naast z’n vrouw wakker te worden in plaats van doorgesnoven op een veel te dure hotelkamer? Is muziek überhaupt nog wel datgene waar hij z’n hele ziel en zaligheid in wil steken? Ik heb geen idee. Aflevering één van Vinyl laat je met zoveel vraagtekens op de bank achter, dat het een compleet raadsel is wat ze je in de resterende negen aflevering gaan opdienen. Lekker wel.

Vinyl is eigenlijk geen serie, maar een gewoon een krankzinnig lange film. Als Vinyl een serie is, dan zijn de Lord Of The Rings trilogie en Star Wars dat ook. Als Vinyl een serie is, dan krijgt de definitie ervan bij deze een nieuwe lading en moeten we voor boeketreeksen als Scandal en Grey’s Anatomy echt iets anders gaan verzinnen. De cameravoering, de dialogen, het acteerwerk, bij vlagen krijg je bijna het gevoel dat je naar een grimmige rock & roll versie van The Wolf of Wall Street zit te kijken. Op zich natuurlijk ook niet verrassend als je bedenkt dat beiden ontsproten zijn uit ‘t geniale brein van dezelfde geestelijk vader, Martin Scorsese.

De dialogen zijn slim, snel en vaak verrassend grappig. M’n vingers jeuken om wat gniffelheid uit te typen, maar dan wordt het waarschijnlijk zo’n “je-had-er-bij-moeten-zijn” ding, dus kijk ‘t vooral zelf en oordeel. Met een stortvloed aan sideburns, die soms wel door lijken te lopen tot ver voorbij de schaamstreek ; autotelefoons met hoorn én draad én draaischijf en pakken waar je soms nog wel eens van die stoffige zestigjarige boekhouders in rond ziet lopen, slingert Vinyl je met kinderlijk gemak terug in de tijd. Je krijgt met Bobby Cannavale (Boardwalk Empire), Birgitte Hjort Sørensen (Borgen) en Ray Romano (Everybody Loves Raymond) misschien wat bekende gezichten, maar Scorsese houdt van fresh dus in Vinyl shinen vooral veel (redelijk) onbekende namen. Veteraan of groentje, iedereen is goed. Ja, ook Ray Romano. Misschien kunnen we na aflevering tien eindelijk met droge ogen zeggen dat everybody Raymond lovet. Alleen dat al is het bestaansrecht van Vinyl meer dan waard. Ofniedan?!

Na Treme blaft HBO dus opnieuw een serie vol muziek. Niet zo’n lullig DWDD minuutje muziek, maar lekkere lange halen. Met knipogen naar Led Zeppelin, Abba, Donny Osmond en The Stones dansen feit en fictie in Vinyl hevig flirtend om elkaar heen. Met enige regelmaat hoor je Les Pauls harder janken dan de moeder van Jan Smit nadat Yolanthe er met de handdoeken vandoor ging, maar het is zeker niet alleen maar gierende rock wat de klok slaat. Muziek in de breedste zin lijkt in Vinyl de hoofdrol te (gaan) spelen en daar word ik blij van.

Dat Vinyl er één is met potentie mag duidelijk zijn, maar meer dan eens hebben we gezien dat een veelbelovend begin al snel omsloeg in kabbelende gezapigheid. Zelfs het Boardwalk Empire dat Scorsese eerder voor HBO maakte zakte halverwege seizoen één weg door chronische oninteressantheid (doe mij dan maar Peaky Blinders). Één zwaluw maakt dus nog geen zomer, maar iets zegt mij dat het met Vinyl wel goed zit. Tuurlijk was dit slechts de eerste aflevering van tien, maar Smells Like Teen Spirit was het eerste nummer van twaalf en Nevermind werd er na die snoeiharde opener ook niet slechter op. Laten we dus hopen dat de eerste aflevering van Vinyl het Once van Pearl Jam’s Ten is, dan valt er de komende maanden nog een hele hoop te genieten.

www.gumstarr.com
avatar 240980toos
7
16 nov 2017
aardige serie, niet verlengt voor een 2e seizoen

Vergelijkbare series

Treme
2 stemmen
Happy Valley
2 stemmen
The Get Down
2 stemmen
The Deuce
2 stemmen
Dexter
1 stem
Vinyl