When They See Us

When They See Us beroept zich op de Wet van Williams. Hoe klein zijn rol ook is, als je Michael Kenneth Williams opneemt in je cast, dan lijkt succes op voorhand gegarandeerd. Hij is een soort Clarence Seedorf die steeds de club wist uit te kiezen die aan het einde van de rit met de cup met de grote oren stond. The Wire, Boardwalk Empire, The Night Of, The Spoils Before Dying, er is eigenlijk geen serie met Williams die níét de moeite van het kijken waard is. Series met Williams zijn niet alleen goed, ze zijn vaak ook wat grimmig en When They See Us is wat dat betreft geen uitzondering. Halverwege de eerste aflevering zat mijn frustratielevel al vol in het donkerrood. Wat zit de wereld toch vol schofterige, gewetenloze klootzakken die – over de rug van de kwetsbaren – hun eigen ego proberen op te poetsen. Wat dat betreft is When They See Us eigenlijk een replica van The Kalief Browder Story, maar dan gegoten in de mal van American Crime Story. Een verhaal over onrecht, ongelijkheid en een opzichtig falend juridisch systeem. Deze nieuwste Netflix Original kijk je niet om lekker te ontspannen, maar om je te realiseren dat er nog veel werk aan de winkel is. Je kijkt ‘m om te zien dat de dood van Trayvon Martin, Tamir Rice, Willie McCoy en DeAndre Ballard geen incidenten zijn, maar een structureel falen van het politieapparaat. Je kijkt ‘m om te begrijpen waarom donkere jongens in een dure auto veel vaker aan de kant worden gezet en waarom dat niet okay is. Het is een lesje maatschappijleer die iedereen zou moeten volgen.

Vanaf minuut 1 van deze serie was ik boos, gefrustreerd en nog meer boos. De vierde aflevering is het meest heftig, alleen maar een brok in me keel zitten kijken. Je ziet ook dat Wise het meest getekend is wanneer je de personen in het echt ziet. Deze zal nog lang in me hoofd zitten.