Unbreakable Kimmy Schmidt

Tussen 2002 en 2004 verdwenen er opeens drie jonge vrouwen uit het straatbeeld van Cleveland. Het leek Ariel Castro namelijk wel interessant om te kijken wat er zou gebeuren als hij ze een jaar of tien gevangen zou houden in de kelder van z’n rijtjeshuis en ze structureel seksueel zou misbruiken. “Hey”, dacht de geestelijk moeder van 30 Rock, “daar zit wel een dijenkletsend hilarische komedie in. In plaats van een sexual predator gebruiken we een godsdienstwaanzinnige, maar verder hoeven we er eigenlijk weinig aan te veranderen. Super lachen, man.”. Nou is het natuurlijk zo dat je als creatieveling je inspiratie overal vandaan haalt, maar wellicht dat Tina Fey – je weet wel, die bij Saturday Night Live die meesterlijke Sarah Palin neerzette – bij het schrijven van Unbreakable Kimmy Schmidt misschien wat extra afstand van de realiteit had kunnen nemen. In de – overigens zeer catchy – opening credits van de nieuwe Netflix komedie wordt zelfs nog even op smaakvolle wijze geknipoogd naar het tot autotune track omgevormde ooggetuigenverslag van de man die één van Castro’s slachtoffers uiteindelijk uit het huis zag ontsnappen. I’m just saying.

Kimmy Schmidt is op veertienjarige leeftijd samen met nog drie andere vrouwen door een zelfbenoemde messias onder valse voorwendselen een ondergrondse bunker ingeouwehoerd. Een apocalypse zal de wereldbevolking wegvagen en alleen verstopt in het turf kan deze ramp van ongekende proporties overleefd worden. Als vijftien jaar later opeens de deur opengaat en de schuilplaats volstroomt met zonlicht, blijkt dat ze al die tijd voor Jan Lul op 25 m2 hebben gezeten. Verlost van haar onderdrukker besluit de permanent hysterische Kimmy in New York aan een kleine inhaalslag te beginnen. Samen met haar roommate Titus – die nog het meeste wegheeft van een vatsige heel erg niet grappige versie van Ainsley Harriott – probeert ze zo goed en kwaad als het gaat alle obstakels te ontwijken die het leven op haar pad gooit. Beter had het leven het vizier wat scherper gesteld, want dan was deze 13-delige foltering ons wellicht bespaard gebleven.

Zelden deed ik zo ontzettend niet lachen om iets wat door moet gaan voor funny. Alles bij elkaar opgeteld denk ik dat ik in totaal precies nul keer mijn tanden aan Kimmy & co. heb laten zien. Even leek het te gaan gebeuren toen midden in aflevering drie mijn mondhoeken spontaan begonnen te krullen, maar dat bleek te komen door vier opeenvolgende tia’s veroorzaakt door de onthutsende nietgrappigheid. Je kijkt namelijk twintig minuten per keer naar een clusterbom aan hemeltergend slechte grappen, opgedreund door een in Oilily verpakte hoofdpersoon die continu naar je staart als een psychopaat met een achtertuin vol levenloze lichamen. Een hoofdpersoon met een glimlach die meer pijn lijkt te doen dan die van Kanye West en een hoofdpersoon die nog meer inzichten en levenslessen door je strot tracht te duwen dan Bob Saget in acht seizoenen Full House. Over het feit Don Draper ja heeft gezegd op een rol in deze teleurstelling wil ik het niet eens hebben. Nee, ik wil het er wél even over hebben! Hoe kun je met Mad Men jarenlang onderdeel zijn geweest van klasse, kwaliteit, smaak en finesse en dan nu je naam verbinden aan deze ellende? Ik heb me sinds Cruijff in ’83 van Ajax naar Feyenoord verhuisde niet zo verraden gevoeld. En wat is up met al die compleet misplaatste quasi-grappige remarks over gays, Aziaten en Indianen?

Wat mij betreft is er maar één Schmidt en die steelt wekelijks de show in New Girl, maar dat is slechts mijn bescheiden mening.

terugkijkend... verspeelde ik 13 maal een klein half uur aan onzin. Maar goed. Ik dacht dat het iets beter zou worden... maar nee. Het is de moeite echt niet waard, dus ... ben je er nog niet aan begonnen? Gefeliciteerd. Gauw naar iets anders zoeken.