Squid Game - Seizoen 1

Na de Japanse Alice in Borderland te hebben gezien, was het tijd om bij Netflix de Zuid-Koreaanse serie Squid Game te kijken. Kan de Zuid-Koreaanse serie mij net zo bekoren als de Japanse?

Persoonlijk vind ik het begin van Alice in Borderland beter, maar wat er uiteindelijk in Squid Game gebeurd is van zo’n hoge kwaliteit dat ik zeer te spreken ben over de laatste. In Squid Game, waarbij ik nog steeds niet zie hoe het spel op een squid (inktvis) lijkt, worden 456 personen uitgenodigd om kinderspelletjes te spelen. De winnaar krijgt een enorme hoeveelheid geld, maar is dat het allemaal waard?

Wellicht denk je nu 'kinderspelletjes, is dat leuk om naar te kijken?' Het zijn niet zomaar kinderspelletjes, het zijn eigenlijk helemaal geen spelletjes, zeker niet als je bedenkt dat elke spel een zeer dodelijke afloop heeft. Squid Game haalt het slechtste en beste in de spelers naar boven. De ene hoofdrolspeler weet dan bij mij als kijker meer sympathie op te wekken dan de ander, maar eigenlijk zijn ze allemaal meelijwekkend.

If you don't want to play, let us know now

Nummer 456 (Lee Jung-Jae, Chief of Staff) en nummer 001 (Oh Yeong-su, Seondeok yeowang) bouwen een bijzondere vriendschap op. Hoe bijzonder moet je zelf gaan bekijken, want de serie heeft enkele verrassingen voor de kijker in petto. Het zeer onverwachte (bijna) einde staat in schril contrast met het bijna voorspelbare verloop van het spel. Je denkt als kijker al snel te weten wie er zal winnen en wie zal verliezen. Al komt die voorspelbaarheid niet in alle gevallen uit.

45,6 miljard won (33 miljoen euro)

Squid Game mag zich met recht een zeer goede serie noemen. Die naast het trage begin, de eerste 40 minuten moet je even doorheen, zeer verrassend en bijzonder is. De cinematografie is prachtig, net als het kleurgebruik en de prachtige decors. De (dodelijke) kinderspellen zijn prachtig weergegeven en de acteurs maneuvreren uitstekend tussen hoop en vrees. Vriendschappen worden gesmeed en weer verbroken.

En alles past als puzzelstukjes in elkaar. Al komt de serie mij enigszins wel bekend voor. Ik denk dan aan de Marathon en Vlucht naar de Top van Stephen King of de film-franchise The Hunger Games. Maar Squid Game lijkt meer reëel dan eerdergenoemde. Al is het gitzwarte verhaal in de kleuren van een suikerspin verpakt, het komt dichterbij dan je denkt. Want wat zou jij doen in het vooruitzicht van zoveel geld, zeker als je zoals de hoofdrolspelers zwaar in de (financiële) problemen zit.

Het feit dat de spelers vrije keuze hebben, eigenlijk net als in de eerdergenoemde boeken van King, zorgt voor meer herkenning en daardoor komt het dichter bij de werkelijkheid dan The Hunger Games. Squid Game is gruwelijk en wordt op een trage en beklemmende manier verteld. De karakters zijn stereotypen die door het spel worden uitvergroot. De acteurs maken het meer dan waar. En waar het spel zo voorspelbaar lijkt, is de serie zo onvoorspelbaar. Ik hoop op een tweede seizoen.

Voor nu 9,5 punt omdat een goede serie maken zeker geen kinderspel is.