The Lord of the Rings: The Rings of Power - Seizoen 1

Na de eerste twee afleveringen is mijn enthousiasme over The Lord of the Rings: The Rings of Power behoorlijk afgezwakt. De serie is niet slecht, maar het brengt niet overal de belofte die in de eerste twee afleveringen wel zat. De serie maakt het nergens – behalve aflevering zes en acht – echt waar. Aan de decors en aankleding kun je zien dat er veel geld in is gestoken, maar het tempo is de meest storende factor; het schommelt alsof het heen en weer zwaait tussen zware stormen en mooi weer.

Daarnaast vind ik hoofdrolspeler Galadriel (Morfydd Clark, Dracula) in het begin nog wel aardig; je begrijpt haar verdriet en wanhoop. Helaas zakt die sympathie naarmate de afleveringen vorderen steeds meer in. Hobbits die geen Hobbits zijn, en toch weer wel? Het is soms wat verwarrend. De Dwergen vind ik wel echt geweldig en ook de jonge Elrond (Robert Aramayo, Behind Her Eyes) die balanceert tussen vriendschap aan Prince Durin IV (Owain Arthur, Hard Sun) en trouw naar zijn volk mag er zijn.

Sometimes to find the light, we must first touch the darkness.

Sommige verhalen duren te lang en andere weer te kort. Er zit geen lijn in het tempo en de vertelling van de vier volkeren die je volgt. De ene aflevering volgen we de Dwergen en Elrond heel lang. Dan zijn we weer veel te lang aanwezig in Númenor of te kort bij de Elfen. Sommige dialogen zijn te lang, andere te kort. Even dacht ik dat ze het in aflevering zes eindelijk door hadden om het in de volgende aflevering weer los te laten.

What you have always been. My friend.

Ook zijn er oneffenheden die je toch niet zomaar weg kan poetsen. Omdat ik niets wil spoilen kan ik hier niet dieper op in gaan, maar de geoefende kijker zal het zeker zijn opgevallen dat sommige dingen echt niet kunnen. Ook niet in de fantasywereld van Tolkien. Ik hoop van harte dat het tweede seizoen minder fragmentarisch gaat worden en het tempo er goed in wordt gehouden.

Want aan het verhaal zoals het staat is in wezen niets mis. We zien het begin van de Elfen die naar Midden-Aarde gaan om daar de boel te redden van een vreselijke tiran. Daar kun je wel wat mee zou je denken, maar helaas stikt de serie af en toe in het beknellende script. Daar zit je als kijker niet op te wachten. Of de regie en het gekozen format hier ook invloed op hebben durf ik niet te zeggen, maar de serie heeft een extra fles zuurstof nodig om het te halen tot een derde seizoen.

De laatste aflevering zorgt er dan weer voor dat je, net als in aflevering zes, op het puntje van je stoel zit. Je rolt van verbazing, naar verbijstering, naar ongeloof, naar ontroering, naar zie je wel…of toch niet en naar what the f**k. Ik had liever al deze emoties door het gehele seizoen gezien, maar wat niet is kan nog komen. Ik verheug mij gematigd enthousiast op het tweede seizoen.

Ik geef een 7,5, waarbij de meeste punten gaan naar de decors en aankleding en niet te vergeten de standvastige Princess Disa en goedgelovige Nori.