Stranger Things - Seizoen 4

Na het eerste seizoen had ik grote twijfels of ik Stranger Things wel wilde blijven volgen. Ik ben blij dat ik dat heb gedaan, want wat een goede serie is het geworden.

Er zijn een aantal plekken in de fictieve wereld die ik met liefde vermijd. Dat zijn onder andere Derry, U.S.C.S.S. Nostromo, de Overlook Hotel, het huis van Annie Wilkes, Transsylvanië, Bates Motel en daar is nu Hawkins bij gekomen. Na het eerste seizoen gaf ik de serie het voordeel van de twijfel en ben ik met veel tegenzin het tweede seizoen gaan kijken. Inmiddels kan ik niet wachten wat de Duffer-broers voor de kijker in petto heeft voor het allerlaatste vijfde seizoen.

Het vierde seizoen is nog meer dan de voorgaande seizoenen een ode aan horror en dan met name zeker een eerbetoon aan Stephen King. Wat hebben de broers enorm goed gesnapt hoe de spanning op te bouwen. Hoe een verhaal te brengen die zowel spanning als de nodige gore en bloed in zich heeft. Laten we eerlijk zijn de meeste horrorverhalen zijn op zijn zachts gezegd flinterdun, maar nergens gaat Stranger Things vervelen. Zelfs niet tijdens de enorm lange laatste twee afleveringen van het vierde seizoen.

Now that you’ve seen where I’ve been, I’d like very much to show you where I am going.

De acteurs weten na drie seizoenen de personages echt tot leven te brengen. De muziek en tijdsbeeld van de jaren 80 wordt prachtig in beeld gebracht. Soms subtiel, let eens op het T-shirt dat Joyce krijgt, soms ook overduidelijk als je de walkman ziet waar Max de hele tijd mee rond loopt. De serie weet vanaf het begin de spanning op te bouwen om te eindigen in een soort van wow/wtf-moment. Want het is geheel duidelijk dat dit vierde seizoen een aanloop is naar het allerlaatste vijfde seizoen.

We’re a team. Friends.

Waar het ultieme kwaad moet worden bestreden door een stel hechte en fantastische vrienden. De personages en verhaal volgen het juiste patroon van de meeste horrorverhalen/films. Dat maakt van Stranger Things een redelijke hapklare brok, maar gelukkig blijft het niet helemaal voorspelbaar. Daardoor blijf je als kijker geboeid kijken. Want ik heb genoten van het vierde seizoen. Vooral door de verwijzingen, het duidelijk en grote King gehalte, de uitstekende cast en de goede muziek.

Maar ook de regie, camera en speciale effecten zijn prachtig. Kijk eens goed naar Henry/nummer één/Vecna, de digitale animatie en de schmink zijn prachtig. Ook de up-side-down is prachtig gemaakt en in beeld gebracht. De gevechten zijn van zeer hoge kwaliteit en zelfs de, bij vlagen, grappige momenten zijn passend. De Netflix-serie is alleen maar gegroeid vanaf het eerste seizoen tot nu. Ieder seizoen/aflevering was weer net even beter dan de vorige.

Ik ben blij dat ze besloten hebben het verhaal te gaan afronden met een vijfde seizoen. Dat houdt in dat het verhaal niet uitgemolken gaat worden, als is er wel al spraken van een spin-off. Mijn complimenten gaan uit naar niet alleen de Duffer-broers, maar ook naar de cast, crew, schmink, speciale effecten- en computerspecialisten. Hoewel ik nergens tegen het plafond aangeplakt zat door de schrikmomenten, daar is de serie net even wat te voorspelbaar voor, is dit een horrorserie die als voorbeeld kan dienen voor vele mislukte pogingen van diverse filmmakers om iets horror te durven noemen.

Als zeer groot Stephen King, Dean R. Koontz, Clive Barker. Hitchcock, Carpenter, Scott en Wes Craven-fan ben ik blij dat er in deze tijd toch nog goede horror/thriller gemaakt kan worden, 9 punten voor een uitstekend vierde seizoen.