Hannibal – Seizoen 2

Hap, slik, weg, dat is Hannibal dus niet. Je moet goed kauwen en je maag moet tegen stevige kost kunnen om Hannibal te kunnen verteren. Maar als je het eenmaal geproefd hebt wil je niets anders meer. Je kunt het vergelijken met biefstuk. Je koopt er één bij Albert Heijn en zegt niet slecht. Dan eet je een Wagyu biefstuk en je zult nooit meer een andere biefstuk lekker vinden. Maar wat nu als je vegetariër bent? Tja, dan is Hannibal misschien niet helemaal naar je smaak.

Het tweede seizoen van Hannibal begint meteen goed. We zien Jack Crawford met Hannibal in gevecht. Dan staat er onder het scherm twaalf weken eerder en kan het kijk-, luister- en vooral eetfestijn beginnen. Hannibal heeft het voor elkaar; iedereen geloofd dat Will Graham The Chesapeake Ripper is. Will zit in de gevangenis en Hannibal loopt vrolijk, waar je van vrolijk kan spreken, in de rondte en maakt heerlijke gerechten van en voor iedereen.

Will moet dus alle zeilen bijzetten om zijn onschuld te bewijzen. Maar vooral moet hij Hannibals schuld bewijzen en dat gaat niet zomaar. Hannibal is een briljante seriemoordenaar, die niet van plan is om in de gevangenis te belanden. Hij weet Jack en Alana Bloom te overtuigen dat hij de volmaakte onschuld is. Zijn moorden zijn net als Hannibal briljant. Helaas vallen er in het gevecht tussen Will en Hannibal ook onschuldige slachtoffers. Gelukkig ontkomt er ook één.

Dat Mads Mikkelsen een geweldige Hannibal neerzet wisten we al en dat ook de rest van castleden niet aan hem onderdoen is geen verrassing. Hannibal is een meesterwerk in zijn gebied. Met een chef-kok, José Andrés (chef-kok en eigenaar van Restaurant “The Bazaar” in Beverly Hills) die elke aflevering weer meesterwerken op tafel zet. Ieder gerecht is haute cuisine, al zou ik er geen hap van kunnen eten. Andrés adviseert de makers wat voor gerechten er geserveerd moeten worden en hoe het eruit moet komen te zien.

En niet alleen de gerechten spelen een belangrijke rol bij Hannibal, ook de muzikale score maakt Hannibal uniek. Brian Reitzell componist van Hannibal speelt zijn muziek direct bij de scène. Ieder karakter heeft zijn eigen noot en klank. Iedere dialoog maakt gebruik van een andere klankkleur. Reitzell maakt gebruik van dissonantie en vervorming. Percussie, keyboard, wind en waterinstrumenten vormen daarin een belangrijke rol. De muziek, samen met de gerechten, maakt van Hannibal één lang psychologisch spel.

De belichting en camerabewegingen maken het een duister spel. Niet één die gespeeld kan worden door kinderen, maar een bloedserieus spel. Het spel dat zich afspeelt in de halfschaduw en duisternis. In Hannibal schijnt de zon nooit uitbundig. De gordijnen zijn altijd half open en de lichten gedimd. Veel van Hannibals misdaden kunnen ook geen zonlicht verdragen. De dialogen, waar speciale coaches voor aanwezig zijn op de set, maken het plaatje compleet. Hannibal is gemaakt voor de fijnproevers onder ons.

En voor die fijnproevers is zeer goed nieuws, Hannibal krijgt nog een derde gang. Nu maar hopen dat mijn maag het nog kan verdragen.

9.5 punten omdat ik wel van haute cuisine houd.