7
Anonymous geeft From Dusk Till Dawn: The Series - Eerste aflevering een 7.
22 maart 2014, 12:20 door Anonymous
From Dusk Till Dawn: The Series - Eerste aflevering
Vampiers zijn natuurlijk hartstikke hip tegenwoordig, maar gek genoeg toch vooral voor zwijmelende tienermeisjes een obsessie. En na de zombies van The Walking Dead konden de vampiers natuurlijk niet achterblijven om zich van een stoerdere kant te laten zien. Hieronder volgt mijn mening over de eerste aflevering van From Dusk Till Dawn: The Series, gebaseerd op de cultklassieker From Dusk till Dawn (1996).
Zelf hou ik er nooit zo van om bewerkingen met hun origineel te vergelijken. Ik vind dat mensen vaak makkelijk roepen “het boek was veel beter!” of “nou, dan zou je de originele televisieserie eens moeten zien”. Dat een boek soms beter is dan de film die er op gebaseerd is, zegt namelijk op zich nog iets over de kwaliteit van die film. Een van de redenen hiervoor is dat film, televisie en boeken (of zelfs games) nu eenmaal allen om een heel andere aandachtsboog vragen en op zeer uiteenlopende wijze op je fantasie inspelen.
Neem nu bijvoorbeeld karakterontwikkelingen. Een film heeft vaak krap twee uur om je een verhaal over een of meerdere personen te vertellen en dat valt of staat vaak bij of die personages sympathiek zijn. Een televisieserie daarentegen heeft vaak meerdere afleveringen de tijd om een personage te laten groeien en empathie bij de kijker op te wekken. Daar staat dan wel weer tegenover dat een serie maar, pak ‘m beet, drie kwartier heeft om er in de eerste aflevering voor te zorgen dat mensen weer zullen kijken. Zo zie je maar, het is een heel ander kunstje.
En zo kwam From Dusk Till Dawn: The Series tot stand; regisseur van de oorspronkelijke From Dusk till Dawn film Robert Rodriguez wilde de film tot een serie bewerken, zodat hij bepaalde personages wat meer achtergrond kon geven. En dus ontkom ik er nu niet aan om toch ook maar de vergelijking te maken. De eerste aflevering beslaat grofweg de eerste vijf minuten van de film. De gebroeders Gecko hebben een bank overvallen en zijn op de vlucht richting Mexico. Tijdens een korte stop bij een slijterij langs de weg gaat het echter mis en komt er een agent binnenstappen. De Gecko’s nemen twee meiden in gijzeling, in de hoop dat de winkelier hun aanwezigheid niet verraadt. Maar Richard Gecko vertrouwt de situatie niet en schiet de agent neer. Wanneer de partner van de agent, die in de auto zat te wachten, ten tonele verschijnt, wordt de situatie van de broers behoorlijk benard en eindigt die uiteindelijk in een shoot-out. Boos op zijn broer loopt Seth Gecko de winkel uit, dit was namelijk helemaal niet zijn bedoeling.
Ik was voor deze serie nog niet bekend met de acteurs die Seth Gecko (D.J. Cotrona) en Richard Gecko (Zane Holtz) spelen, zoals ik wel bekend ben met George Clooney en Quentin Tarantino. Het was dus waarschijnlijk een slimme zet om acteurs te casten die niet meteen de schijn tegen zich hadden dat ze nooit een goede Seth of Richie zouden kunnen neerzetten. En vooralsnog heb ik niets aan te merken op de manier waarop ze het doen, hoewel er wel een verschil is. Waar ik Quentin Tarantino’s versie van Richie vaak meer zag als een perverse zonderling, speelt Zane Holtz hem meer als een onberekenbare psychopaat. Toch is hij degene die de aflevering interessant maakt. Zijn visioenen of fantasieën (ik ben er nog niet helemaal uit wat het zijn) maken hem intrigerend. De rest van de personages vond ik nogal vlak en spraken voornamelijk in clichés, iets wat tegenwoordig wel vaker een valkuil is met series (en daar kom ik zo op terug). Maar zoals ik aan het begin van deze recensie al aangaf, er zijn nog heel wat afleveringen over om hen meer uit te diepen en wie weet staan hier straks een aantal sterke personages een, op zich heel maf, verhaal aantrekkelijk te maken.
Dan toch nog wat meer over de serie op zichzelf, los van het origineel. Ik heb me zeker niet verveeld in de drie kwartier die het beslaat, ze hebben wel degelijk een goed op zichzelf staande aflevering weten neer te zetten die in de film eigenlijk niet heel belangrijk is voor de uiteindelijke actie. Maar soms had ik het idee dat ze zich iets te veel hebben laten inspireren door andere series, door bijvoorbeeld met de chronologie te spelen. Dit is een truc die bijvoorbeeld bij Breaking Bad vaak heel goed werkte (denk aan de roze teddybeer in het zwembad) en bij True Detective zelfs een extra dimensie in het verhaal aanbracht. Maar hier is het onnodig en vond ik het zelfs een beetje storend. Het verhaal begint namelijk met de agenten die bij de slijterij stoppen, tot het moment dat de oudere agent wordt neergeschoten door Richie. Dan gaan we ineens terug naar de ochtend, en zien we wat de agent heeft gedaan voordat hij de winkel binnenstapte. Later in de aflevering zien we wat de andere agent deed voor hij buiten bij de winkel zat te wachten. Het voegt aan het verhaal of de spanning niets toe en is wat mij betreft een loze poging om een bepaalde kwaliteitsstempel op de serie te drukken. Televisie is aan een enorme opmars bezig in de manier waarop verhalen verteld worden, maar is daardoor blijkbaar ook heel snel vatbaar voor het vormen van clichés.
From Dusk Till Dawn is een cultfilm, de bizarre plottwist (waar we in de serie overigens wel een tijdje op zullen moeten wachten) maakte dat het grote publiek afhaakte, maar een andere groep mensen enorm enthousiast over de film waren. Ik heb het idee dat de serie wat meer voor het grote publiek gemaakt is dan het origineel, en het is ook te hopen dat het geen cultserie wordt, want die zijn meestal geen lang leven beschoren. Ik ben erg benieuwd, er zijn namelijk al ‘vampierenseries’ genoeg die ik uit principe links laat liggen.
Zelf hou ik er nooit zo van om bewerkingen met hun origineel te vergelijken. Ik vind dat mensen vaak makkelijk roepen “het boek was veel beter!” of “nou, dan zou je de originele televisieserie eens moeten zien”. Dat een boek soms beter is dan de film die er op gebaseerd is, zegt namelijk op zich nog iets over de kwaliteit van die film. Een van de redenen hiervoor is dat film, televisie en boeken (of zelfs games) nu eenmaal allen om een heel andere aandachtsboog vragen en op zeer uiteenlopende wijze op je fantasie inspelen.
Neem nu bijvoorbeeld karakterontwikkelingen. Een film heeft vaak krap twee uur om je een verhaal over een of meerdere personen te vertellen en dat valt of staat vaak bij of die personages sympathiek zijn. Een televisieserie daarentegen heeft vaak meerdere afleveringen de tijd om een personage te laten groeien en empathie bij de kijker op te wekken. Daar staat dan wel weer tegenover dat een serie maar, pak ‘m beet, drie kwartier heeft om er in de eerste aflevering voor te zorgen dat mensen weer zullen kijken. Zo zie je maar, het is een heel ander kunstje.
En zo kwam From Dusk Till Dawn: The Series tot stand; regisseur van de oorspronkelijke From Dusk till Dawn film Robert Rodriguez wilde de film tot een serie bewerken, zodat hij bepaalde personages wat meer achtergrond kon geven. En dus ontkom ik er nu niet aan om toch ook maar de vergelijking te maken. De eerste aflevering beslaat grofweg de eerste vijf minuten van de film. De gebroeders Gecko hebben een bank overvallen en zijn op de vlucht richting Mexico. Tijdens een korte stop bij een slijterij langs de weg gaat het echter mis en komt er een agent binnenstappen. De Gecko’s nemen twee meiden in gijzeling, in de hoop dat de winkelier hun aanwezigheid niet verraadt. Maar Richard Gecko vertrouwt de situatie niet en schiet de agent neer. Wanneer de partner van de agent, die in de auto zat te wachten, ten tonele verschijnt, wordt de situatie van de broers behoorlijk benard en eindigt die uiteindelijk in een shoot-out. Boos op zijn broer loopt Seth Gecko de winkel uit, dit was namelijk helemaal niet zijn bedoeling.
Ik was voor deze serie nog niet bekend met de acteurs die Seth Gecko (D.J. Cotrona) en Richard Gecko (Zane Holtz) spelen, zoals ik wel bekend ben met George Clooney en Quentin Tarantino. Het was dus waarschijnlijk een slimme zet om acteurs te casten die niet meteen de schijn tegen zich hadden dat ze nooit een goede Seth of Richie zouden kunnen neerzetten. En vooralsnog heb ik niets aan te merken op de manier waarop ze het doen, hoewel er wel een verschil is. Waar ik Quentin Tarantino’s versie van Richie vaak meer zag als een perverse zonderling, speelt Zane Holtz hem meer als een onberekenbare psychopaat. Toch is hij degene die de aflevering interessant maakt. Zijn visioenen of fantasieën (ik ben er nog niet helemaal uit wat het zijn) maken hem intrigerend. De rest van de personages vond ik nogal vlak en spraken voornamelijk in clichés, iets wat tegenwoordig wel vaker een valkuil is met series (en daar kom ik zo op terug). Maar zoals ik aan het begin van deze recensie al aangaf, er zijn nog heel wat afleveringen over om hen meer uit te diepen en wie weet staan hier straks een aantal sterke personages een, op zich heel maf, verhaal aantrekkelijk te maken.
Dan toch nog wat meer over de serie op zichzelf, los van het origineel. Ik heb me zeker niet verveeld in de drie kwartier die het beslaat, ze hebben wel degelijk een goed op zichzelf staande aflevering weten neer te zetten die in de film eigenlijk niet heel belangrijk is voor de uiteindelijke actie. Maar soms had ik het idee dat ze zich iets te veel hebben laten inspireren door andere series, door bijvoorbeeld met de chronologie te spelen. Dit is een truc die bijvoorbeeld bij Breaking Bad vaak heel goed werkte (denk aan de roze teddybeer in het zwembad) en bij True Detective zelfs een extra dimensie in het verhaal aanbracht. Maar hier is het onnodig en vond ik het zelfs een beetje storend. Het verhaal begint namelijk met de agenten die bij de slijterij stoppen, tot het moment dat de oudere agent wordt neergeschoten door Richie. Dan gaan we ineens terug naar de ochtend, en zien we wat de agent heeft gedaan voordat hij de winkel binnenstapte. Later in de aflevering zien we wat de andere agent deed voor hij buiten bij de winkel zat te wachten. Het voegt aan het verhaal of de spanning niets toe en is wat mij betreft een loze poging om een bepaalde kwaliteitsstempel op de serie te drukken. Televisie is aan een enorme opmars bezig in de manier waarop verhalen verteld worden, maar is daardoor blijkbaar ook heel snel vatbaar voor het vormen van clichés.
From Dusk Till Dawn is een cultfilm, de bizarre plottwist (waar we in de serie overigens wel een tijdje op zullen moeten wachten) maakte dat het grote publiek afhaakte, maar een andere groep mensen enorm enthousiast over de film waren. Ik heb het idee dat de serie wat meer voor het grote publiek gemaakt is dan het origineel, en het is ook te hopen dat het geen cultserie wordt, want die zijn meestal geen lang leven beschoren. Ik ben erg benieuwd, er zijn namelijk al ‘vampierenseries’ genoeg die ik uit principe links laat liggen.
