6.5
Anonymous geeft Chicago Fire - Seizoen 2 (Eerste deel) een 6.5.
11 januari 2014, 18:32 door Anonymous
Chicago Fire - Seizoen 2 (Eerste deel)
Chicago Fire is nog steeds dezelfde Chicago Fire waar de kijkers na de seizoensfinale van het eerste seizoen afscheid van namen. De serie heeft niet al teveel ontwikkeling meegemaakt, maar het kijkt nog wel gewoon lekker weg. Chicago Fire is het type serie dat nooit gerekend zal worden tot de beste series op tv of ooit in de prijzen zal vallen, maar de serie werkt wel op televisie. Wij zien namelijk een aantrekkelijke cast en bepaalde verhaallijnen waar een ieder zich wel in zou kunnen identificeren. Dat dit verpakt zit in een soapachtig jasje moet je de serie maar vergeven. Het is ook een serie die grotendeels gericht is op de vrouwelijke kijker, dus dat is nog een reden waarom je het de serie maar moet vergeven.
In dit eerste deel van het tweede seizoen vechten de mannen en vrouwen van kazerne 51 tegen ambtenaar Gail McLeod die het voortbestaan van de kazerne bedreigt en de verschillende brandweermannen hebben natuurlijk zo hun eigen sores. Zo krijgt Casey (Jesse Spencer, House) tijdelijk de voogdij over de kinderen van zijn omgekomen collega, krijgt Severide (Taylor Kinney, The Vampire Diaries) te maken met zijn zusje, Mills (Charlie Barnett, Private Romeo) met zijn aanmelding voor de politieacademie en Cruz (Joe Minoso, Boss) met problemen waar zijn broertje bij betrokken is geraakt in het vorige seizoen. En zo zijn er nog een heleboel andere dingen waar de verschillende leden mee te maken krijgen. Zij hadden dus genoeg aan hun hoofd in deze eerste tien afleveringen.
De kritiek die je tegen de serie kunt hebben is dat het allemaal vrij voorspelbaar is. Nergens betreed de serie onbekende paden of presenteert het iets wat de kijker nog niet gezien heeft. Eigenlijk kun je de gebeurtenissen als kijker grotendeels uittekenen. Chicago Fire producer Dick Wolf specialiseert zich in dit soort formulematige verhalen, die wellicht simpel zijn, maar ook effectief kunnen zijn. Dat maakt de serie niet slecht, alleen draagt het niet bij aan de kwaliteit van de serie. Gelukkig is de cast (grotendeels) competent en kunnen zij goed overweg met dit materiaal. Het zijn dan ook niet zozeer de wekelijkse actiesequenties waar de serie het van moet hebben, maar van de privélevens van de leden van kazerne 51. Daar valt of staat een procedural als Chicago Fire natuurlijk mee, aangezien een procedural zo goed is als de zaak van de week die zij behandeld. Valt die tegen, dan valt de serie tegen. In het geval van Chicago Fire zijn die zaken niet opzienbarend, wat de serie dus ook niet opzienbarend maakt.
De akkevietjes met Gail Mcleod (Michelle Forbes, The Killing) bijvoorbeeld waren weinig effectief, omdat je als kijker wist dat de uiteindelijke conclusie altijd in het voordeel van de kazerne zou uitvallen. En dat kan ook bijna niet anders, anders hadden wij geen show meer om naar te kijken, natuurlijk. Chicago Fire kent te vaak verhaallijnen die te weinig op het spel zetten, althans; de serie wil de kijker doen geloven van wel, maar het tegendeel is waar. In een drama heb je conflict en belangen nodig, zo ook in deze serie. Echter, in Chicage Fire wordt dit vaak veel te formulematig gepresenteerd. Hoe groot de problemen ook lijken, degenen die eronder lijden komen er altijd te makkelijk uit. Hierdoor voelt (te) weinig écht significant of urgent genoeg. Het is een serie die best wat meer risico mag nemen en dat kun je de schrijvers aanrekenen. Chicago Fire zou meer verhalen mogen vertellen over de impact van de kazerne op de gemeenschap en hoe de gemeenschap de leden van de kazerne vormt.
Het soapachtige mag wat mij betreft vaker worden ingeruild voor echte significante verhalen. De serie is wat mij betreft ook op haar best wanneer zij de broederschap en de eenheid toont tussen de brandweermannen. Het is een zwaar beroep waar je op elkaar moet kunnen rekenen en waar je elkaar nodig hebt om levens te kunnen redden. Deze boodschap kan ik zeker waarderen in Chicago Fire en die boodschap zorgt ervoor dat ik blijf kijken. Want laten we eerlijk zijn; er zijn zat betere shows op televisie, maar er is ook niks mis met series als Chicago Fire. Het is een serie die het publiek levert wat zij er (grotendeels) van verwacht en de serie pretendeert ook niet meer te zijn. Maar als gevolg zul je als serie dus ook nooit boven jezelf uitstijgen en écht meespelen in het televisielandschap. Een lot dat veel netwerkseries en (zeker) type series als Chicago Fire ten deel valt. 8 januari begon ook de spin-off Chicago PD en daar kunnen wij hoogstwaarschijnlijk hetzelfde van verwachten.
Als je dus het eerste seizoen hebt gezien, dan weet je wat je kunt verwachten van dit tweede seizoen. Chicago Fire is absoluut geen hoogvlieger (en afgaande van deze tien afleveringen ziet het er ook niet naar uit dat dit snel zal veranderen), maar zoals gezegd heeft de serie (wat mij betreft) die illusie ook niet. De serie is iets beter dan gemiddeld en dat wel zo blijven. Volgers van het eerste seizoen kunnen daarom dus gerust beginnen aan het tweede. Ikzelf ben ooit begonnen te kijken met mijn lieve vriendin en ben ondanks dat het geen topper is blijven hangen, maar zij is inmiddels afgehaakt. Ik kan deze multiculturele mix van mannen en vrouwen wel waarderen. De serie serveert namelijk nog steeds aantrekkelijke mensen in uniform en het kijkt (nog steeds) makkelijk weg. In dit geval is dat meer dan voldoende.
In dit eerste deel van het tweede seizoen vechten de mannen en vrouwen van kazerne 51 tegen ambtenaar Gail McLeod die het voortbestaan van de kazerne bedreigt en de verschillende brandweermannen hebben natuurlijk zo hun eigen sores. Zo krijgt Casey (Jesse Spencer, House) tijdelijk de voogdij over de kinderen van zijn omgekomen collega, krijgt Severide (Taylor Kinney, The Vampire Diaries) te maken met zijn zusje, Mills (Charlie Barnett, Private Romeo) met zijn aanmelding voor de politieacademie en Cruz (Joe Minoso, Boss) met problemen waar zijn broertje bij betrokken is geraakt in het vorige seizoen. En zo zijn er nog een heleboel andere dingen waar de verschillende leden mee te maken krijgen. Zij hadden dus genoeg aan hun hoofd in deze eerste tien afleveringen.
De kritiek die je tegen de serie kunt hebben is dat het allemaal vrij voorspelbaar is. Nergens betreed de serie onbekende paden of presenteert het iets wat de kijker nog niet gezien heeft. Eigenlijk kun je de gebeurtenissen als kijker grotendeels uittekenen. Chicago Fire producer Dick Wolf specialiseert zich in dit soort formulematige verhalen, die wellicht simpel zijn, maar ook effectief kunnen zijn. Dat maakt de serie niet slecht, alleen draagt het niet bij aan de kwaliteit van de serie. Gelukkig is de cast (grotendeels) competent en kunnen zij goed overweg met dit materiaal. Het zijn dan ook niet zozeer de wekelijkse actiesequenties waar de serie het van moet hebben, maar van de privélevens van de leden van kazerne 51. Daar valt of staat een procedural als Chicago Fire natuurlijk mee, aangezien een procedural zo goed is als de zaak van de week die zij behandeld. Valt die tegen, dan valt de serie tegen. In het geval van Chicago Fire zijn die zaken niet opzienbarend, wat de serie dus ook niet opzienbarend maakt.
De akkevietjes met Gail Mcleod (Michelle Forbes, The Killing) bijvoorbeeld waren weinig effectief, omdat je als kijker wist dat de uiteindelijke conclusie altijd in het voordeel van de kazerne zou uitvallen. En dat kan ook bijna niet anders, anders hadden wij geen show meer om naar te kijken, natuurlijk. Chicago Fire kent te vaak verhaallijnen die te weinig op het spel zetten, althans; de serie wil de kijker doen geloven van wel, maar het tegendeel is waar. In een drama heb je conflict en belangen nodig, zo ook in deze serie. Echter, in Chicage Fire wordt dit vaak veel te formulematig gepresenteerd. Hoe groot de problemen ook lijken, degenen die eronder lijden komen er altijd te makkelijk uit. Hierdoor voelt (te) weinig écht significant of urgent genoeg. Het is een serie die best wat meer risico mag nemen en dat kun je de schrijvers aanrekenen. Chicago Fire zou meer verhalen mogen vertellen over de impact van de kazerne op de gemeenschap en hoe de gemeenschap de leden van de kazerne vormt.
Het soapachtige mag wat mij betreft vaker worden ingeruild voor echte significante verhalen. De serie is wat mij betreft ook op haar best wanneer zij de broederschap en de eenheid toont tussen de brandweermannen. Het is een zwaar beroep waar je op elkaar moet kunnen rekenen en waar je elkaar nodig hebt om levens te kunnen redden. Deze boodschap kan ik zeker waarderen in Chicago Fire en die boodschap zorgt ervoor dat ik blijf kijken. Want laten we eerlijk zijn; er zijn zat betere shows op televisie, maar er is ook niks mis met series als Chicago Fire. Het is een serie die het publiek levert wat zij er (grotendeels) van verwacht en de serie pretendeert ook niet meer te zijn. Maar als gevolg zul je als serie dus ook nooit boven jezelf uitstijgen en écht meespelen in het televisielandschap. Een lot dat veel netwerkseries en (zeker) type series als Chicago Fire ten deel valt. 8 januari begon ook de spin-off Chicago PD en daar kunnen wij hoogstwaarschijnlijk hetzelfde van verwachten.
Als je dus het eerste seizoen hebt gezien, dan weet je wat je kunt verwachten van dit tweede seizoen. Chicago Fire is absoluut geen hoogvlieger (en afgaande van deze tien afleveringen ziet het er ook niet naar uit dat dit snel zal veranderen), maar zoals gezegd heeft de serie (wat mij betreft) die illusie ook niet. De serie is iets beter dan gemiddeld en dat wel zo blijven. Volgers van het eerste seizoen kunnen daarom dus gerust beginnen aan het tweede. Ikzelf ben ooit begonnen te kijken met mijn lieve vriendin en ben ondanks dat het geen topper is blijven hangen, maar zij is inmiddels afgehaakt. Ik kan deze multiculturele mix van mannen en vrouwen wel waarderen. De serie serveert namelijk nog steeds aantrekkelijke mensen in uniform en het kijkt (nog steeds) makkelijk weg. In dit geval is dat meer dan voldoende.
