Bloodline

Wat een dramatisch slechte laatste 2 afleveringen. Ik weet niet wat de schrijvers op hadden, maar het einde slaat echt nergens op. Jammer dat een goede serie zo'n slecht einde krijgt...

Schotel mij maar de hele dag aan één stuk door gezinsdrama’s voor hoor. Arvingerne, Shameless, Olive Kitteridge, smullen geblazen is het. Er is toch niks lekkerders dan te zien dat ze er bij de buren minstens net zo verknipt aan toe zijn als bij jou thuis? Vind ik wel. Het was dan ook met ovationeel applaus, toeters en hier en daar een slinger dat het nieuwe kindje van Netflix in huize Gumstarr onthaald werd. Familieleden die elkaar naar het leven staan, pijnlijke geheimen, intriges. Jammie, jammie, jammie! Kortom: Meet the Rayburns.

Papa Rayburn is een hele meneer op het groepje eilanden net onder Miami. Om dat wat extra kracht bij te zetten is door de lokale hoge heren besloten om een uit de kluiten gewassen steiger naar hem te vernoemen. Daar moet op gedronken worden! Het resort wat Robert met zijn vrouw Sally uitbaat wordt daarom leeggeveegd en vrienden en familie worden uitgenodigd om dit heugelijke feit op gepaste wijze te komen vieren. Ook Danny ,de oudste telg van het gezin Rayburn, pakt de bus richting ouderlijk huis met een feestneus en een portie goede zin in z’n backpack. Danny is alleen een beetje de screw up van de familie. Je weet wel. Foute vrienden, licht verslavingsgevoelig en ietwat narcistische trekjes. We hebben er in onze stamboom allemaal wel eentje rondlopen. Zijn komst zorgt dan ook voor de nodige reuring in het gezin Rayburn. Oud zeer drukt z’n neus tegen het raam en de familiebanden worden ernstig op de proef gesteld.

Netflix timmert flink aan de weg met eigen produkties en dat vinden wij leuk. Toch? Daar waar je bij zenders als HBO, AMC en Showtime inmiddels wel ongeveer weet wat je krijgt als ze met iets nieuws komen, lijkt dat bij Netflix soms nog wat zoeken. We kunnen met z’n allen instemmend en tevreden knikken bij House Of Cards, Lilyhammer en Orange Is The New Black, maar Marco Polo was op z’n zachtst gezegd teleurstellend en Unbreakable Kimmy Schmidt een grove belediging van onze intelligentie. Gelukkig nestelt Bloodline zich wat mij betreft met kinderlijk gemak in de categorie Lekkere Wegkijkers. Het heeft die lekkere sudderende drukkendheid (ik weet niet of dit een woord is, maar anders zou het er één moeten worden) die bijvoorbeeld ook in True Detective zat, alleen is het geheel iets gepolijster. Daar waar True Detective het bijvoorbeeld deed met het uitgewoonde hoofd van Matthew McConaughey krijgen we in Bloodline de ideale schoonzoon Kyle Chandler, die je misschien nog wel kent als de padre de familia in Friday Night Lights of als die knakker die in Early Edition de krant van morgen een dagje eerder kreeg. Kyle zegt inmiddels wel dingen als “Fuck you!” en “Goddamn!”, dus het gaat de goede kant op. Bloodline laat je aan het eind van iedere aflevering met honger achter. Honger naar meer. Bereid je er dus op voor dat je een tijdje niet buiten komt als je er eenmaal aan begint.

Ooooh. En dat het einde wat gehaast, rommelig en rafelig aanvoelt, maar dat is natuurlijk zodat ze iets hebben uit te leggen in seizoen twee. Ik zit daar nu al klaar voor. Figuurlijk natuurlijk, want ik ga hier niet een jaar lang uit m’n neus zitten graaien.