Unforgotten - Seizoen 4

Er komt een vijfde seizoen, maar of ik die ga kijken is niet zeker. Het vierde seizoen is zo schokkend verlopen dat ik even tijd nodig heb om bij te komen. En dan bedoel ik niet schokkend als in Game of Thrones Red Wedding-schokkend, maar op een heel persoonlijk niveau schokkend. Unforgotten is een persoonlijke serie die alle emoties dicht bij huis houdt en dat merk je als kijker. De emoties lopen zo hoog op dat ik na het einde van de vierde aflevering nog zeker vijf minuten, happend naar adem op de bank ben blijven zitten. Je begrijpt het al: Unforgotten is een serie die pijnlijke beslissingen durft te nemen.

Unforgotten heeft tijdens de eerste drie seizoenen al aardig wat kritiek - positief en negatief - over zich heen gehad. De serie laat de kijker dus duidelijk niet onberoerd. Ook hier thuis liepen de emoties op naar aanleiding van beslissingen die werden genomen. Helaas was er niets dat mij heeft voorbereid op de gebeurtenissen in het vierde seizoen. Een seizoen dat begint als altijd, met een lijk dat wordt gevonden. Dit keer zit het in een vriezer.

If I have to be here I might as well do what I do.

Het oplossen van deze gruwelijke vondst loopt volgens hetzelfde stramien als in de voorgaande seizoenen. Er is echter een kleine verandering. Het persoonlijke leven van Cassie en Sunny is prominenter aanwezig. Het leven van Cassie staat op haar kop nu haar vader Martin een nieuwe vriendin heeft en een vreselijke diagnose krijgt. Ook krijgt Cassie te horen dat ze nog zeker drie maanden moet werken voor ze met pensioen mag.

So we do this by the books, Sunny?

Dat laat haar niet onberoerd, maar zoals altijd is zij professioneel genoeg om het mysterie van het lijk in de vriezer te willen oplossen. Ze ziet het als een soort afronding. Sunny gaat samenwonen en dat loopt niet helemaal zoals gepland. Ondertussen loopt het onderzoek moeizaam en niet geheel op rolletjes. Het team van Cassie en Sunny heeft er zijn handen vol aan en is professioneel genoeg om de zaak hopelijk een goed einde te geven.

De acteurs zijn na drie seizoenen uitstekend op elkaar ingespeeld. Ze zijn geloofwaardig en levensecht. Nergens wordt het overdreven of over de top. Het geheel lijkt zo uit het leven gegrepen. De camerabewerking, muzikale score en regie passen uitstekend in het verhaal dat perfect samengaat met de karakters. De zorgen van Cassie zijn heel dicht bij huis en Nicola Walker weet daar een extra dimensie aan te geven.

Walker lijkt een soort gelaagdheid aan haar karakter te geven waardoor het voor de kijker net iets dieper gaat, dichterbij komt. Wellicht zitten er hier en daar kleine foutjes in het script, maar dat boeit niet. In Unforgotten is het verhaal ‘ondergeschikt’ aan de karakters als het ware. De serie geeft je stof tot nadenken en laat je verbaasd achter: “Nee, dat hebben ze net niet echt gedaan, toch?” Na het derde seizoen zei ik al dat de serie heel dicht bij de werkelijkheid komt.

Het vierde seizoen is weer zo goed, weer zo reëel, zo integer en zo dramatisch zonder te overdrijven. Cassie en Sunny en hun fantastische team laten weer zien dat met compassie, empathie en gedegen speurwerk elk slachtoffer gerechtigheid kan krijgen zonder daarbij de mens en zijn emoties te vergeten. En ja, Unforgotten krijgt van mij wéér een tien. Alleen al vanwege de durf van de schrijvers om dieper en verder te gaan dan menig andere serie in dit genre.