True Detective - Seizoen 2
True Detective is niet mijn serie. Ik zou graag willen zeggen dat het wel zo is, maar helaas is deze serie aan mij niet besteed. Vol goede moed heb ik een poging gewaagd maar er mist iets voor mij. Normaal gesproken vind ik dat HBO goede series levert maar True Detective hoort daar, naar mijn mening, niet tussen. Bij het eerste seizoen van True Detective had ik ook al zo’n moeite om er doorheen te komen. Het ijzersterke acteerwerk heeft mij voornamelijk door het eerste seizoen heen gesleept. Seizoen 2 was geen uitzondering. Ik ben er amper doorheen gekomen.
Seizoen 2 speelt zich af in Vinci, Los Angeles waar een viertal, een soort gangster en drie agenten, bij elkaar komen. De gangster, Frank Semyon (Vince Vaughn, Wedding Crashers), probeert zijn duistere verleden achter zich te laten. Detective Ray Velcoro (Colin Farrell, Winter’s Tale) is een corrupte politieagent die de band met zijn zoon probeert te verbeteren. Samen met de afstandelijke en getraumatiseerde detective Ani Bezzerides (Rachel McAdams, About Time) en motoragent Paul Woodrugh (Taylor Kitsch, John Carter), wiens carrière en persoonlijke leven overhoop liggen, probeert Ray een politiezaak op te lossen. Kortom: gekwelde personages die het goede willen doen, een zaak proberen op te lossen, maar onderweg oog in oog komen te staan met hun eigen problemen. Klinkt als de detective series zoals wij die al vaker hebben gezien, toch?
True Detective seizoen 2 komt niet tot leven. Dit is dan ook meteen mijn probleem met de serie. Vooral het begin is erg langdradig. Je ziet de acteurs, het camerawerk, je hoort de audio… maar er is werkelijk geen touw aan vast te knopen. Het mysterie waar True Detective mee speelt is, zelfs voor mij, te groot en te onduidelijk. Nog een ander vreselijk groot minpunt: de personages. Die komen ook niet tot leven. Het interesseert je niet wat hen overkomt, je leeft niet met de personages mee, wat het ontzettend vermoeiend maakt om naar de serie te kijken. Tegen het einde heeft de serie een opleving gehad, maar helaas was het toen al te laat.
Waar True Detective het vooral van moet hebben, is zijn visuele schoonheid. De cinematografie is geweldig. De serie wordt knap in beeld gebracht en op scène-niveau zitten er een paar pareltjes tussen, waaronder de hallucinatie-scène van Frank.
Daarnaast nog een ding waar ik blij van word: de thema’s. Er zijn veel thema’s aan bod gekomen maar twee daarvan staken er voor mij boven uit: Wat is mijn nalatenschap? Wat betekent het om een kind op de wereld te zetten? Aangezien de personages niet zo’n fijne jeugd hebben gehad zijn dit wel interessante thema’s om aan te snijden. Helaas loopt er zoveel door elkaar dat je de grip kwijtraakt op de thema’s en wat er zich precies afspeelt.
Meer kan ik er eigenlijk niet van maken… op momenten heb ik met tegenzin naar de serie gekeken, maar ik heb er wel goede dingen in kunnen ontdekken die ik zeker niet zal vergeten. Maar één ding is zeker: True Detective is niets voor mij.
Seizoen 2 speelt zich af in Vinci, Los Angeles waar een viertal, een soort gangster en drie agenten, bij elkaar komen. De gangster, Frank Semyon (Vince Vaughn, Wedding Crashers), probeert zijn duistere verleden achter zich te laten. Detective Ray Velcoro (Colin Farrell, Winter’s Tale) is een corrupte politieagent die de band met zijn zoon probeert te verbeteren. Samen met de afstandelijke en getraumatiseerde detective Ani Bezzerides (Rachel McAdams, About Time) en motoragent Paul Woodrugh (Taylor Kitsch, John Carter), wiens carrière en persoonlijke leven overhoop liggen, probeert Ray een politiezaak op te lossen. Kortom: gekwelde personages die het goede willen doen, een zaak proberen op te lossen, maar onderweg oog in oog komen te staan met hun eigen problemen. Klinkt als de detective series zoals wij die al vaker hebben gezien, toch?
True Detective seizoen 2 komt niet tot leven. Dit is dan ook meteen mijn probleem met de serie. Vooral het begin is erg langdradig. Je ziet de acteurs, het camerawerk, je hoort de audio… maar er is werkelijk geen touw aan vast te knopen. Het mysterie waar True Detective mee speelt is, zelfs voor mij, te groot en te onduidelijk. Nog een ander vreselijk groot minpunt: de personages. Die komen ook niet tot leven. Het interesseert je niet wat hen overkomt, je leeft niet met de personages mee, wat het ontzettend vermoeiend maakt om naar de serie te kijken. Tegen het einde heeft de serie een opleving gehad, maar helaas was het toen al te laat.
Waar True Detective het vooral van moet hebben, is zijn visuele schoonheid. De cinematografie is geweldig. De serie wordt knap in beeld gebracht en op scène-niveau zitten er een paar pareltjes tussen, waaronder de hallucinatie-scène van Frank.
Daarnaast nog een ding waar ik blij van word: de thema’s. Er zijn veel thema’s aan bod gekomen maar twee daarvan staken er voor mij boven uit: Wat is mijn nalatenschap? Wat betekent het om een kind op de wereld te zetten? Aangezien de personages niet zo’n fijne jeugd hebben gehad zijn dit wel interessante thema’s om aan te snijden. Helaas loopt er zoveel door elkaar dat je de grip kwijtraakt op de thema’s en wat er zich precies afspeelt.
Meer kan ik er eigenlijk niet van maken… op momenten heb ik met tegenzin naar de serie gekeken, maar ik heb er wel goede dingen in kunnen ontdekken die ik zeker niet zal vergeten. Maar één ding is zeker: True Detective is niets voor mij.
