Leuk?
0
0
Bekijk stemmen
The Walking Dead - Seizoen 4 (Eerste deel)
The Walking Dead wordt steeds problematischer. Velen zijn het erover eens dat er in potentie veel meer uit de serie te halen valt, maar dat het potentieel eigenlijk zelden wordt benut. Er is ergens diep van binnen een betere show dan wat de serie ons voorschotelt. Dat betekent niet dat de serie slecht is, dat zeker niet, maar wel dat het meer zou kunnen zijn dan dat het zo vaak is.
En dat is omdat The Walking Dead een beetje een herhalingsoefening wordt. Dezelfde thema's en boodschappen krijgen wij keer op keer te zien en van die formule wordt te zelden afgeweken. De serie gaat nog steeds over mensen die zich staande proberen te houden in een wereld vol dood en verderf, maar het schort het hem hier in hoe dat verhaal verteld wordt. In mijn recensie waarin ik vooruitblikte op het vierde seizoen ging ik al dieper in op waar het seizoen om draait, dus nu wil ik inhoudelijk dieper ingaan op wat tot nu toe werkt, en wat niet.
Het was een goed idee om in dit seizoen een nieuwe dreiging te introduceren. Een virus zorgde ervoor dat onze hoofdpersonen in de gevangenis met nog een geduchte tegenstander te maken hadden. Dit zorgde voor machteloosheid en voor een bepaalde onberekenbaarheid die ik toejuich. Het virus was een stille moordenaar en bracht wanhoop en angst in het kamp. Onberekenbaarheid is wat The Walking Dead constant nodig heeft om interessant te blijven. Kijk, zombieaanvallen (zijn leuk en aardig, maar) heb je op een gegeven moment ook wel gezien. En The Walking Dead beseft dat ook; natuurlijk, de zombies zijn een constante dreiging, maar de échte dreiging is de mens zelf. Wanneer die niet in eenheid werken naar een gezamenlijk doel, komt er frictie en komt het belang van de groep in geding. Dat zag je in de verhaallijn van Carol (Melissa McBride, Dawson's Creek) die op eigen houtje begon te opereren en nieuweling Bob (Lawrence Gilliard Jr., The Wire) wiens alcoholisme anderen bijna de kop kostte.
The Walking Dead toont daarin geen klassenverschillen; men zal, ongeacht huidskleur of geslacht, met elkaar moeten samenwerken en samenleven om dit alles te overleven. Alleen lijkt het of de serie niet in staat is om iets anders te laten zien dan mensen die wanhopen en lijden. Om dat punt te demonstreren, gooit de serie dan nieuwe castleden erbij die vervolgens zonder pardon worden afgeslacht door de zombies of door de antagonist. Probleem is echter dat de nieuwe cast bijna altijd zo matig is ontwikkeld, dat het voor de kijker niet uitmaakt als zij het bijtgrage gebit van een zombie ontmoeten. Het is simpel; om personages waar je geen band mee opbouwt kun je onmogelijk geven. Dus wat doe je wanneer het vriendje (die je maar een aflevering hebt meegemaakt) van iemand overlijdt? Juist, je haalt je schouders op.
Het lijkt soms of de makers en schrijvers van The Walking Dead bang zijn om Rick (Andrew Lincoln, Strike Back) en consorten af en toe een succesje te laten boeken. Wat ook wel begrijpelijk is, aangezien The Walking Dead de grootste standaard kabelserie ooit is. Er is zelfs al een spin-off aangekondigd. Je kunt dus al zien dat de makers het verhaal zolang zullen rekken tot uiteindelijk de koek op is. En aangezien dat punt nog lang niet is bereikt (en de serie alleen maar populairder begint te worden), zullen de makers niet van het huidige pad afwijken. Dus zal de wanhoop, de angst en het lijden alleen maar verlengd worden en de situaties zullen alleen maar uitzichtlozer worden. En als gevolg zullen wij steeds meer geconfronteerd worden met niet al te sterk geschreven dialogen (die er te vaak bovenop zitten), problematisch ontwikkelde karakters en repetitieve verhaallijnen. Met als gevaar (waar ik wel al bang voor ben) dat de serie de Dexter kant op gaat: dat wil zeggen geprezen in de eerste seizoenen, maar door critici en fans verguisd in de latere seizoenen.
We wisten ook allemaal dat de Governor weer zijn weg terug naar het scherm zou vinden. Helaas is dit ook een jammerlijke keuze geweest. De meest onlogische gebeurtenis in seizoen drie was dat de Governor niet het leven liet. Zijn verhaallijn was op, zijn houdbaarheidsdatum was verlopen. Het was dan ook verbazingwekkend dat The Walking Dead in de afgelopen afleveringen het karakter sympathieker wou maken; een onmogelijke opgave na alle verschrikkelijke daden die het karakter uitvoerde in het vorig seizoen. Om vervolgens dat alles weer uit het raam te gooien en ons weer de lul te laten zien die de Governor eigenlijk is, iets wat de kijker onmogelijk was vergeten. The Walking Dead gaf teveel screentijd aan een personage dat eigenlijk altijd problematisch was en waar de show zelf te vaak op twee gedachten over hinkte. Dat zorgde voor een aantal vreemde Governor gecentreerde afleveringen, die uiteindelijk resulteerde in een uitkomst die én te lang op zich liet wachten én die niet meer dan logisch was.
Het was het in dit eerste deel allemaal net niet en dat is jammer. Daarom ben ik ook benieuwd naar hoe het tweede deel verder zal gaan nu de groep in de midseasonfinale heel wat te verduren kreeg. De kaarten zijn geschud en de verhoudingen zijn weer veranderd. Ook zal er een nieuwe setting komen in de nieuwe afleveringen, iets wat ik ook toejuich. Een nieuwe locatie was nodig, een nieuwe setting zal de serie hopelijk goed doen en hopelijk komen de hoofdpersonen anderen tegen die weer een nieuwe impuls kunnen geven aan deze serie. Want dat is broodnodig.
Begrijp mij niet verkeerd; The Walking Dead is zeker nog de moeite waard en ik kijk er nog altijd graag naar, alleen zie ik wel in dat de show maar een trucje lijkt te kunnen opvoeren. De serie is niet in staat om een hogere versnelling te vinden of om te innoveren. En daar heb ik op zich vrede mee, omdat ik besef hoe groot de serie is voor moederbedrijf AMC. Maar dat maakt de serie er niet verrassender of beter op, waardoor het er (voorlopig) niet op lijkt dat The Walking Dead ooit meer zal worden dan gewoon een 'goede' serie.
Volg The Walking DeadEn dat is omdat The Walking Dead een beetje een herhalingsoefening wordt. Dezelfde thema's en boodschappen krijgen wij keer op keer te zien en van die formule wordt te zelden afgeweken. De serie gaat nog steeds over mensen die zich staande proberen te houden in een wereld vol dood en verderf, maar het schort het hem hier in hoe dat verhaal verteld wordt. In mijn recensie waarin ik vooruitblikte op het vierde seizoen ging ik al dieper in op waar het seizoen om draait, dus nu wil ik inhoudelijk dieper ingaan op wat tot nu toe werkt, en wat niet.
Het was een goed idee om in dit seizoen een nieuwe dreiging te introduceren. Een virus zorgde ervoor dat onze hoofdpersonen in de gevangenis met nog een geduchte tegenstander te maken hadden. Dit zorgde voor machteloosheid en voor een bepaalde onberekenbaarheid die ik toejuich. Het virus was een stille moordenaar en bracht wanhoop en angst in het kamp. Onberekenbaarheid is wat The Walking Dead constant nodig heeft om interessant te blijven. Kijk, zombieaanvallen (zijn leuk en aardig, maar) heb je op een gegeven moment ook wel gezien. En The Walking Dead beseft dat ook; natuurlijk, de zombies zijn een constante dreiging, maar de échte dreiging is de mens zelf. Wanneer die niet in eenheid werken naar een gezamenlijk doel, komt er frictie en komt het belang van de groep in geding. Dat zag je in de verhaallijn van Carol (Melissa McBride, Dawson's Creek) die op eigen houtje begon te opereren en nieuweling Bob (Lawrence Gilliard Jr., The Wire) wiens alcoholisme anderen bijna de kop kostte.
The Walking Dead toont daarin geen klassenverschillen; men zal, ongeacht huidskleur of geslacht, met elkaar moeten samenwerken en samenleven om dit alles te overleven. Alleen lijkt het of de serie niet in staat is om iets anders te laten zien dan mensen die wanhopen en lijden. Om dat punt te demonstreren, gooit de serie dan nieuwe castleden erbij die vervolgens zonder pardon worden afgeslacht door de zombies of door de antagonist. Probleem is echter dat de nieuwe cast bijna altijd zo matig is ontwikkeld, dat het voor de kijker niet uitmaakt als zij het bijtgrage gebit van een zombie ontmoeten. Het is simpel; om personages waar je geen band mee opbouwt kun je onmogelijk geven. Dus wat doe je wanneer het vriendje (die je maar een aflevering hebt meegemaakt) van iemand overlijdt? Juist, je haalt je schouders op.
Het lijkt soms of de makers en schrijvers van The Walking Dead bang zijn om Rick (Andrew Lincoln, Strike Back) en consorten af en toe een succesje te laten boeken. Wat ook wel begrijpelijk is, aangezien The Walking Dead de grootste standaard kabelserie ooit is. Er is zelfs al een spin-off aangekondigd. Je kunt dus al zien dat de makers het verhaal zolang zullen rekken tot uiteindelijk de koek op is. En aangezien dat punt nog lang niet is bereikt (en de serie alleen maar populairder begint te worden), zullen de makers niet van het huidige pad afwijken. Dus zal de wanhoop, de angst en het lijden alleen maar verlengd worden en de situaties zullen alleen maar uitzichtlozer worden. En als gevolg zullen wij steeds meer geconfronteerd worden met niet al te sterk geschreven dialogen (die er te vaak bovenop zitten), problematisch ontwikkelde karakters en repetitieve verhaallijnen. Met als gevaar (waar ik wel al bang voor ben) dat de serie de Dexter kant op gaat: dat wil zeggen geprezen in de eerste seizoenen, maar door critici en fans verguisd in de latere seizoenen.
We wisten ook allemaal dat de Governor weer zijn weg terug naar het scherm zou vinden. Helaas is dit ook een jammerlijke keuze geweest. De meest onlogische gebeurtenis in seizoen drie was dat de Governor niet het leven liet. Zijn verhaallijn was op, zijn houdbaarheidsdatum was verlopen. Het was dan ook verbazingwekkend dat The Walking Dead in de afgelopen afleveringen het karakter sympathieker wou maken; een onmogelijke opgave na alle verschrikkelijke daden die het karakter uitvoerde in het vorig seizoen. Om vervolgens dat alles weer uit het raam te gooien en ons weer de lul te laten zien die de Governor eigenlijk is, iets wat de kijker onmogelijk was vergeten. The Walking Dead gaf teveel screentijd aan een personage dat eigenlijk altijd problematisch was en waar de show zelf te vaak op twee gedachten over hinkte. Dat zorgde voor een aantal vreemde Governor gecentreerde afleveringen, die uiteindelijk resulteerde in een uitkomst die én te lang op zich liet wachten én die niet meer dan logisch was.
Het was het in dit eerste deel allemaal net niet en dat is jammer. Daarom ben ik ook benieuwd naar hoe het tweede deel verder zal gaan nu de groep in de midseasonfinale heel wat te verduren kreeg. De kaarten zijn geschud en de verhoudingen zijn weer veranderd. Ook zal er een nieuwe setting komen in de nieuwe afleveringen, iets wat ik ook toejuich. Een nieuwe locatie was nodig, een nieuwe setting zal de serie hopelijk goed doen en hopelijk komen de hoofdpersonen anderen tegen die weer een nieuwe impuls kunnen geven aan deze serie. Want dat is broodnodig.
Begrijp mij niet verkeerd; The Walking Dead is zeker nog de moeite waard en ik kijk er nog altijd graag naar, alleen zie ik wel in dat de show maar een trucje lijkt te kunnen opvoeren. De serie is niet in staat om een hogere versnelling te vinden of om te innoveren. En daar heb ik op zich vrede mee, omdat ik besef hoe groot de serie is voor moederbedrijf AMC. Maar dat maakt de serie er niet verrassender of beter op, waardoor het er (voorlopig) niet op lijkt dat The Walking Dead ooit meer zal worden dan gewoon een 'goede' serie.
Reacties (12)