
2.5
Mandy Gelling-Potharst geeft The Following – Seizoen 2 (Eerste deel) een 2.5.
21 maart 2014, 07:23 door Mandy Gelling-Potharst
The Following – Seizoen 2 (Eerste deel)
Er komen af en toe van die series voorbij waar je eigenlijk niet naar wilt kijken. Of je hoopt dat ze gecanceld gaan worden. The Following is voor mij een dergelijke serie. Graag wil ik stoppen met kijken maar ik kan het niet. Iets houdt me aan de buis gekluisterd. Het verhaal, de acteurs of is het iets anders? Na het eerste seizoen had ik de hoop dat de makers van The Following het licht zouden zien en er andere scriptschrijvers op los zouden laten. Of dat de beide hoofdrolspelers zich ermee zouden gaan bemoeien want ik kan me niet voorstellen dat Bacon en Purefoy blij zijn met het materiaal waarmee ze moeten werken. Volgens mij kan je er als acteur zeer weinig mee, al doen ze hun stinkende best. De beide acteurs zijn in staat om een serie als The Following tot grote hoogte te stuwen mits het script ze die ruimte zou geven.
Maar goed het tweede seizoen dus, die is zo waar nog slechter dan het eerste. Houdt in gedachten dat Caroll een seriemoordenaar is, dus een psychopaat. Psychopaten zijn niet in staat spijt, berouw en dankbaarheid te voelen. En ga dan nu kijken naar Caroll, en wat ziet de verbijsterde kijker; een man die bijna huilend naast zijn nummer één staat en roept dat hij spijt heeft en dat hij het allemaal zo erg vindt en dat hij dankbaar is dat de nummer één nog leeft en dat hij er alles aan zal doen om het goed te maken. Sorry, hebben de makers dan niets begrepen van seriemoordenaars, lezen zij niet? Of hebben ze gewoon maling aan de kijker? Of neem Hardy, u weet wel de ex FBI-agent die Caroll als obsessie heeft. Die had toch in het eerste seizoen een pacemaker en andere gezondheidsproblemen. In het tweede seizoen zijn die als sneeuw voor de zon verdwenen. Hij rent en rent en schiet en rent nog wat meer en raakt gewond en rent dan nog wat meer. U raad het al met zijn hart heeft hij ogenschijnlijk geen enkel probleem meer.
Maar Caroll en Hardy zijn niet de enige karakters die anders zijn dan in het eerste seizoen. Ook FBI-agent Weston is anders. Hij is boos, heel boos vooral op Hardy. Je zou denken dat ze in het eerste seizoen beste vrienden waren en dat Hardy zijn beste vriend heeft verraden, zo boos is Weston. En zijn IQ is ook met tientallen punten naar beneden bijgesteld, net als trouwens die van de politie, de FBI en alle andere karakters die meedingen naar de prijs voor domste agent. Want de FBI bakt er werkelijk niets van. Als kijker weet je al na aflevering één hoe de vork in de steel zit. Je roept het ook vanaf je favoriete televisiestoel: “Zien jullie dan niet daar bij de FBI dat hij of zij zo fout is als ik weet niet hoe?!” Maar nee hoor ze zien het niet en om de spanning wat op te bouwen ze zien het heel lang niet. Ook Hardy die ik toch wat hoger had in geschat ziet het pas heel laat. Bah, denk ik dan als kijker, word ik voor dom versleten of zo? Maar ja, suf blijven kijken.
Het tweede seizoen houdt meer volgelingen in, dat betekent nog meer personen om naar de slachtbank te brengen. De één is nog gekker dan de ander. Je hebt daar Lily Gray (Connie Nielsen, Boss) als werkelijk beeldschone kunsthandelaar. Maar ook de tweeling Luke en Mark, geweldig gespeeld door Sam Underwood (Homeland), die heel eng en gek moeten zijn maar door hun dialogen niet echt uit de verf komen. Of Mandy Lang (Tiffany Boone) waarvan ik nog steeds niet weet waarom die doet wat ze doet. En dan dat praten in Frans, willen de makers ons hiermee doen geloven dat ze enorm intelligent zijn? Er zijn karakters die een paar afleveringen wat kleine zinnetjes te zeggen hebben maar die zo snel dood gaan dat je er totaal geen sympathie mee kan hebben of voelen. Volgens mij zijn ze kanonnenvoer om het magere verhaal wat op te leuken. Helaas falen ze in bijna elk opzicht. Het idee achter het verhaal is geweldig. Toen de serie werd aangekondigd werd ons voor gehouden dat we een tweede 24 zouden krijgen. Nou dus niets van dat alles.
Wat ik het allerergst vind is dat The Following nergens zijn best doet om beter te worden. En dat ik niet meer mijn best doe om de televisie uit te zetten. Suf blijf ik elke week kijken misschien als een soort zelfkastijding? Ik zal u het antwoord daarop schuldig moeten blijven. Maar wat ik eigenlijk nog veel erger vind is dat ze de serie hebben verlengd met nog een derde seizoen. Het zweet breekt me nu al aan alle kanten uit. Kan ik dit keer wel mijn televisie uitzetten?
2,5 punt voor de moeite die ze gedaan hebben om op de set te verschijnen.
Maar goed het tweede seizoen dus, die is zo waar nog slechter dan het eerste. Houdt in gedachten dat Caroll een seriemoordenaar is, dus een psychopaat. Psychopaten zijn niet in staat spijt, berouw en dankbaarheid te voelen. En ga dan nu kijken naar Caroll, en wat ziet de verbijsterde kijker; een man die bijna huilend naast zijn nummer één staat en roept dat hij spijt heeft en dat hij het allemaal zo erg vindt en dat hij dankbaar is dat de nummer één nog leeft en dat hij er alles aan zal doen om het goed te maken. Sorry, hebben de makers dan niets begrepen van seriemoordenaars, lezen zij niet? Of hebben ze gewoon maling aan de kijker? Of neem Hardy, u weet wel de ex FBI-agent die Caroll als obsessie heeft. Die had toch in het eerste seizoen een pacemaker en andere gezondheidsproblemen. In het tweede seizoen zijn die als sneeuw voor de zon verdwenen. Hij rent en rent en schiet en rent nog wat meer en raakt gewond en rent dan nog wat meer. U raad het al met zijn hart heeft hij ogenschijnlijk geen enkel probleem meer.
Maar Caroll en Hardy zijn niet de enige karakters die anders zijn dan in het eerste seizoen. Ook FBI-agent Weston is anders. Hij is boos, heel boos vooral op Hardy. Je zou denken dat ze in het eerste seizoen beste vrienden waren en dat Hardy zijn beste vriend heeft verraden, zo boos is Weston. En zijn IQ is ook met tientallen punten naar beneden bijgesteld, net als trouwens die van de politie, de FBI en alle andere karakters die meedingen naar de prijs voor domste agent. Want de FBI bakt er werkelijk niets van. Als kijker weet je al na aflevering één hoe de vork in de steel zit. Je roept het ook vanaf je favoriete televisiestoel: “Zien jullie dan niet daar bij de FBI dat hij of zij zo fout is als ik weet niet hoe?!” Maar nee hoor ze zien het niet en om de spanning wat op te bouwen ze zien het heel lang niet. Ook Hardy die ik toch wat hoger had in geschat ziet het pas heel laat. Bah, denk ik dan als kijker, word ik voor dom versleten of zo? Maar ja, suf blijven kijken.
Het tweede seizoen houdt meer volgelingen in, dat betekent nog meer personen om naar de slachtbank te brengen. De één is nog gekker dan de ander. Je hebt daar Lily Gray (Connie Nielsen, Boss) als werkelijk beeldschone kunsthandelaar. Maar ook de tweeling Luke en Mark, geweldig gespeeld door Sam Underwood (Homeland), die heel eng en gek moeten zijn maar door hun dialogen niet echt uit de verf komen. Of Mandy Lang (Tiffany Boone) waarvan ik nog steeds niet weet waarom die doet wat ze doet. En dan dat praten in Frans, willen de makers ons hiermee doen geloven dat ze enorm intelligent zijn? Er zijn karakters die een paar afleveringen wat kleine zinnetjes te zeggen hebben maar die zo snel dood gaan dat je er totaal geen sympathie mee kan hebben of voelen. Volgens mij zijn ze kanonnenvoer om het magere verhaal wat op te leuken. Helaas falen ze in bijna elk opzicht. Het idee achter het verhaal is geweldig. Toen de serie werd aangekondigd werd ons voor gehouden dat we een tweede 24 zouden krijgen. Nou dus niets van dat alles.
Wat ik het allerergst vind is dat The Following nergens zijn best doet om beter te worden. En dat ik niet meer mijn best doe om de televisie uit te zetten. Suf blijf ik elke week kijken misschien als een soort zelfkastijding? Ik zal u het antwoord daarop schuldig moeten blijven. Maar wat ik eigenlijk nog veel erger vind is dat ze de serie hebben verlengd met nog een derde seizoen. Het zweet breekt me nu al aan alle kanten uit. Kan ik dit keer wel mijn televisie uitzetten?
2,5 punt voor de moeite die ze gedaan hebben om op de set te verschijnen.
Over de auteur, Mandy Gelling-Potharst

Mandy (1966) schrijft vanaf 2013 recensies, nieuwsberichten en columns. Inmiddels is het schrijven en meedenken voor MijnSerie een grote hobby geworden waar ze voorlopig nog niet mee wil stoppen. Ook maakte ze tussen 2016 en 2018 elke week een radiocolumn op Roulette FM voor het programma Ochtend Oostrom met Peter Oostrom. Vanaf januari 2019 gingen de twee weer samenwerken door éénmaal per maand een MijnSerie Podcast te maken. En sinds september 2018 is ze content manager. Vanaf 1 maart 2020 is ze hoofdredacteur van MijnSerie. Het genre series waar ze naar kijkt is nu ook zo uitgebreid dat ze niet kan zeggen welk genre, naast horror/thriller en alles over Sherlock Holmes, ze nu het beste vindt. Alle genres hebben wel iets wat haar aanspreekt. Ze staat altijd open voor goede tips over series die ze nog niet op haar kijk- of wensenlijstje heeft staan
Bekijk profiel van Mandy Gelling-Potharst