The Mandalorian

Leuke eerste aflevering, ben benieuwd naar de rest van het seizoen

Ondanks dat de special effects er bij vlagen nog kneuteriger uit zien dan de gemiddelde aflevering van de Thunderbirds, is The Mandalorian natuurlijk een lust voor het oog. Het blijft bizar dat dit – in navolging van series als Game Of Thrones, A Series Of Unfortunate Events en The Crown – inmiddels het productieniveau is wat series moeten aantikken om ons als kijker nog een beetje enthousiast te krijgen. Wie had dat gedacht toen we – tot een jaar of tien geleden – nog vooral werden bedolven onder tenenkrommende sitcoms met een lachband en sets opgetrokken uit golfkarton? Maar alle pracht en praal ten spijt, de grootste blikvanger van The Mandalorian is natuurlijk Baby Yoda. Net zoals dat New Girl eigenlijk gewoon ‘Schmidt’ had moeten heten, was ‘Baby Yoda’ misschien een betere naam geweest voor deze eerste Disney+ Original. Vanaf het moment dat hij Mando vanuit zijn kleine zwevende bedstee aankeek, was het internet verliefd op hem. En terecht.

Toch kampt The Mandalorian met een probleem wat zelfs Baby Yoda niet goed kan maken: een compleet gebrek aan richting. Er zit totaal geen lijn of opbouw in. Wat wil Favreau ons nou eigenlijk vertellen? Hij dendert met zevenmijlslaarzen door het verhaal en alle ontmoetingen en beslissingen van Mando voelen volslagen random. Hier even een heel dorp bevrijden van een levensgevaarlijk monster, dan in twintig minuten een hele romance met een gewillige weduwe opbouwen én afbreken, om vervolgens een partner in crime op te pikken en die een aflevering later weer te dumpen. Er is totaal geen samenhang, laat staan verdieping. Met slecht acht afleveringen van nog geen half uur krijg je ook nauwelijks tijd om je aan de karakters te hechten. Iets wat bij Mando sowieso onmogelijk is, aangezien hij de hele tijd met een broodrooster op zijn hoofd rondloopt. Ik kan me voorstellen dat The Mandalorian geweldig is voor melancholische veertigers die weemoedig terugdenken aan al die keren dat ze de VHS van Return Of The Jedi in de videorecorder drukte, maar ik kan er gewoon niet zoveel mee. The Mandalorian is voor mij het zoveelste bewijs dat alles staat of valt met een goed verhaal en het gebrek daaraan kan zelfs een vertederende Baby Yoda niet compenseren.