8.5
Anonymous geeft Prisoners of War - Seizoen 2 (DVD) een 8.5.
11 oktober 2015, 09:35 door Anonymous
Prisoners of War - Seizoen 2 (DVD)
Gideon Raff is er maar druk mee. De Israëlische bedenker, schrijver en producer schaakt op twee borden tegelijk met zijn geesteskind Hatufim ( Prisoners of War) en de Amerikaanse versie daarvan, Homeland.
Beide series vielen reeds in de prijzen en worden goed bekeken en doorgaans ook goed- tot zeer goed beoordeeld. Regelmatig diende hij heen en weer te reizen tussen Israël en de Verenigde Staten voor de opnames van beide versies. Het basisgegeven is hetzelfde. Qua uitwerking verschilt het Israëlische origineel echter behoorlijk van de Amerikaanse adaptatie. En dat dan, om maar meteen met de deur in huis te vallen, in positieve zin.
Hatufim handelt over een thema dat de Israëlische samenleving al decennia bezig houdt. De gevangenschap van hun soldaten door vijandelijke machten en de felle roep om onderhandelingen om ze weer terug te krijgen vanuit de samenleving.
In het eerste seizoen maakt de kijker kennis met de hoofdpersonen en het grondverhaal. Drie reservisten worden achter de vijandelijke linies in Libanon gevangen genomen en in Syrië gevangen gehouden. De familieleden en vrienden leven al zeventien jaar in onzekerheid over hun lot en dealen, ieder op hun eigen wijze, zo goed en zo kwaad als het kan met de situatie.
Via de nodige flashbacks zien we onder andere, zonder opsmuk en rauw in beeld gebracht, hoe de drie mannen zwaar worden gemarteld en ook elkaar dienen te martelen. Uri (Ishai Golan, Rashevski’s Tango) en Nimrod (Yoram Toledano, Adam Resurrected) worden na al die jaren vrijgelaten en herenigd met hun geliefden. Amiël (Assi Cohen, DIg en Munich) blijft echter achter. Ondertussen heeft de geheime dienst meer dan gemiddelde interesse in de mannen en hun ervaringen, maar vooral in hun eventuele neiging tot overlopen naar de vijand na zovele jaren van psychische druk.
In het tweede seizoen begint het basisverhaal zich op een uiterst aangename wijze te vertakken en krijgen we als kijker een integere kijk in de zielenroerselen van de vrijgelatenen, hun vrouwen en kinderen en de samenleving waarin ze hun bestaan weer opnieuw proberen op te bouwen.
Er wordt vooral ingezoomd op het lot van Amiël , waarbij ieder woord in deze recensie bijkans een plotverkloter is, dus daar zal ik verder dan ook geen woorden aan besteden.
De pilot van Homeland alleen al, kostte meer dan alle twee de seizoenen van Hatufim qua productie samen. Toch prefereer ik Hatufim boven Homeland. Het tempo is lager en menselijker. Het psychologische aspect wordt fijnzinniger behandeld.
Het beeld dat van de samenleving en de problematiek gegeven wordt, is realistischer, het beeld dat van voormalige oorlogsgevangenen en hun nabije omgeving gegeven wordt, is integer en grijpt je meer dan eens naar de keel. Daarnaast is er in het tweede seizoen ook sprake van ongedachte wendingen en ‘puntje van je stoel’ scènes.
Hatufim is in die zin een aanrader vanjewelste. Eén traan van Uri degradeert wat dat betreft de emoties van Carrie Matheson in Homeland tot een nietszeggende, repeterende en opgedroogde huilbui die je al van kilometers afstand ziet aankomen. Hatufim neemt ook wat dat betreft de kijker serieus, en daar houd ik wel van. Kortom, gaat dat zien !
Beide series vielen reeds in de prijzen en worden goed bekeken en doorgaans ook goed- tot zeer goed beoordeeld. Regelmatig diende hij heen en weer te reizen tussen Israël en de Verenigde Staten voor de opnames van beide versies. Het basisgegeven is hetzelfde. Qua uitwerking verschilt het Israëlische origineel echter behoorlijk van de Amerikaanse adaptatie. En dat dan, om maar meteen met de deur in huis te vallen, in positieve zin.
Hatufim handelt over een thema dat de Israëlische samenleving al decennia bezig houdt. De gevangenschap van hun soldaten door vijandelijke machten en de felle roep om onderhandelingen om ze weer terug te krijgen vanuit de samenleving.
In het eerste seizoen maakt de kijker kennis met de hoofdpersonen en het grondverhaal. Drie reservisten worden achter de vijandelijke linies in Libanon gevangen genomen en in Syrië gevangen gehouden. De familieleden en vrienden leven al zeventien jaar in onzekerheid over hun lot en dealen, ieder op hun eigen wijze, zo goed en zo kwaad als het kan met de situatie.
Via de nodige flashbacks zien we onder andere, zonder opsmuk en rauw in beeld gebracht, hoe de drie mannen zwaar worden gemarteld en ook elkaar dienen te martelen. Uri (Ishai Golan, Rashevski’s Tango) en Nimrod (Yoram Toledano, Adam Resurrected) worden na al die jaren vrijgelaten en herenigd met hun geliefden. Amiël (Assi Cohen, DIg en Munich) blijft echter achter. Ondertussen heeft de geheime dienst meer dan gemiddelde interesse in de mannen en hun ervaringen, maar vooral in hun eventuele neiging tot overlopen naar de vijand na zovele jaren van psychische druk.
In het tweede seizoen begint het basisverhaal zich op een uiterst aangename wijze te vertakken en krijgen we als kijker een integere kijk in de zielenroerselen van de vrijgelatenen, hun vrouwen en kinderen en de samenleving waarin ze hun bestaan weer opnieuw proberen op te bouwen.
Er wordt vooral ingezoomd op het lot van Amiël , waarbij ieder woord in deze recensie bijkans een plotverkloter is, dus daar zal ik verder dan ook geen woorden aan besteden.
De pilot van Homeland alleen al, kostte meer dan alle twee de seizoenen van Hatufim qua productie samen. Toch prefereer ik Hatufim boven Homeland. Het tempo is lager en menselijker. Het psychologische aspect wordt fijnzinniger behandeld.
Het beeld dat van de samenleving en de problematiek gegeven wordt, is realistischer, het beeld dat van voormalige oorlogsgevangenen en hun nabije omgeving gegeven wordt, is integer en grijpt je meer dan eens naar de keel. Daarnaast is er in het tweede seizoen ook sprake van ongedachte wendingen en ‘puntje van je stoel’ scènes.
Hatufim is in die zin een aanrader vanjewelste. Eén traan van Uri degradeert wat dat betreft de emoties van Carrie Matheson in Homeland tot een nietszeggende, repeterende en opgedroogde huilbui die je al van kilometers afstand ziet aankomen. Hatufim neemt ook wat dat betreft de kijker serieus, en daar houd ik wel van. Kortom, gaat dat zien !
