Mijn
Serie
Inloggen

Inloggen

E-mailadres / gebruikersnaam en / of wachtwoord zijn niet correct.
De gevolgen van series: woordeloos

De gevolgen van series: woordeloos

Een politiek getinte serie met zowel belachelijke en degoutante kanten als humoristische en gelukzalige momenten. Begin er maar eens aan.
Een eerste indruk van cliché gemopper waaide binnen, benadrukt met het draaien van mijn ogen. Een puber die worstelt met liefde, school en die verliest bij het strijden naar een bepaald doel. Boe-oeh. Maar nadat ik de vooroordelen van mij afzette en mijn kritische pen had neergelegd, zag ik de uniekheid, het speciale aan de nieuwe serie The Politician (2019). Een extreme binge-watch volgde met op de bizarre reis een paar hevige huilbuien, een aantal serieuze lachaanvallen en hier en daar een groot vraagteken.

Allereerst gaat de komische dramaserie over Payton Hobart (Ben Platt) die ernaar verlangt en smacht om president te worden. Als een echte politicus pakt hij deze strijd op een niet altijd even eerlijke, niet altijd even propere manier aan. Zijn eerste doel om hogerop te geraken in de school - waar trouwens de meeste voormalige presidenten zijn afgestudeerd - is om schoolpresident te worden. De onheilige acties die Payton hiervoor neemt, zijn zowel lachwekkend als kinderachtig en zelfs misselijkmakend. Zo koos hij ervoor om Infinity Jackson (Zoey Deutch) als zijn trouwe vicepresident te benoemen en dit alleen maar omdat ze kanker heeft en van dit zielige, kwetsbare voorval manipulatief gebruik wil maken.



Het eerste prachtige, verwonderlijke element dat mij opviel in The Politcian (2019) waren de cameraopstellingen en het gebruik van voortreffelijke beeldkaders. De keuze die de cinematograaf hiervoor heeft gemaakt, is gewoonweg weerzinwekkend magnifiek. Het brengt de gevoelenschaos echt op gang. Hoewel de acteurs en de actrices eindeloos werk leveren en het verhaal zo veel mengende emoties oproept, hadden de verrassende, soms onverwachte beelden de helft van de controle over mijn gevoelens. En geloof mij, dit ging van verdrietig naar blij naar boos naar bang. Het heeft me echt doen inzien wat een bepaalde keuze van camerastandpunt, kleur en belichting met een mens zijn of haar hoofd kan doen. Het is gewoon letterlijk bangelijk.

Misschien neemt deze absurde serie niet zo'n verschrikkelijk hoogstaand verhaal met zich mee, maar dat was niet nodig om de boodschap over te laten komen. In deze serie spreken de beelden. En ik ben daverend benieuwd naar wat de beelden ons in het tweede seizoen zullen vertellen. Laat maar komen!
Leuk?
Bekijk stemmen

Reacties (1)

renzoroy
renzoroy 28 november 2019, 16:05
Van Ryan Murphy kan je altijd kwaliteit series verwachten. Kijk maar naar o.a. AHS, Pose, Feud, 9-1-1 en Glee
Log in om een reactie achter te laten