Allereerst gaat de komische dramaserie over Payton Hobart (Ben Platt) die ernaar verlangt en smacht om president te worden. Als een echte politicus pakt hij deze strijd op een niet altijd even eerlijke, niet altijd even propere manier aan. Zijn eerste doel om hogerop te geraken in de school - waar trouwens de meeste voormalige presidenten zijn afgestudeerd - is om schoolpresident te worden. De onheilige acties die Payton hiervoor neemt, zijn zowel lachwekkend als kinderachtig en zelfs misselijkmakend. Zo koos hij ervoor om Infinity Jackson (Zoey Deutch) als zijn trouwe vicepresident te benoemen en dit alleen maar omdat ze kanker heeft en van dit zielige, kwetsbare voorval manipulatief gebruik wil maken.
Het eerste prachtige, verwonderlijke element dat mij opviel in The Politcian (2019) waren de cameraopstellingen en het gebruik van voortreffelijke beeldkaders. De keuze die de cinematograaf hiervoor heeft gemaakt, is gewoonweg weerzinwekkend magnifiek. Het brengt de gevoelenschaos echt op gang. Hoewel de acteurs en de actrices eindeloos werk leveren en het verhaal zo veel mengende emoties oproept, hadden de verrassende, soms onverwachte beelden de helft van de controle over mijn gevoelens. En geloof mij, dit ging van verdrietig naar blij naar boos naar bang. Het heeft me echt doen inzien wat een bepaalde keuze van camerastandpunt, kleur en belichting met een mens zijn of haar hoofd kan doen. Het is gewoon letterlijk bangelijk.
Misschien neemt deze absurde serie niet zo'n verschrikkelijk hoogstaand verhaal met zich mee, maar dat was niet nodig om de boodschap over te laten komen. In deze serie spreken de beelden. En ik ben daverend benieuwd naar wat de beelden ons in het tweede seizoen zullen vertellen. Laat maar komen!
