Grey's Anatomy - Seizoen 6

Al sinds ik verslaafd ben geraakt aan Grey’s Anatomy, wat pas gebeurde toen seizoen vijf van deze serie draaide, roep ik dat het de best geschreven serie aller tijden is. Je kan het hier niet mee eens zijn, maar als een serie al zo lang kan draaien en nog steeds zo succesvol en verrassend blijft, zegt dat voor mij genoeg. Ik kan me nog herinneren dat mijn broer en moeder beneden elke week weer voor de televisie zaten, terwijl ik boven een andere serie keek met mijn vader. Mijn broer en moeder hielden altijd vol dat ik ook Grey’s moest gaan kijken, maar ik wilde er nooit aan geloven. Desondanks kreeg ik elke week de laatste paar minuten mee en was ik veel te benieuwd naar de volgende aflevering. Daar begon mijn verslaving mee. Tegenwoordig hoef je niet altijd meer te wachten en als trouwe fan loop ik nu natuurlijk gelijk met de afleveringen in Amerika, maar dat ontneemt mij niet de kans om terug te blikken op het seizoen met het meest spannende en gruwelijke einde van allemaal!

Seizoen zes geeft eindelijk inzicht in het spannende en emotionele (het zal ook eens niet) einde van seizoen vijf die de kijkers in shock achterliet. Terwijl je als kijker deze nieuwe informatie te boven komt, moet je in dit nieuwe seizoen rekening houden met meer competitie, meer dokters en veel meer drama. In dit seizoen staat namelijk een fusie centraal tussen Seattle Grace Hospital en een ander ziekenhuis, wat natuurlijk nieuw personeel en meer rivaliteit met zich meebrengt. Daarnaast krijgt het ziekenhuis te maken met een nieuw Hoofd Chirurgie en verlaat een geliefd personage de cast en het verhaal van deze serie. Dit is natuurlijk niet alles, want ook de relaties tussen de verschillende personages staan meer dan centraal in dit seizoen en we krijgen te maken met een soort verstrengeling tussen Grey’s Anatomy en de spin-off serie Private Practice. Naast deze gebeurtenissen en ontwikkelingen is er echter weinig spannends aan seizoen zes. Toch beschouw ik dat niet als een vervelend iets, omdat je als kijker na seizoen vijf genoeg tijd nodig hebt om je voor te bereiden op de finale van dit seizoen.

Ik denk dat de seizoensfinale van seizoen zes me oprecht enkele nachten nachtmerries heeft gegeven en ik kon een tijdje niet meer tegen intense stilte en onverwachte geluiden. In de seizoensfinale krijgt het ziekenhuis namelijk te maken met een niet geheel onbekende schutter, die voor niets of niemand weg deinst. Terwijl de schutter door het ziekenhuis sluipt en je als kijker geen idee hebt waar hij/zij zich bevindt, is er geen achtergrondmuziek bij de twee afleveringen en hoor je alleen voetstappen of helemaal niets. De angst wordt hiermee opgevoerd en mijn hart zat boven in mijn keel wanneer de schutter vlakbij de hoofdpersonages kwam. Het acteerwerk van de personages is fenomenaal, met dat van Chandra Wilson (speelt Miranda Bailey) in het bijzonder, want iedereen die deze finale heeft gezien weet waar ik het over heb als ik spreek over de angstaanjagende scène van Bailey. Er worden genoeg schoten gelost en niet iedereen komt er goed vanaf. Wie dat zijn, laat ik voor nu even aan de verbeelding over, maar dat het belangrijke personages zijn is één ding dat zeker is.

Al met al was seizoen zes een seizoen met een emotioneel begin, een rustig middenstuk en een dramatisch spannend einde. Ik denk dat de patiënten waar de dokters mee aan de slag moesten in dit seizoen de meest interessante casussen waren van allemaal, maar mijn hoofd blijft hangen bij de beste twee afleveringen van Grey’s Anatomy aller tijden. Ook als je geen fan bent van Grey’s, zou je de seizoensfinale van seizoen zes moeten kijken, want wat een staaltje acteerwerk is dat!