Bridgerton - Seizoen 2

Dit seizoen van Bridgerton verloor me niet als kijker, maar ik verveelde me wel.

Bij het eerste seizoen pakte Netflix enorm uit. Felle kleuren, grote haardrachten, prachtige kostuums en eindeloze chemie. Bijna alles klopte aan het debuut van dit kostuumdrama. De verwachtingen voor dit tweede seizoen waren dan ook erg hoog. Verwachtingen, die naar mijn mening totaal niet worden waargemaakt.

In dit seizoen is chemie ver te zoeken.

We weten inmiddels dat de serie gebaseerd is op een boekenserie van Julia Quinn, waar elk boek inzoomt op het leven van één van de acht broers en zussen van Bridgerton. Waar het vorige seizoen draaide om Daphne, dit seizoen wordt oudste broer Anthony (Jonathan Bailey) in het spotlicht gezet. Aangezien hij burggraaf is, staat hij onder druk om snel een vrouw te kiezen die de perfecte burggravin kan worden. Hij heeft daarom voor zichzelf besloten dat het nu echt tijd wordt om een vrouw te kiezen en gaat op zoek naar de perfecte kandidate.

Veel gezichten kennen we al, maar dit seizoen komen er een aantal bij. Nieuw zijn Lady Mary Sharma (Shelley Conn, Mistresses) en haar twee dochters, Kate (Simone Ashley, Sex Education) en Edwina (Charithra Chandran, Alex Rider). De twee dames groeiden op in India, nadat hun moeder daarheen was verhuisd omdat ze verliefd werd op een man van een lagere status dan zichzelf (schande natuurlijk). Anthony laat zijn oog vallen op de jonge Edwina, maar komt ineens in een complicerende liefdesdriehoek terecht. Drie keer raden met wie…

Het verloop van dit hoofdverhaal is dan ook compleet voorspelbaar. Vanaf het moment dat Anthony een onbekende vrouw tegenkomt, die hem gelijk interesseert, weet je al wie dit gaat zijn en hoe het gaat lopen. Ik vond de andere verhalen eerlijk gezegd zelfs vele malen interessanter dan het hoofdverhaal van de burggraaf. Waaronder de zoektocht naar de nieuwe burggraaf van huize Featherington, het reilen en zeilen van Lady Whistledown haarzelf, de nog meer opkomende rebelse kant van Eloise Bridgerton en alles eromheen.

De personages die in het eerste seizoen opvielen, vervulden die glansrol tijdens dit tweede seizoen des te meer. Claudia Jessie (Eloise Bridgerton) speelt haar eigenwijze rol fantastisch en groeit met de aflevering. Nu je weet wie Lady Whistledown is, waardeer je het acteerwerk van Nicola Coughlan des te meer. Ook de nieuwkomers spelen echt ontzettend goed naast de cast die we al kennen van het eerste seizoen. Stuk voor stuk zijn het personages waar je steeds meer van gaat houden.

De serie is nou eenmaal gewoon een hedendaags kostuumdrama, zonder te veel poespas.

Echter, laten we eerlijk zijn. In het eerste seizoen spatte de chemie tussen Daphne en Simon van het scherm. In dit seizoen is die chemie ver te zoeken. De hoofdrolspelers matchen voor mijn gevoel totaal niet, ook al doen de acteurs echt hun best om het anders over te laten komen. Desalniettemin, de tuinen zijn nog altijd weelderig, de huizen zijn nog steeds groots en de landschappen zijn adembenemend. De hele sfeer klopt nog steeds, maar het verhaal is saai en verveeld snel.

Bij een serie als Bridgerton hoef je niet na te denken, daar mag je gewoon wegdromen. De serie is nou eenmaal gewoon een hedendaags kostuumdrama, zonder te veel poespas, zodat het een groot publiek aanspreekt. Dat lukt ze nog steeds. Dit seizoen miste alleen de passie waar ik op hoopte na het eerste seizoen.