Emily in Paris - Seizoen 2

Eigenlijk is Emily in Paris het perfecte voorbeeld van een verfilming van een simpele chicklit die je normaal gesproken tijdens een zomervakantie leest aan het zwembad. Compleet voorspelbaar, maar het is prima voor tijdelijk vermaak.

Aan het eind van het jaar komen we om in de kerstfilms, maar vaak worden er niet heel veel nieuwe series gereleaset. Daarom keek ik stiekem best uit naar het tweede seizoen van Emily in Paris. Voornamelijk omdat het eerste seizoen best vermakelijk was. We kunnen allemaal wel een simpele serie gebruiken op zijn tijd. Toch stelde dit seizoen me meer teleur dan ik had gedacht.

Het is een serie waar genoeg mensen elk jaar weer naar uit zullen kijken, maar echt kwalitatieve televisie is het niet.

Het tweede seizoen gaat direct verder waar het eerste seizoen is geëindigd. Emily geniet nog na van haar ‘afscheid’ met Gabriel (Lucas Bravo), in de veronderstelling dat hij daarna de stad uit zou gaan voor een nieuw avontuur. Niets is minder waar! Gabriel blijft en blijkt meer interesse in Emily te hebben dan ze had gedacht. De ongemakkelijke liefdesdriehoek tussen Gabriel en Camille (Camille Razat) is daardoor erger dan ooit.

De focus van het hele tweede seizoen ligt op het feit dat Emily haar avontuurtje met Gabriel verzwijgt tegen haar Franse beste vriendin en wat dat doet met alle relaties tussen de drie. Verder werkt Emily inmiddels alweer zes maanden in Parijs en raakt eindelijk een beetje gewend aan het Franse wereldje. Ze spreekt echter nog steeds amper Frans en echt grote stappen op werk maakt ze ook weer niet, maar dat wordt haar nog altijd vergeven.

Een snelle luchtige serie, met allemaal knappe acteurs, simpele en vluchtige verhaallijnen en vooral veel humor en eeuwenoude clichés.

Gedurende het seizoen gooien ze zo nu en dan wat nieuwe karakters en verhaallijnen in de mix, om het seizoen toch iets nieuws te geven. Echter geven ze die nieuwe karakters zo weinig speeltijd of diepgang, dat je eigenlijk ook half vergeet dat ze er zijn. Het is erg duidelijk dat de serie voornamelijk inspeelt op dat wat aanslaat bij het publiek. Een snelle luchtige serie, met allemaal knappe acteurs, simpele en vluchtige verhaallijnen en vooral veel humor en eeuwenoude clichés.

Na het eerste seizoen was er al veel kritiek over het feit hoe Frankrijk werd neergezet en hoe veel clichés en stereotypes er werden gebruikt. Het voelt alsof ze dat in dit tweede seizoen alleen nog maar meer hebben gedaan. Alles aan deze serie voelt voorspelbaar en ik weet niet of dat de serie juist goed of slecht doet. Sommige series slaan natuurlijk juist om deze reden goed aan bij het publiek, maar is dit echt wat we willen?

Sommige verhaallijnen irriteren zelfs een beetje. Het hele idee achter Emily in Paris was het feit dat haar baas niet zelf naar Frankrijk kon, omdat ze zwanger is. Drie keer raden wie er zo goed als hoogzwanger naar Frankrijk vliegt om ‘even een kijkje te komen nemen’. Daarnaast is het einde van het seizoen ook een beetje een kopie van het vorige seizoen. Los van de ‘cliffhanger’ die moest worden bedacht om een eventueel derde seizoen interessant te houden, voelt dit seizoen als een grote herhaling van het succesvolle eerste seizoen.

Ik bedoel, begrijp me niet verkeerd, het was leuk om te kijken. Je bent er ook zo doorheen en de timing is natuurlijk perfect, aangezien mensen nu toch weinig andere dingen kijken. Het is ook een serie waar genoeg mensen elk jaar weer naar uit zullen kijken, maar echt kwalitatieve televisie is het niet.