Get Shorty

Nu 2 eps gezien, als je van series houd met donkere humor, is dit zeker een aanrader. John Travolta als Chilli Palmer in de films was geweldig en ik vroeg mij af of Chris O'Dowd als Miles Daly ook dat niveau kon halen en ja dat kan hij. Hij was natuurlijk al lachwekkend in The IT Crowd wat natuurlijk een heel ander soort humor is, maar ook hier is die geweldig. Mensen die fan zijn van series zoals Fargo, kunnen deze zeker waarderen.

Ik wist niet goed wat ik moest verwachten toen ik aan Get Shorty begon. De titel kende ik vaag van die film uit de jaren ’90, maar verder ging ik er blanco in. Al na de eerste paar afleveringen merkte ik dat dit geen standaard misdaadserie was. Ja, er wordt geschoten, gelogen en bedrogen, maar onder al dat geweld zit iets verrassend menselijks en grappigs, op een droge, bijna ongemakkelijke manier.

De hoofdpersoon, Miles Daly, is geen klassieke held. Hij is iemand die gewend is om problemen met geweld op te lossen, maar die plots beseft dat hij een dochter heeft die beter verdient dan dat. Zijn poging om Hollywood binnen te dringen, zogenaamd om geld wit te wassen, maar stiekem ook om zijn leven te veranderen, is zowel tragisch als komisch. Het is alsof hij in een wereld terechtkomt die nóg corrupter is dan de zijne.

Chris O’Dowd vond ik echt geweldig in deze rol. Hij heeft die charmante uitstraling waardoor je met hem mee wilt gaan, ook als hij moreel totaal de mist in gaat. En Ray Romano verraste me nog meer, ik kende hem vooral van comedy, maar hier speelt hij iemand die al lang opgebrand is en toch nog probeert iets van betekenis te doen. Hun samenwerking is ongemakkelijk, grappig en op een vreemde manier ontroerend.

Wat me vooral aansprak, is hoe Get Shorty de grens tussen misdaad en showbusiness laat vervagen. De filmwereld blijkt minstens zo meedogenloos, vol mensen die elkaar gebruiken en bedriegen om iets te bereiken. Soms voelde het alsof ik naar een satire keek, soms als naar een moreel drama, en die mix werkt juist goed.

De serie heeft een rustig tempo, het bouwt op, zonder dat er elke minuut iets hoeft te ontploffen. Daardoor leer je de personages echt kennen, met al hun tegenstrijdigheden. Je begint bijna sympathie te voelen voor mensen die eigenlijk verschrikkelijke dingen doen.