Leuk?
2
0
Bekijk stemmen
Doctor Who - Seizoen 5
“I’m the Doctor; I’m worse than everybody’s aunt! … And that’s not how I’m introducing myself.” Maar eigenlijk is dat wel een goede manier om zichzelf voor te stellen, hoewel hij dat liever niet toegeeft. Na de regeneratie van de tiende Doctor krijgen we nu Matt Smith die de welbekende rol overneemt als de elfde Doctor. De nieuwe versie is impulsief, klungelig, onverwacht en praat veel en snel. En hoewel het even kan duren, ga je waarschijnlijk wel van hem houden.
Ik moet toegeven dat ik David Tennant mis, maar Matt Smith is zeker geen slechte opvolger. Het heeft even geduurd voordat ik overtuigd was van zijn Doctor, maar dat is wel gebeurd. Matt Smith is de jongste acteur die de rol vertolkt, en dat kinderlijke zie je ook terug in zijn versie van het eeuwenoude personage. Het relatief donkere karakter van Nine en Ten is een flink contrast met de nieuwe elfde Doctor, maar ik vind dat het op zich wel goed bij zijn regeneratie past: dit karakter is naar mijn mening een best logische reactie op de gebeurtenissen die de tiende Doctor heeft doorstaan.
Na seizoen vier nam Steven Moffat (tegenwoordig bekend als showrunner van Sherlock) de serie over van Russell T. Davies. Hierdoor krijgt de serie een iets ander karakter dan voorgaande seizoenen, wat het een populair instapmoment maakt voor mensen die met de serie willen beginnen. Vanaf seizoen vijf verandert de structuur van de verhaallijnen: het is ingenieuzer en meer actiegericht, is er minder focus op dialoog en de special effects zijn beter. De afleveringen zijn per stuk meer verhaaltjes; er is een minder duidelijke rode draad zoals bijvoorbeeld BADWOLF of Torchwood dat wel waren. De rode draad van dit seizoen is meer het levensverhaal van de compagnons en de invloed die de Doctor daarop heeft. De focus wordt op een bepaalde manier dus wat kleinschaliger.
De eerste aflevering van seizoen vijf, “The Eleventh Hour”, is een goede introductie van zowel de elfde Doctor als de hoofdcompagnon voor de komende twee seizoenen: Amy Pond. De Doctor stort neer in de achtertuin van de zevenjarige, eigenwijze en onafhankelijke, Schotse Amelia. Ze heeft een angstaanjagende scheur in haar muur, een scheur in tijd en ruimte, en de Doctor komt haar helpen. Hij belooft heel kort weg te zijn in zijn TARDIS om de motors te stabiliseren, maar door de regeneratie van zijn tijdmachine komt hij jaren later aan. In het huis woont nu de mooie Amy (Karen Gillan), een assertieve, koppige jonge vrouw. Zij wordt de eerste compagnon van de elfde Doctor.
Het jammere aan Amy vind ik dat haar personage vrij weinig diepgang heeft. In tegenstelling tot Rose, Martha en Donna blijft haar karakter vrij oppervlakkig. Ik moet zeggen dat dit op zich logisch is — ze ontmoette de Doctor toen ze zeven was, hij maakte beloftes die hij (onbedoeld) niet nakwam en er was maar een persoon die haar geloofde — maar diepgang van zelfs niet-terugkerende personages was altijd een enorm sterk punt in de serie, en ik vind dat Amy dit ook verdiend. Ik moet wel zeggen dat, in contrast met de andere terugkerende personages — haar relatief nuchtere, klungelige, maar enorm lieve verloofde Rory Williams (Arthur Darvill, Broadchurch), de mysterieuze River Song (Alex Kingston, ER) en de Doctor — de onderlinge relaties tussen deze vier personages in seizoen vijf heel dynamisch en interessant zijn.
Mijn favoriete aflevering dit seizoen is ongetwijfeld “Vincent and the Doctor”. Zoals de naam al doet vermoeden, gaat het over Vincent van Gogh. Het is een beetje een nationaal trots dat het een aflevering is over een van onze bekendste schilders, maar het is vooral de enorme kundigheid en het respect dat deze aflevering kent, in combinatie met de enorme emotionele lading die meekomt. De beelden zijn zo mooi, het is zo menselijk en het verhaal is zo goed en herkenbaar … het past gewoon helemaal.
Over het algemeen vind ik ook seizoen vijf weer een goed seizoen met een goede verhaallijn en ingenieuze vondsten, maar omdat ik zelf vrij veel waarde hecht aan solide personages, betekenisvolle dialogen en ontwikkelde verhaallijnen met sterke boodschappen, geef ik seizoen vijf van Doctor Who een 7.5.
Volg Doctor WhoIk moet toegeven dat ik David Tennant mis, maar Matt Smith is zeker geen slechte opvolger. Het heeft even geduurd voordat ik overtuigd was van zijn Doctor, maar dat is wel gebeurd. Matt Smith is de jongste acteur die de rol vertolkt, en dat kinderlijke zie je ook terug in zijn versie van het eeuwenoude personage. Het relatief donkere karakter van Nine en Ten is een flink contrast met de nieuwe elfde Doctor, maar ik vind dat het op zich wel goed bij zijn regeneratie past: dit karakter is naar mijn mening een best logische reactie op de gebeurtenissen die de tiende Doctor heeft doorstaan.
Na seizoen vier nam Steven Moffat (tegenwoordig bekend als showrunner van Sherlock) de serie over van Russell T. Davies. Hierdoor krijgt de serie een iets ander karakter dan voorgaande seizoenen, wat het een populair instapmoment maakt voor mensen die met de serie willen beginnen. Vanaf seizoen vijf verandert de structuur van de verhaallijnen: het is ingenieuzer en meer actiegericht, is er minder focus op dialoog en de special effects zijn beter. De afleveringen zijn per stuk meer verhaaltjes; er is een minder duidelijke rode draad zoals bijvoorbeeld BADWOLF of Torchwood dat wel waren. De rode draad van dit seizoen is meer het levensverhaal van de compagnons en de invloed die de Doctor daarop heeft. De focus wordt op een bepaalde manier dus wat kleinschaliger.
De eerste aflevering van seizoen vijf, “The Eleventh Hour”, is een goede introductie van zowel de elfde Doctor als de hoofdcompagnon voor de komende twee seizoenen: Amy Pond. De Doctor stort neer in de achtertuin van de zevenjarige, eigenwijze en onafhankelijke, Schotse Amelia. Ze heeft een angstaanjagende scheur in haar muur, een scheur in tijd en ruimte, en de Doctor komt haar helpen. Hij belooft heel kort weg te zijn in zijn TARDIS om de motors te stabiliseren, maar door de regeneratie van zijn tijdmachine komt hij jaren later aan. In het huis woont nu de mooie Amy (Karen Gillan), een assertieve, koppige jonge vrouw. Zij wordt de eerste compagnon van de elfde Doctor.
Het jammere aan Amy vind ik dat haar personage vrij weinig diepgang heeft. In tegenstelling tot Rose, Martha en Donna blijft haar karakter vrij oppervlakkig. Ik moet zeggen dat dit op zich logisch is — ze ontmoette de Doctor toen ze zeven was, hij maakte beloftes die hij (onbedoeld) niet nakwam en er was maar een persoon die haar geloofde — maar diepgang van zelfs niet-terugkerende personages was altijd een enorm sterk punt in de serie, en ik vind dat Amy dit ook verdiend. Ik moet wel zeggen dat, in contrast met de andere terugkerende personages — haar relatief nuchtere, klungelige, maar enorm lieve verloofde Rory Williams (Arthur Darvill, Broadchurch), de mysterieuze River Song (Alex Kingston, ER) en de Doctor — de onderlinge relaties tussen deze vier personages in seizoen vijf heel dynamisch en interessant zijn.
Mijn favoriete aflevering dit seizoen is ongetwijfeld “Vincent and the Doctor”. Zoals de naam al doet vermoeden, gaat het over Vincent van Gogh. Het is een beetje een nationaal trots dat het een aflevering is over een van onze bekendste schilders, maar het is vooral de enorme kundigheid en het respect dat deze aflevering kent, in combinatie met de enorme emotionele lading die meekomt. De beelden zijn zo mooi, het is zo menselijk en het verhaal is zo goed en herkenbaar … het past gewoon helemaal.
Over het algemeen vind ik ook seizoen vijf weer een goed seizoen met een goede verhaallijn en ingenieuze vondsten, maar omdat ik zelf vrij veel waarde hecht aan solide personages, betekenisvolle dialogen en ontwikkelde verhaallijnen met sterke boodschappen, geef ik seizoen vijf van Doctor Who een 7.5.
Reacties (1)