Band of Brothers - Complete Serie
"I am glad I'm not in Bastogne."
Op mijnserie.nl staat hij in de top 50 op nummer twee, maar bij mij staat hij op nummer één: de hitserie Band of Brothers. In mijn herinnering de eerste serie die meer weg had van een bioscoopfilm, dan van een serie en die daarmee aan het begin staat van de oneindige stroom van kwalitatieve TV-series die er vandaag de dag gemaakt worden.
De dagen worden korter en de avonden vragen wat mij betreft om een glas wijn in de hand, een deken over mijn knieën en met mijn vrouw naast me urenlang series verslinden. De afgelopen tijd stonden voor ons nieuwe series als The Americans, Ripper Street, The Musketiers en Ray Donovan op het menu. Waarbij Ripper Street en The Musketeers verrassend leuke Engelse producties waren (beschikbaar op Nederlandse Netflix). Toch ontstaat er, nu het weer slechter en de dagen langer worden, de niet te stoppen behoefte om Band of Brothers te kijken. Ik weet dat het weer die tijd van het jaar is als ik, terwijl ik door de regen of sneeuw fiets, de ‘82nd airborn song’ begin te fluiten en zing "Gory, gory what a hell of a way to die" (3x) en daarna "we ain’t gonna jump no more".
De serie volgt de mannen van de 101ste luchtlandingstroepen, E-companie, die zich in tien afleveringen van hun opleiding in Amerika, via het strand van Normandië, de Nederlandse polder en de hel van de Belgische Ardennen (Bastogne) uiteindelijk een weg vechten naar het Beierse Adelaarsnest. Behalve de acteurs, begint elke aflevering met een kort vraaggesprek met de echte soldaten. Oude mannen, inmiddels, die iets delen van hun ervaring en het thema van elke aflevering inleiden. Wat is de magie van de serie? Er is weinig magisch aan oorlog, mannen die te jong sterven of voor het leven worden verminkt. Maar toch zijn er meer mensen zoals mijzelf die minimaal een keer per jaar de serie van stal halen om zich onder te dompelen in het verhaal van de mannen van ‘Easy-company’. Er zijn websites vol geschreven met ‘wist u dats’ en achtergrondinformatie over de levens van de mannen die een rol speelden in de serie.
Het geheim van de serie ligt volgens mij besloten in de Shakespare quote die aan de basis staat van het boek en de titel van de serie: "…from this day to the ending of the world, but we in it shall be remembered – we few, we happy few, we band of brothers; for he today that sheds his blood with me. Shall be my brother…" Natuurlijk is het mooi gefilmd, is de muziek goed en hetzelfde geldt voor de acteurs, maar dat geldt tegenwoordig voor heel veel series. Het zijn echter de verhalen van mensen en hun onderlinge relaties, die elkaar door de meest vreselijke gebeurtenissen heen vast blijven houden, die liefhebben, doodgaan en heldenmoed tonen die de serie zo geweldig maken. Die ervoor zorgt dat ik fluitend en zingend mijn fiets afstap, een wijntje pak en voor de tiende keer die oude man hoor vertellen over dat hij op koude avonden tegen zijn vrouw zegt: "I am glad I am not in Bastogne". En daar ben ik het dan, net als de tien keer ervoor, van harte mee eens.
Op mijnserie.nl staat hij in de top 50 op nummer twee, maar bij mij staat hij op nummer één: de hitserie Band of Brothers. In mijn herinnering de eerste serie die meer weg had van een bioscoopfilm, dan van een serie en die daarmee aan het begin staat van de oneindige stroom van kwalitatieve TV-series die er vandaag de dag gemaakt worden.
De dagen worden korter en de avonden vragen wat mij betreft om een glas wijn in de hand, een deken over mijn knieën en met mijn vrouw naast me urenlang series verslinden. De afgelopen tijd stonden voor ons nieuwe series als The Americans, Ripper Street, The Musketiers en Ray Donovan op het menu. Waarbij Ripper Street en The Musketeers verrassend leuke Engelse producties waren (beschikbaar op Nederlandse Netflix). Toch ontstaat er, nu het weer slechter en de dagen langer worden, de niet te stoppen behoefte om Band of Brothers te kijken. Ik weet dat het weer die tijd van het jaar is als ik, terwijl ik door de regen of sneeuw fiets, de ‘82nd airborn song’ begin te fluiten en zing "Gory, gory what a hell of a way to die" (3x) en daarna "we ain’t gonna jump no more".
De serie volgt de mannen van de 101ste luchtlandingstroepen, E-companie, die zich in tien afleveringen van hun opleiding in Amerika, via het strand van Normandië, de Nederlandse polder en de hel van de Belgische Ardennen (Bastogne) uiteindelijk een weg vechten naar het Beierse Adelaarsnest. Behalve de acteurs, begint elke aflevering met een kort vraaggesprek met de echte soldaten. Oude mannen, inmiddels, die iets delen van hun ervaring en het thema van elke aflevering inleiden. Wat is de magie van de serie? Er is weinig magisch aan oorlog, mannen die te jong sterven of voor het leven worden verminkt. Maar toch zijn er meer mensen zoals mijzelf die minimaal een keer per jaar de serie van stal halen om zich onder te dompelen in het verhaal van de mannen van ‘Easy-company’. Er zijn websites vol geschreven met ‘wist u dats’ en achtergrondinformatie over de levens van de mannen die een rol speelden in de serie.
Het geheim van de serie ligt volgens mij besloten in de Shakespare quote die aan de basis staat van het boek en de titel van de serie: "…from this day to the ending of the world, but we in it shall be remembered – we few, we happy few, we band of brothers; for he today that sheds his blood with me. Shall be my brother…" Natuurlijk is het mooi gefilmd, is de muziek goed en hetzelfde geldt voor de acteurs, maar dat geldt tegenwoordig voor heel veel series. Het zijn echter de verhalen van mensen en hun onderlinge relaties, die elkaar door de meest vreselijke gebeurtenissen heen vast blijven houden, die liefhebben, doodgaan en heldenmoed tonen die de serie zo geweldig maken. Die ervoor zorgt dat ik fluitend en zingend mijn fiets afstap, een wijntje pak en voor de tiende keer die oude man hoor vertellen over dat hij op koude avonden tegen zijn vrouw zegt: "I am glad I am not in Bastogne". En daar ben ik het dan, net als de tien keer ervoor, van harte mee eens.
