Waking the Dead - Seizoen 9
Bezuinigen is een fenomeen waaraan al jarenlang niet te ontkomen valt en dus moet – helaas – ook in de wereld van de misdaadliteratuur de broekriem wat strakker aangehaald worden. In de boekenbranche is voorzichtigheid tegenwoordig troef en ook voor het produceren van televisieseries is steeds minder geld beschikbaar. Dat kostte populaire series als ‘Wire in the Blood’ en ‘Inspector Lynley’ uiteindelijk de kop. Enkele jaren later, in 2011, besloot ook het productieteam van ‘Waking the Dead’ ermee te stoppen. Met het budget dat voor een eventuele tiende serie beschikbaar was gesteld, kon onvoldoende kwaliteit worden geleverd. En zo werd serie negen de laatste van een politieserie die in 2000 begon met een pilot van twee afleveringen van ieder een uur en die sindsdien uitgroeide tot een absolute hit voor iedereen die van British crime houdt; binnen én buiten het Verenigd Koninkrijk.
In de eerste aflevering van seizoen negen krijgt het team van hoofdinspecteur Peter Boyd (Trevor Eve, Shoestring), de Cold Case Squad van de Metropolitan Police, een nieuwe collega: Sarah Cavendish. Ze gold ooit als ‘a rising star’ bij de afdeling Terrorismebestrijding, maar is in ongenade gevallen door een ‘akkefietje’ waarover geen nadere mededelingen worden gedaan. Ze is echter te goed om te ontslaan en daarom mag Boyd zich over haar ontfermen. Of beter: moet zich over haar ontfermen, want overleg is er over dit nieuwe teamlid niet geweest. Zo werkt dat in die kringen. Dat Sarah kwaliteiten heeft, wordt al snel duidelijk. Zij blijkt echter ook een ‘pain in the ass’ te zijn. Ze heeft dezelfde rang als Boyd, maar moet desondanks onder hem werken. De frustraties die dat oplevert, kosten Boyd uiteindelijk de kop.
Intussen lost hij met zijn team weer allerlei misdrijven op die in een meer of minder ver verleden zorgvuldig onder het tapijt geveegd zijn of door ontoereikende middelen niet eerder konden worden opgelost. Waking the Dead seizoen negen gaat onder meer over een vermoorde vrouw die ooit als zevenjarig meisje al eens was ontvoerd uit een kindertehuis, de moord op een Falklands-veteraan die later vredesactivist geworden was en een vermiste student wiens DNA overeenkomt met een ongeïdentificeerd lijk dat jaren eerder al is gevonden.
Hoewel in de loop der jaren een groot aantal acteurs aan de serie heeft meegewerkt, staat of valt Waking the Dead toch met de rol van DCI Peter Boyd, die vanaf de allereerste aflevering op geheel eigen wijze vertolkt wordt door Trevor Eve. Boyd is innemend, een charmeur soms, maar hij heeft ook een kort lontje en dat maakt hem in de omgang niet altijd even gemakkelijk. Verdachten zien zich niet zelden geconfronteerd met een schreeuwende en tierende politie-inspecteur, die soms zelfs zijn handen niet thuis kan houden. Hij is intelligent, impulsief en eigengereid; vasthoudend ook en die combinatie van kwaliteiten maakt hem tot een topper op zijn vakgebied. Tegelijkertijd hij is ook een mens. De afleveringen waarin hij wanhopig probeert zijn verslaafde zoon van een onvermijdelijke ondergang te redden, behoren tot de beste van de hele reeks.
Dat stukje verleden duikt in de laatste aflevering, die niet geheel ontoepasselijk de titel ‘Waterloo’ draagt – Boyd vindt daadwerkelijk zijn Waterloo – nog één keer op. Boyd heeft te horen gekregen dat hij wordt weggepromoveerd naar een opleidingsfunctie bij een nieuw te vormen eenheid en hoewel hij daarop in eerste instantie reageert zoals van hem verwacht mag worden – weinig diplomatiek dus – beseft hij dat de kaarten allang geschud zijn. Daarom moet zijn laatste zaak meer dan alle voorgaande betekenisvol zijn; hij wil zijn carrière op een waardige manier afsluiten. Hoe kan dat beter dan door zich te buigen over de onopgeloste verdwijning van zestien dakloze jongens in de jaren tachtig. Op die manier kan hij misschien nog iets goedmaken van wat hij in de relatie met zijn zoon verkeerd heeft gedaan.
‘Waterloo’ is een waardig slotakkoord aan een reeks televisiethrillers die wereldwijd een grote schare liefhebbers tweeënnegentig keer een uur lang aan de buis gekluisterd hield om te zien hoe het DCI Peter Boyd, Dr. Grace Foley en DI Spencer Jordan, het drietal dat niet één keer verzaakt, zou vergaan. Wat ga je nu doen, willen Boyds trouwe sidekicks weten als ze elkaar aan het eind van de laatste episode nog één keer aan de Thames ontmoeten. ‘Ik zou het niet weten,’ antwoordt hij met een glimlach die lijkt te verraden dat hij tenminste met de spoken uit zijn verleden heeft afgerekend. En daarmee zullen zijn fans het moeten doen.
In de eerste aflevering van seizoen negen krijgt het team van hoofdinspecteur Peter Boyd (Trevor Eve, Shoestring), de Cold Case Squad van de Metropolitan Police, een nieuwe collega: Sarah Cavendish. Ze gold ooit als ‘a rising star’ bij de afdeling Terrorismebestrijding, maar is in ongenade gevallen door een ‘akkefietje’ waarover geen nadere mededelingen worden gedaan. Ze is echter te goed om te ontslaan en daarom mag Boyd zich over haar ontfermen. Of beter: moet zich over haar ontfermen, want overleg is er over dit nieuwe teamlid niet geweest. Zo werkt dat in die kringen. Dat Sarah kwaliteiten heeft, wordt al snel duidelijk. Zij blijkt echter ook een ‘pain in the ass’ te zijn. Ze heeft dezelfde rang als Boyd, maar moet desondanks onder hem werken. De frustraties die dat oplevert, kosten Boyd uiteindelijk de kop.
Intussen lost hij met zijn team weer allerlei misdrijven op die in een meer of minder ver verleden zorgvuldig onder het tapijt geveegd zijn of door ontoereikende middelen niet eerder konden worden opgelost. Waking the Dead seizoen negen gaat onder meer over een vermoorde vrouw die ooit als zevenjarig meisje al eens was ontvoerd uit een kindertehuis, de moord op een Falklands-veteraan die later vredesactivist geworden was en een vermiste student wiens DNA overeenkomt met een ongeïdentificeerd lijk dat jaren eerder al is gevonden.
Hoewel in de loop der jaren een groot aantal acteurs aan de serie heeft meegewerkt, staat of valt Waking the Dead toch met de rol van DCI Peter Boyd, die vanaf de allereerste aflevering op geheel eigen wijze vertolkt wordt door Trevor Eve. Boyd is innemend, een charmeur soms, maar hij heeft ook een kort lontje en dat maakt hem in de omgang niet altijd even gemakkelijk. Verdachten zien zich niet zelden geconfronteerd met een schreeuwende en tierende politie-inspecteur, die soms zelfs zijn handen niet thuis kan houden. Hij is intelligent, impulsief en eigengereid; vasthoudend ook en die combinatie van kwaliteiten maakt hem tot een topper op zijn vakgebied. Tegelijkertijd hij is ook een mens. De afleveringen waarin hij wanhopig probeert zijn verslaafde zoon van een onvermijdelijke ondergang te redden, behoren tot de beste van de hele reeks.
Dat stukje verleden duikt in de laatste aflevering, die niet geheel ontoepasselijk de titel ‘Waterloo’ draagt – Boyd vindt daadwerkelijk zijn Waterloo – nog één keer op. Boyd heeft te horen gekregen dat hij wordt weggepromoveerd naar een opleidingsfunctie bij een nieuw te vormen eenheid en hoewel hij daarop in eerste instantie reageert zoals van hem verwacht mag worden – weinig diplomatiek dus – beseft hij dat de kaarten allang geschud zijn. Daarom moet zijn laatste zaak meer dan alle voorgaande betekenisvol zijn; hij wil zijn carrière op een waardige manier afsluiten. Hoe kan dat beter dan door zich te buigen over de onopgeloste verdwijning van zestien dakloze jongens in de jaren tachtig. Op die manier kan hij misschien nog iets goedmaken van wat hij in de relatie met zijn zoon verkeerd heeft gedaan.
‘Waterloo’ is een waardig slotakkoord aan een reeks televisiethrillers die wereldwijd een grote schare liefhebbers tweeënnegentig keer een uur lang aan de buis gekluisterd hield om te zien hoe het DCI Peter Boyd, Dr. Grace Foley en DI Spencer Jordan, het drietal dat niet één keer verzaakt, zou vergaan. Wat ga je nu doen, willen Boyds trouwe sidekicks weten als ze elkaar aan het eind van de laatste episode nog één keer aan de Thames ontmoeten. ‘Ik zou het niet weten,’ antwoordt hij met een glimlach die lijkt te verraden dat hij tenminste met de spoken uit zijn verleden heeft afgerekend. En daarmee zullen zijn fans het moeten doen.
