Unforgotten - Seizoen 1
Poëzieliefhebber of niet, iedere Brit kent wel de versregel ‘Lest we forget’: opdat wij niet vergeten. Ze is afkomstig uit het gedicht ‘Recessional’ van Rudyard Kipling, dat regelmatig gedeclameerd wordt bij herdenkingen van militairen die gevallen zijn tijdens een van de oorlogen waaraan Groot Brittannië een bijdrage leverde. Diezelfde woorden zouden prima als motto kunnen dienen bij de televisieserie ‘Unforgotten’.
In een kelder van een voormalig opvanghuis voor daklozen ergens in Londen stuiten bouwvakkers op een menselijk geraamte. Het zouden de overblijfselen kunnen zijn van iemand die eeuwen geleden gestorven is, maar evenzogoed van iemand die veel korter geleden onder verdachte omstandigheden om het leven is gekomen. Daarom worden hoofdinspecteur Cassie Stuart (Nicola Walker, Spooks) en haar sidekick, inspecteur Sunny Kahn (Sanjeev Bhaskar, Dalziel and Pascoe), erop afgestuurd om poolshoogte te nemen.
Al snel blijkt dat het inderdaad om een verdacht sterfgeval gaat en met een flinke dosis geluk kan zelfs de identiteit van het slachtoffer worden bepaald. Het blijkt Jimmy Sullivan te zijn, een jongeman die een kleine veertig jaar geleden spoorloos verdween. Voor Cassie staat vanaf dat moment vast dat zij met haar team alles in het werk zal zetten om de waarheid in deze cold case boven water te krijgen; zeker nadat zij geconfronteerd is met het verdriet van Jimmy’s moeder, die hem nog iedere dag mist. Jimmy mag niet vergeten worden en verdient niet alleen een officiële laatste rustplaats, maar ook gerechtigheid. Degene die verantwoordelijk is voor zijn dood, moet gestraft worden.
Terwijl Walker en haar team hun tanden zetten in een klus die niet alleen het nodige geluk maar vooral ook veel doorzettingsvermogen vraagt, maakt de kijker kennis met een aantal verhalen die aanvankelijk niet veel met Walkers recherchewerk te maken lijken te hebben. We maken kennis met het bejaarde echtpaar Eric en Claire Slater. Claire begint te dementeren, terwijl Eric al geruime tijd in een rolstoel zit en dat maakt een zelfstandige oude dag niet eenvoudig. Ondanks dat de ongelukjes in huis met de dag toenemen, weigert Eric te verhuizen naar een instelling waar een zorgeloos leven beter gewaarborgd is.
Dan is er het verhaal van Sir Philip Cross, een schoolvoorbeeld van een snob; een ‘opkomeling’, zoals de betekenis volgens het woordenboek luidt. Cross is afkomstig uit een uiterst dubieus milieu, maar heeft zich daaraan ontworsteld en staat nu op het punt een belangrijke adviseur van de regering te worden. En tot slot is er Father Robert Greaves, een opmerkelijke predikant die het boekhoudkundig niet zo nauw neemt, zolang het zijn parochianen maar goed gaat. Maar geleidelijk blijkt dat zijn financiële broddelwerk alles te maken heeft me een deel van zijn privéleven dat hij jarenlang zorgvuldig verborgen heeft gehouden, ook voor zijn gezin.
‘Unforgotten’ is de parel in de kroon van scenarioschrijver Chris Lang. Lang heeft als zodanig een trackrecord van respectabele omvang, maar met geen van die filmverhalen oogstte hij zoveel lof als met ‘Unforgotten’. En terecht, want de serie is wat mij betreft een van de beste die Groot Brittannië de laatste jaren heeft voortgebracht. Sterk camerawerk, met name van het landschap rond Ely in Cambridgeshire, waar de Slaters wonen, en vooral een aantal ijzersterke rollen. Van Trevor Eve natuurlijk in zijn rol als Sir Philip Cross, maar zeker ook van Tom Cortenay en Gemma Jones als Eric en Claire Slater, Bernard Hill als Father Robert Greaves en, last but nog least, Nicola Walker. Ik kende haar alleen van haar rol als Ruth Evershed in de serie Spooks, maar als ik die vergelijk met haar Cassie Stuart-rol, kreeg zij als ‘spook’ veel te weinig ruimte om haar talenten optimaal voor het voetlicht te kunnen brengen. De eisen van het format waren daarvoor simpelweg te dwingend.
Cassie is een politievrouw met een hart en daarin schuilt een groot rechtvaardigheidsgevoel. Dat, gecombineerd met een ijzeren vastberadenheid, zorgt ervoor dat zij uiteindelijk ‘van hogerhand’ de middelen krijgt om een op het eerste gezicht oninteressante cold case tot een goed einde te brengen. Waarom dan ‘maar’ een 8,5 en geen 9 (of misschien zelfs meer)? Omdat het eind van het verhaal mij niet beviel. Wat dat precies betekent, moet de kijker zelf maar uitzoeken. En dan voor zichzelf vaststellen of een 9 toch niet beter was geweest.
In een kelder van een voormalig opvanghuis voor daklozen ergens in Londen stuiten bouwvakkers op een menselijk geraamte. Het zouden de overblijfselen kunnen zijn van iemand die eeuwen geleden gestorven is, maar evenzogoed van iemand die veel korter geleden onder verdachte omstandigheden om het leven is gekomen. Daarom worden hoofdinspecteur Cassie Stuart (Nicola Walker, Spooks) en haar sidekick, inspecteur Sunny Kahn (Sanjeev Bhaskar, Dalziel and Pascoe), erop afgestuurd om poolshoogte te nemen.
Al snel blijkt dat het inderdaad om een verdacht sterfgeval gaat en met een flinke dosis geluk kan zelfs de identiteit van het slachtoffer worden bepaald. Het blijkt Jimmy Sullivan te zijn, een jongeman die een kleine veertig jaar geleden spoorloos verdween. Voor Cassie staat vanaf dat moment vast dat zij met haar team alles in het werk zal zetten om de waarheid in deze cold case boven water te krijgen; zeker nadat zij geconfronteerd is met het verdriet van Jimmy’s moeder, die hem nog iedere dag mist. Jimmy mag niet vergeten worden en verdient niet alleen een officiële laatste rustplaats, maar ook gerechtigheid. Degene die verantwoordelijk is voor zijn dood, moet gestraft worden.
Terwijl Walker en haar team hun tanden zetten in een klus die niet alleen het nodige geluk maar vooral ook veel doorzettingsvermogen vraagt, maakt de kijker kennis met een aantal verhalen die aanvankelijk niet veel met Walkers recherchewerk te maken lijken te hebben. We maken kennis met het bejaarde echtpaar Eric en Claire Slater. Claire begint te dementeren, terwijl Eric al geruime tijd in een rolstoel zit en dat maakt een zelfstandige oude dag niet eenvoudig. Ondanks dat de ongelukjes in huis met de dag toenemen, weigert Eric te verhuizen naar een instelling waar een zorgeloos leven beter gewaarborgd is.
Dan is er het verhaal van Sir Philip Cross, een schoolvoorbeeld van een snob; een ‘opkomeling’, zoals de betekenis volgens het woordenboek luidt. Cross is afkomstig uit een uiterst dubieus milieu, maar heeft zich daaraan ontworsteld en staat nu op het punt een belangrijke adviseur van de regering te worden. En tot slot is er Father Robert Greaves, een opmerkelijke predikant die het boekhoudkundig niet zo nauw neemt, zolang het zijn parochianen maar goed gaat. Maar geleidelijk blijkt dat zijn financiële broddelwerk alles te maken heeft me een deel van zijn privéleven dat hij jarenlang zorgvuldig verborgen heeft gehouden, ook voor zijn gezin.
‘Unforgotten’ is de parel in de kroon van scenarioschrijver Chris Lang. Lang heeft als zodanig een trackrecord van respectabele omvang, maar met geen van die filmverhalen oogstte hij zoveel lof als met ‘Unforgotten’. En terecht, want de serie is wat mij betreft een van de beste die Groot Brittannië de laatste jaren heeft voortgebracht. Sterk camerawerk, met name van het landschap rond Ely in Cambridgeshire, waar de Slaters wonen, en vooral een aantal ijzersterke rollen. Van Trevor Eve natuurlijk in zijn rol als Sir Philip Cross, maar zeker ook van Tom Cortenay en Gemma Jones als Eric en Claire Slater, Bernard Hill als Father Robert Greaves en, last but nog least, Nicola Walker. Ik kende haar alleen van haar rol als Ruth Evershed in de serie Spooks, maar als ik die vergelijk met haar Cassie Stuart-rol, kreeg zij als ‘spook’ veel te weinig ruimte om haar talenten optimaal voor het voetlicht te kunnen brengen. De eisen van het format waren daarvoor simpelweg te dwingend.
Cassie is een politievrouw met een hart en daarin schuilt een groot rechtvaardigheidsgevoel. Dat, gecombineerd met een ijzeren vastberadenheid, zorgt ervoor dat zij uiteindelijk ‘van hogerhand’ de middelen krijgt om een op het eerste gezicht oninteressante cold case tot een goed einde te brengen. Waarom dan ‘maar’ een 8,5 en geen 9 (of misschien zelfs meer)? Omdat het eind van het verhaal mij niet beviel. Wat dat precies betekent, moet de kijker zelf maar uitzoeken. En dan voor zichzelf vaststellen of een 9 toch niet beter was geweest.
