The Paradise - Seizoen 1
Engelse setting ,eind 19e eeuw, aristocratie versus werkende klasse. Het zijn de ingrediënten voor een serie waaraan ik meteen verknocht ben, ook al is het risico op stroop binnen deze mix erg groot. Ik twijfelde dus niet om aan The Paradise te beginnen.
De setting is een streling voor het oog, tenminste als je van dit genre houdt. Het warenhuis waar het verhaal zich afspeelt brengt je sprookjesachtig en toch realistisch een dikke eeuw terug in de tijd. De stoffen, de doosjes, de strikjes… je waant je als een kind in een prinsessenkasteel en je wordt prompt triest als je aan het hedendaagse winkelinterieur denkt.
De straat is dan weer iets minder geslaagd. Waar de binnenkant van het warenhuis werd gefilmd in een echt kasteel, gaat het bij de straat duidelijk om een decor. De sprookjesachtige sfeer verdwijnt dan ook bij scènes die zich hier afspelen. Daarnaast is er nog maar één andere locatie: het huis van de adellijke Lady Glendenning (Elaine Cassidy, Disco Pigs). Hier is weinig op aan te merken, al is het zoeken naar de sfeer die zo overweldigend is bij de scènes in het warenhuis.
De cast is van een goed niveau. Hoofdrolspeelster Joanna Vanderham (Dancing on the Edge), die de rol van Denise op zich neemt, pakt je met haar ogen meteen in. Emun Eliott (Black Death) brengt een geloofwaardige John Moray ten tonele, al is het personage nogal oppervlakkig uitgewerkt. De sterren zijn echter Lady Glendenning (Elaine Cassidy) en Miss Audrey (Sarah Lancashire, Happy Valley). Cassidy weet enkel met mond en ogen te beroeren en ook Lancashire kan met één blik ontzettend veel vertellen. Beide personages zijn het meest uitgewerkt, al blijft het oppervlakkig.
Komen we bij het verhaal. Het onderdeel dat wel vaker in dit soort series bijkomstig lijkt te zijn. Verder dan dramatische liefdesverhalen komt het meestal niet en ook The Paradise blijft daar in hangen. Toch, echt storen doet het niet. Het aantal liter stroop blijft binnen de perken. Het klassenverschil uit die tijd is ook een typisch thema voor dit soort reeksen en krijgt ook hier een prominente plaats. Hier nuanceert de serie wel mooi in die zin dat er een veelheid aan klassen wordt getoond. De ladder vertoont meerdere treden en elke klasse kan naar beneden kijken en zich mooier en beter voelen.
Kortom, binnen dit genre is dit een heel fijne serie. Ik heb alleszins de ene na de andere aflevering verslonden en ben weggedroomd bij al die doosjes en snufjes. Naar verluidt gaat de tweede reeks meer in op andere thema’s dan liefde. Ik kijk er alvast naar uit.
De setting is een streling voor het oog, tenminste als je van dit genre houdt. Het warenhuis waar het verhaal zich afspeelt brengt je sprookjesachtig en toch realistisch een dikke eeuw terug in de tijd. De stoffen, de doosjes, de strikjes… je waant je als een kind in een prinsessenkasteel en je wordt prompt triest als je aan het hedendaagse winkelinterieur denkt.
De straat is dan weer iets minder geslaagd. Waar de binnenkant van het warenhuis werd gefilmd in een echt kasteel, gaat het bij de straat duidelijk om een decor. De sprookjesachtige sfeer verdwijnt dan ook bij scènes die zich hier afspelen. Daarnaast is er nog maar één andere locatie: het huis van de adellijke Lady Glendenning (Elaine Cassidy, Disco Pigs). Hier is weinig op aan te merken, al is het zoeken naar de sfeer die zo overweldigend is bij de scènes in het warenhuis.
De cast is van een goed niveau. Hoofdrolspeelster Joanna Vanderham (Dancing on the Edge), die de rol van Denise op zich neemt, pakt je met haar ogen meteen in. Emun Eliott (Black Death) brengt een geloofwaardige John Moray ten tonele, al is het personage nogal oppervlakkig uitgewerkt. De sterren zijn echter Lady Glendenning (Elaine Cassidy) en Miss Audrey (Sarah Lancashire, Happy Valley). Cassidy weet enkel met mond en ogen te beroeren en ook Lancashire kan met één blik ontzettend veel vertellen. Beide personages zijn het meest uitgewerkt, al blijft het oppervlakkig.
Komen we bij het verhaal. Het onderdeel dat wel vaker in dit soort series bijkomstig lijkt te zijn. Verder dan dramatische liefdesverhalen komt het meestal niet en ook The Paradise blijft daar in hangen. Toch, echt storen doet het niet. Het aantal liter stroop blijft binnen de perken. Het klassenverschil uit die tijd is ook een typisch thema voor dit soort reeksen en krijgt ook hier een prominente plaats. Hier nuanceert de serie wel mooi in die zin dat er een veelheid aan klassen wordt getoond. De ladder vertoont meerdere treden en elke klasse kan naar beneden kijken en zich mooier en beter voelen.
Kortom, binnen dit genre is dit een heel fijne serie. Ik heb alleszins de ene na de andere aflevering verslonden en ben weggedroomd bij al die doosjes en snufjes. Naar verluidt gaat de tweede reeks meer in op andere thema’s dan liefde. Ik kijk er alvast naar uit.
© BBC One
