6.5
Anonymous geeft The Michael J. Fox Show - Eerste twee afleveringen een 6.5.
28 september 2013, 16:13 door Anonymous
The Michael J. Fox Show - Eerste twee afleveringen
Michael J. Fox. Wie kent hem niet? Hij is waarschijnlijk het meest bekend van de Back to the Future trilogie, maar daarnaast heeft hij ook vele (romantische) komedies gemaakt, zoals The Secret of My Success, en heeft hij in verschillende series gespeeld, waaronder Spin City. In 1999 maakte Fox bekend dat hij de ziekte van Parkinson heeft, en, hoewel hij wel een aantal gastrollen in series heeft gespeeld en stemmen heeft ingesproken, doet hij het sindsdien iets rustiger aan qua acteren. Maar nu is hij weer helemaal terug met zijn eigen tv serie: The Michael J. Fox Show, geïnspireerd op zijn eigen leven. NBC had zoveel vertrouwen in deze serie, dat ze zonder ook maar een pilot gezien te hebben, een compleet seizoen van 22 afleveringen bestelden. Of dit volkomen terecht was, weet ik niet helemaal zeker. Want hoewel het een aardige komedie is, is het bij lange na niet de beste die op dit moment op tv is.
In The Michael J. Fox Show speelt Fox een populaire nieuwsman genaamd Mike Henry, die met pensioen is gegaan nadat hij de ziekte van Parkinson kreeg en zich sindsdien helemaal op zijn familie heeft toegelegd. Vijf jaar later besluit hij toch weer aan het werk te gaan, waar zijn familie, die ondertussen een beetje gek van hem geworden is, zeer dankbaar voor is. Het personage van Mike Henry is natuurlijk flink gebaseerd op Fox zelf; niet alleen heeft hij Parkinson, dit is ook gewoon hoe ik mij Michael J. Fox voorstel: als een sympathieke, optimistische man. Dan hebben we nog zijn vrouw Annie (Betsy Brandt, Breaking Bad), een lerares Engels met weinig waardering voor de dichtkunsten van haar leerlingen; Mike’s zus Leigh (Katie Finneran, The Inside), een single dertiger die zich niet gewaardeerd voelt; en Mike en Annie’s drie kinderen: Ian, Eve en Graham. Ian (Conor Romero) is de oudste van het stel en hij wordt door niemand serieus genomen, aangezien hij meer woorden dan daden is. Eve (Juliette Goglia, Easy A), is de middelste van het stel en ze is een slimme tiener, die school niet al te serieus neemt. En de jongste van het stel is de eigenwijze, energieke Graham (Jack Gore). Alle acteurs zijn goed gecast en passen goed bij hun rol.
De opzet van de show is dat het narratief af en toe onderbroken wordt door momenten waarin de personages rechtstreeks tegen de camera praten, en hun inzichten en leermomenten delen. In de eerste aflevering zijn dit momenten uit Eve’s film over haar familie, maar in de tweede aflevering is het Mike zelf, en ik neem aan dat dit ook de rest van het seizoen zo zal zijn. Ik vind dit wel sympathieke momenten, alhoewel de vorm niet helemaal binnen de show past. Het is meer iets voor in een voice-over, zoals in How I Met Your Mother, alleen is hier geen voice-over. In Modern Family heb je ook zulke momenten, maar daar is het meer opgezet als mensen die geïnterviewd worden voor een documentaire, en dat is hier ook niet het geval; Eve’s momenten kwamen wel uit een film, maar Mike maakt voor zover ik weet geen documentaire over zijn comeback. Toch binden deze inzichten de afleveringen wel samen en zorgt het voor een warme emotionele toon in de serie.
En daarom zijn deze momenten ook wel nodig in de serie, want dat miste ik nog wel wat. Je leeft als kijker niet meteen mee met de personages, en ook al was iedereen best leuk, het is niet alsof ik niet kan wachten tot de volgende aflevering. Ook de humor was wel aardig, maar niet zo fantastisch dat je je rot lacht. Het aspect van Parkinson is wat de serie uniek kan maken, maar tot nu toe zijn de grapjes daarover eigenlijk ook een beetje flauw. Wel vond ik de tweede aflevering al aardiger dan de eerste, dus misschien komt de serie gewoon langzaam op gang en duurt het even tot je er helemaal in zit. Ik zou ook graag meer van Mike op zijn werk willen zien; het stuk waarin hij de reportage over de alarmcentrale maakt in de eerste aflevering, vond ik het interessantste moment en hier wil ik meer van. Maar doordat de andere gezinsleden ook veel aandacht krijgen, is er eigenlijk maar relatief weinig focus op Mike zelf. En zijn hele verhaallijn in de tweede aflevering had niets met werk te maken, terwijl dat het afsteekpunt van de show is; dat hij weer aan het werk gaat.
Er zijn dus nog veel dingen die ik verbeterd zou willen zien in The Michael J. Fox Show. Op dit moment is Michael J. Fox zelf de grootste reden om de serie te kijken. Niet omdat zijn acteerprestaties hierin nou zo geweldig zijn, maar omdat het een sympathieke man is waar veel mensen waarschijnlijk goede (jeugd-)herinneringen aan hebben en die je daarom succes toewenst. Dat is in ieder geval wel de reden waarom ik uitkeek naar deze serie, en op dit moment zou dat ook de voornaamste reden zijn waarom ik verder zou kijken. Er zit wel potentie in de serie, maar tot nog toe is het een middelmatige komedie die wel aardig is, maar meer ook niet. Als je je verveelt, een nieuwe serie zoekt, en goede herinneringen aan het werk van Michael J. Fox hebt, zet de serie een keer op. Het is leuk om Fox weer aan het werk te zien, maar verwacht er verder niet al te veel van.
In The Michael J. Fox Show speelt Fox een populaire nieuwsman genaamd Mike Henry, die met pensioen is gegaan nadat hij de ziekte van Parkinson kreeg en zich sindsdien helemaal op zijn familie heeft toegelegd. Vijf jaar later besluit hij toch weer aan het werk te gaan, waar zijn familie, die ondertussen een beetje gek van hem geworden is, zeer dankbaar voor is. Het personage van Mike Henry is natuurlijk flink gebaseerd op Fox zelf; niet alleen heeft hij Parkinson, dit is ook gewoon hoe ik mij Michael J. Fox voorstel: als een sympathieke, optimistische man. Dan hebben we nog zijn vrouw Annie (Betsy Brandt, Breaking Bad), een lerares Engels met weinig waardering voor de dichtkunsten van haar leerlingen; Mike’s zus Leigh (Katie Finneran, The Inside), een single dertiger die zich niet gewaardeerd voelt; en Mike en Annie’s drie kinderen: Ian, Eve en Graham. Ian (Conor Romero) is de oudste van het stel en hij wordt door niemand serieus genomen, aangezien hij meer woorden dan daden is. Eve (Juliette Goglia, Easy A), is de middelste van het stel en ze is een slimme tiener, die school niet al te serieus neemt. En de jongste van het stel is de eigenwijze, energieke Graham (Jack Gore). Alle acteurs zijn goed gecast en passen goed bij hun rol.
De opzet van de show is dat het narratief af en toe onderbroken wordt door momenten waarin de personages rechtstreeks tegen de camera praten, en hun inzichten en leermomenten delen. In de eerste aflevering zijn dit momenten uit Eve’s film over haar familie, maar in de tweede aflevering is het Mike zelf, en ik neem aan dat dit ook de rest van het seizoen zo zal zijn. Ik vind dit wel sympathieke momenten, alhoewel de vorm niet helemaal binnen de show past. Het is meer iets voor in een voice-over, zoals in How I Met Your Mother, alleen is hier geen voice-over. In Modern Family heb je ook zulke momenten, maar daar is het meer opgezet als mensen die geïnterviewd worden voor een documentaire, en dat is hier ook niet het geval; Eve’s momenten kwamen wel uit een film, maar Mike maakt voor zover ik weet geen documentaire over zijn comeback. Toch binden deze inzichten de afleveringen wel samen en zorgt het voor een warme emotionele toon in de serie.
En daarom zijn deze momenten ook wel nodig in de serie, want dat miste ik nog wel wat. Je leeft als kijker niet meteen mee met de personages, en ook al was iedereen best leuk, het is niet alsof ik niet kan wachten tot de volgende aflevering. Ook de humor was wel aardig, maar niet zo fantastisch dat je je rot lacht. Het aspect van Parkinson is wat de serie uniek kan maken, maar tot nu toe zijn de grapjes daarover eigenlijk ook een beetje flauw. Wel vond ik de tweede aflevering al aardiger dan de eerste, dus misschien komt de serie gewoon langzaam op gang en duurt het even tot je er helemaal in zit. Ik zou ook graag meer van Mike op zijn werk willen zien; het stuk waarin hij de reportage over de alarmcentrale maakt in de eerste aflevering, vond ik het interessantste moment en hier wil ik meer van. Maar doordat de andere gezinsleden ook veel aandacht krijgen, is er eigenlijk maar relatief weinig focus op Mike zelf. En zijn hele verhaallijn in de tweede aflevering had niets met werk te maken, terwijl dat het afsteekpunt van de show is; dat hij weer aan het werk gaat.
Er zijn dus nog veel dingen die ik verbeterd zou willen zien in The Michael J. Fox Show. Op dit moment is Michael J. Fox zelf de grootste reden om de serie te kijken. Niet omdat zijn acteerprestaties hierin nou zo geweldig zijn, maar omdat het een sympathieke man is waar veel mensen waarschijnlijk goede (jeugd-)herinneringen aan hebben en die je daarom succes toewenst. Dat is in ieder geval wel de reden waarom ik uitkeek naar deze serie, en op dit moment zou dat ook de voornaamste reden zijn waarom ik verder zou kijken. Er zit wel potentie in de serie, maar tot nog toe is het een middelmatige komedie die wel aardig is, maar meer ook niet. Als je je verveelt, een nieuwe serie zoekt, en goede herinneringen aan het werk van Michael J. Fox hebt, zet de serie een keer op. Het is leuk om Fox weer aan het werk te zien, maar verwacht er verder niet al te veel van.
