Leuk?
0
0
Bekijk stemmen
The Game - Seizoen 1
Spooks avant la lettre: dat is waarschijnlijk de beste typering voor The Game, een spannende spionageserie die voor het eerst te zien was in november 2014 op BBC America en een half jaar later ook in Groot Brittannië. Het verhaal speelt zich af in 1972. De Koude Oorlog is nog in volle gang en dus kent de westerse wereld maar één vijand: de Sovjet-Unie. En dat geldt natuurlijk ook andersom. Aan beide zijden van het IJzeren Gordijn wordt in die jaren een kapitale spionage-industrie overeind gehouden door één – gedeelde – ambitie: voor altijd afrekenen met de vijand.
In Engeland waken twee geheime diensten over de veiligheid van de Britse onderdanen: MI5 en MI6, voor binnenlandse- en buitenlandse aangelegenheden. Soms zij aan zij, maar vaak ook lijnrecht tegenover elkaar. Want het gaat er uiteindelijk (ook) om wie zich het belangrijkst mag voelen. In The Game is dat vooralsnog MI5, want daar krijgen ze op een dag het bericht dat een KGB-officier wil overlopen naar het Westen. Jarenlang heeft hij zich als zodanig ‘slapend’ gehouden en een gewaardeerde reputatie als hoogleraar opgebouwd, maar nu vindt hij het welletjes; hij is het leven van leugen en bedrog zat. Hij onthult dat de Sovjets onder de codenaam ‘Operatie Glas’ een plan hebben beraamd dat een ernstige dreiging vormt voor de westerse wereld. Wat dat plan precies inhoudt, weet hij niet; hij heeft enkel tot taak andere slapende spionnen te activeren. De leider van MI5, die we enkel leren kennen onder zijn codenaam ‘Daddy’ (Brian Cox, The Bourne Supremacy), besluit na rijp beraad een geheim spionageteam te formeren om de delicate zaak te onderzoeken. Dat daarbij de nodige slachtoffers vallen, blijkt al gauw niet te vermijden. The game is on!
De serie telt zes afleveringen van ongeveer een uur. In iedere aflevering lijkt de sluier die over ‘Operatie Glas’ hangt steeds een beetje verder te worden gelicht, maar uiteindelijk blijkt de waarheid veel ernstiger dan alle betrokkenen steeds hebben gedacht. Als de Sovjets in hun opzet slagen, vormt hun plan inderdaad een bedreiging voor de hele westerse wereld!
Zoals het een echt spionageverhaal betaamt, heeft ook The Game een vijand in eigen gelederen; meerdere zelfs. Zo vormen de pedofiele escapades van chef de bureau Bobby Waterhouse (Paul Ritter, Chasing Shadows) een serieuze bedreiging voor het voortbestaan van Daddy’s team, evenals overigens diens eigen geheime relatie met een veel jongere Chinese balletdanseres. MI6 wacht geduldig op haar kans om de regie over te nemen en het scheelt regelmatig maar weinig of dat gebeurt ook werkelijk.
Maar de belangrijkste dreiging van binnenuit vormt toch wel Joe Lambe (Tom Hughes, Silk). Joe is talentvol, maar feitelijk een gevallen engel. Een jaar geleden viel hij als een blok voor de charmes van Yulia (Zana Marjanovic), een van zijn Russische contacten. Blinde verliefdheid was het en hij was op dat moment zelfs bereid om naar de Sovjets over te lopen; alles om bij Yulia te zijn. Adequaat ingrijpen van Daddy had dat voorkomen en Joe is inmiddels weer in Britse genade aangenomen. Maar het afscheid van Yulia spookt nog steeds door zijn hoofd. Ze was voor zijn ogen neergeschoten door een man met de codenaam ‘Odin’ en uitgerekend hij duikt in London op als ‘Operatie Glas’ op het punt staat te beginnen. Joe is uit op wraak. Bovendien wil hij dolgraag weten of Yulia nog leeft. Die twee motieven zijn sterker dan de zoektocht naar de waarheid over ‘Operatie Glas’ en daarom zijn er voortdurend twijfels over zijn loyaliteit.
The Game vertoont talloze overeenkomsten met de vooralsnog veel bekendere serie Spooks. Er is echter ook een belangrijk verschil: de snelheid van monteren is veel lager. Dat heeft ongetwijfeld onder meer te maken met het feit dat iedere aflevering van Spooks een afgerond verhaal vormt, terwijl The Game stap voor stap wordt opgebouwd; de scenaristen hadden alle tijd. Dat komt de aantrekkelijkheid van het verhaal overigens niet altijd ten goede; twee afleveringen minder had best gekund. Anderzijds doet de sfeervolle jaren-zeventig-entourage sympathieker aan dan de high-tech-omgeving waarin de Spooks-verhalen spelen; ik kon me in ieder geval gemakkelijker met het London van begin jaren zeventig identificeren dan met de metropool ruim dertig jaar later.
Al met al is The Game een serie die zeker een breder publiek zal aanspreken (maar dan wel 16+ als gevolg van het onverbloemde geweld). Misschien niet direct geschikt voor KRO Detectives, maar voor RTL bijvoorbeeld is The Game zeker een aanrader.
Volg The Game (2014)In Engeland waken twee geheime diensten over de veiligheid van de Britse onderdanen: MI5 en MI6, voor binnenlandse- en buitenlandse aangelegenheden. Soms zij aan zij, maar vaak ook lijnrecht tegenover elkaar. Want het gaat er uiteindelijk (ook) om wie zich het belangrijkst mag voelen. In The Game is dat vooralsnog MI5, want daar krijgen ze op een dag het bericht dat een KGB-officier wil overlopen naar het Westen. Jarenlang heeft hij zich als zodanig ‘slapend’ gehouden en een gewaardeerde reputatie als hoogleraar opgebouwd, maar nu vindt hij het welletjes; hij is het leven van leugen en bedrog zat. Hij onthult dat de Sovjets onder de codenaam ‘Operatie Glas’ een plan hebben beraamd dat een ernstige dreiging vormt voor de westerse wereld. Wat dat plan precies inhoudt, weet hij niet; hij heeft enkel tot taak andere slapende spionnen te activeren. De leider van MI5, die we enkel leren kennen onder zijn codenaam ‘Daddy’ (Brian Cox, The Bourne Supremacy), besluit na rijp beraad een geheim spionageteam te formeren om de delicate zaak te onderzoeken. Dat daarbij de nodige slachtoffers vallen, blijkt al gauw niet te vermijden. The game is on!
De serie telt zes afleveringen van ongeveer een uur. In iedere aflevering lijkt de sluier die over ‘Operatie Glas’ hangt steeds een beetje verder te worden gelicht, maar uiteindelijk blijkt de waarheid veel ernstiger dan alle betrokkenen steeds hebben gedacht. Als de Sovjets in hun opzet slagen, vormt hun plan inderdaad een bedreiging voor de hele westerse wereld!
'Als de Sovjets in hun opzet slagen, vormt hun plan inderdaad een bedreiging voor de hele westerse wereld.'
Zoals het een echt spionageverhaal betaamt, heeft ook The Game een vijand in eigen gelederen; meerdere zelfs. Zo vormen de pedofiele escapades van chef de bureau Bobby Waterhouse (Paul Ritter, Chasing Shadows) een serieuze bedreiging voor het voortbestaan van Daddy’s team, evenals overigens diens eigen geheime relatie met een veel jongere Chinese balletdanseres. MI6 wacht geduldig op haar kans om de regie over te nemen en het scheelt regelmatig maar weinig of dat gebeurt ook werkelijk.
Maar de belangrijkste dreiging van binnenuit vormt toch wel Joe Lambe (Tom Hughes, Silk). Joe is talentvol, maar feitelijk een gevallen engel. Een jaar geleden viel hij als een blok voor de charmes van Yulia (Zana Marjanovic), een van zijn Russische contacten. Blinde verliefdheid was het en hij was op dat moment zelfs bereid om naar de Sovjets over te lopen; alles om bij Yulia te zijn. Adequaat ingrijpen van Daddy had dat voorkomen en Joe is inmiddels weer in Britse genade aangenomen. Maar het afscheid van Yulia spookt nog steeds door zijn hoofd. Ze was voor zijn ogen neergeschoten door een man met de codenaam ‘Odin’ en uitgerekend hij duikt in London op als ‘Operatie Glas’ op het punt staat te beginnen. Joe is uit op wraak. Bovendien wil hij dolgraag weten of Yulia nog leeft. Die twee motieven zijn sterker dan de zoektocht naar de waarheid over ‘Operatie Glas’ en daarom zijn er voortdurend twijfels over zijn loyaliteit.
The Game vertoont talloze overeenkomsten met de vooralsnog veel bekendere serie Spooks. Er is echter ook een belangrijk verschil: de snelheid van monteren is veel lager. Dat heeft ongetwijfeld onder meer te maken met het feit dat iedere aflevering van Spooks een afgerond verhaal vormt, terwijl The Game stap voor stap wordt opgebouwd; de scenaristen hadden alle tijd. Dat komt de aantrekkelijkheid van het verhaal overigens niet altijd ten goede; twee afleveringen minder had best gekund. Anderzijds doet de sfeervolle jaren-zeventig-entourage sympathieker aan dan de high-tech-omgeving waarin de Spooks-verhalen spelen; ik kon me in ieder geval gemakkelijker met het London van begin jaren zeventig identificeren dan met de metropool ruim dertig jaar later.
Al met al is The Game een serie die zeker een breder publiek zal aanspreken (maar dan wel 16+ als gevolg van het onverbloemde geweld). Misschien niet direct geschikt voor KRO Detectives, maar voor RTL bijvoorbeeld is The Game zeker een aanrader.
Reacties (1)