4
Mandy Gelling-Potharst geeft The 100 – Eerste aflevering een 4.
7 april 2014, 20:48 door Mandy Gelling-Potharst
The 100 – Eerste aflevering
The 100 trok mijn aandacht door het gegeven. Totaal onvoorbereid en zonder enige achtergrondinformatie ben ik gaan kijken naar de eerste aflevering. Als moeder vind ik deze serie absoluut niet kunnen. Er klopt echt helemaal niets van. Het is toch ongelofelijk dat ze kinderen, pubers, zomaar op aarde droppen met de mededeling: “Je red je kont maar!” Ikzelf heb een puber van dertien thuis rondlopen en ik weet dat als je 100 pubers op een verlaten planeet zet het vragen is om ellende.
Enfin The 100 dus. De serie vertelt het verhaal over een ruimtestation dat rond de aarde draait met de laatste mensen. 97 jaar geleden is er een allesvernietigende nucleaire oorlog geweest en een paar honderd gelukkigen konden vluchten, de ruimte in. Nu is het ruimtestation stervende, het is niet berekend op zo lang met zoveel in de ruimte. Alle misdrijven gepleegd door volwassenen, hoe klein ook, krijgt de doodstraf. Mocht je onder de achttien zijn en misdrijven plegen dan heb je pech want je wordt ongevraagd een ruimteschip in gegooid en naar aarde getransporteerd met de opdracht “Kijk of het daar veilig is om te wonen”.
En zo begint The 100, al op het ruimteschip gaat het meteen mis. Dit komt door één simpel feit, kinderen onder de achttien hebben nog geen idee dat je dood kan gaan als je iets doet wat niet mag. “Wij zijn toch immers onsterfelijk”. Dus dat we geen eten en drinken hebben (waarom is niet duidelijk) is geheel onbelangrijk, eerst vieren we feest. En door een soort Lord of the Flies systeem kiest de leider zichzelf en bepaalt meteen dat contact met boven totaal onbelangrijk is. Dat de mensen die van je houden boven 1000 doden sterven omdat ze denken dat je dood bent is volstrekt onbelangrijk.
Ook wordt er totaal aan voorbij gegaan dat de kinderen de taak niet aankunnen. Gelukkig zijn er altijd wel een paar pubers die wel verantwoordingsbesef hebben. Maar die komen direct in de problemen. Want te denken dat ze alleen zijn op de aarde is typisch menselijk gedrag dat we ook wel arrogantie noemen. De acteurs lijken niet te zijn gekozen om hun acteertalent maar eerder vanwege hun mooie fotogenieke koppies. Marie Avgeropoulos (Cult) als Octavia Blake is duidelijk gekozen voor haar uiterlijk. Clarke Griffin (Eliza Taylor) springt er enigszins tussenuit, zij doet haar best om nog iets van het wankele script te maken.
Op het ruimtestation lopen redelijk wat bekende namen rond maar niemand doet echt zijn best. Het blijft allemaal plat en emotieloos, net als de speciale effecten en het decor. Paige Turco (Big Shots) als Abigail Walters moet overkomen als bezorgde moeder maar de omstandigheden in het station lijken haar meer zorgen te baren dan haar kind op aarde. Henry Ian Cusick (Lost) moet als raadslid Kane een soort rebel voorstellen die iedereen die hem in de wegloopt de ruimte in wil schieten, maar hij komt bij mij over als een lafhartige slappeling. Kortom de eerste aflevering van The 100 heeft op mij geen enkele indruk gemaakt, maar ik denk dat mijn dertienjarige dochter het heel leuk zal vinden.
4 punten voor de moeite.
Enfin The 100 dus. De serie vertelt het verhaal over een ruimtestation dat rond de aarde draait met de laatste mensen. 97 jaar geleden is er een allesvernietigende nucleaire oorlog geweest en een paar honderd gelukkigen konden vluchten, de ruimte in. Nu is het ruimtestation stervende, het is niet berekend op zo lang met zoveel in de ruimte. Alle misdrijven gepleegd door volwassenen, hoe klein ook, krijgt de doodstraf. Mocht je onder de achttien zijn en misdrijven plegen dan heb je pech want je wordt ongevraagd een ruimteschip in gegooid en naar aarde getransporteerd met de opdracht “Kijk of het daar veilig is om te wonen”.
En zo begint The 100, al op het ruimteschip gaat het meteen mis. Dit komt door één simpel feit, kinderen onder de achttien hebben nog geen idee dat je dood kan gaan als je iets doet wat niet mag. “Wij zijn toch immers onsterfelijk”. Dus dat we geen eten en drinken hebben (waarom is niet duidelijk) is geheel onbelangrijk, eerst vieren we feest. En door een soort Lord of the Flies systeem kiest de leider zichzelf en bepaalt meteen dat contact met boven totaal onbelangrijk is. Dat de mensen die van je houden boven 1000 doden sterven omdat ze denken dat je dood bent is volstrekt onbelangrijk.
Ook wordt er totaal aan voorbij gegaan dat de kinderen de taak niet aankunnen. Gelukkig zijn er altijd wel een paar pubers die wel verantwoordingsbesef hebben. Maar die komen direct in de problemen. Want te denken dat ze alleen zijn op de aarde is typisch menselijk gedrag dat we ook wel arrogantie noemen. De acteurs lijken niet te zijn gekozen om hun acteertalent maar eerder vanwege hun mooie fotogenieke koppies. Marie Avgeropoulos (Cult) als Octavia Blake is duidelijk gekozen voor haar uiterlijk. Clarke Griffin (Eliza Taylor) springt er enigszins tussenuit, zij doet haar best om nog iets van het wankele script te maken.
Op het ruimtestation lopen redelijk wat bekende namen rond maar niemand doet echt zijn best. Het blijft allemaal plat en emotieloos, net als de speciale effecten en het decor. Paige Turco (Big Shots) als Abigail Walters moet overkomen als bezorgde moeder maar de omstandigheden in het station lijken haar meer zorgen te baren dan haar kind op aarde. Henry Ian Cusick (Lost) moet als raadslid Kane een soort rebel voorstellen die iedereen die hem in de wegloopt de ruimte in wil schieten, maar hij komt bij mij over als een lafhartige slappeling. Kortom de eerste aflevering van The 100 heeft op mij geen enkele indruk gemaakt, maar ik denk dat mijn dertienjarige dochter het heel leuk zal vinden.
4 punten voor de moeite.
Over de auteur, Mandy Gelling-Potharst
Mandy (1966) schrijft vanaf 2013 recensies, nieuwsberichten en columns. Inmiddels is het schrijven en meedenken voor MijnSerie een grote hobby geworden waar ze voorlopig nog niet mee wil stoppen. Ook maakte ze tussen 2016 en 2018 elke week een radiocolumn op Roulette FM voor het programma Ochtend Oostrom met Peter Oostrom. Vanaf januari 2019 gingen de twee weer samenwerken door éénmaal per maand een MijnSerie Podcast te maken. En sinds september 2018 is ze content manager. Vanaf 1 maart 2020 is ze hoofdredacteur van MijnSerie. Het genre series waar ze naar kijkt is nu ook zo uitgebreid dat ze niet kan zeggen welk genre, naast horror/thriller en alles over Sherlock Holmes, ze nu het beste vindt. Alle genres hebben wel iets wat haar aanspreekt. Ze staat altijd open voor goede tips over series die ze nog niet op haar kijk- of wensenlijstje heeft staan
Bekijk profiel van Mandy Gelling-Potharst
Dit klopt niet. Als je goed had opgelet, waren er een aantal ruimte stations in ''orbit''. Deze zijn in de loop der tijd samengevoegd als een groot ruimte station. Er is geen enkel persoon de ruimte in gegaan om zich te redden, het zijn degenen die reeds in de ruimte stations aanwezig waren.
Verder waren het delinquenten die naar de aarde gestuurd werden. Met nog 4 maanden aan zuurstof etc. zijn zij het uitschot die naar de aarde gestuurd worden, waardoor de rest 2 maandjes langer te leven heeft.
Dat er verder wel wat hiaten zijn in de uitleg, en dat het een ouder de rillingen geeft is voor te stellen. Ik vind de serie wel spannend, en probeer door die hiaten heen te kijken. Net als een goede Leerdammer smaakt de kaas het best tussen de gaten ;)