Stargate: Atlantis heeft eigenlijk weinig om het lijf. Het is een avonturen/sciencefiction serie die gemaakt is om het publiek te vermaken. En ze hebben mij uitstekend vermaakt. Met de speciale effecten, decors, kostuums en make-up is voor de tijd waarin het is gemaakt niet veel mis. Ook de acteurs draaien lekker mee, ze overtuigen mij als ze allerlei termen uitkramen waar niemand nog op deze wereld, in deze tijd, een bal van begrijpt. Zij begrijpen het in ieder geval wel, want zo komt het over. Stargate: Atlantis is de spin-off van Stargate SG-1. En anders dan bij SG1 zitten ze niet in onze eigen Melkweg maar in die van Pegasus. En daar bevindt zich de oude stad, uit de beroemde legendes over de gezonken stad, Atlantis.

Het eerste seizoen is er één met tempo. Ze hebben geen haast om het verhaal te vertellen, maar ze willen in een redelijke tijd de eindstreep behalen. We verkennen samen met het team, dat naar Atlantis is vertrokken, het Pegasus stelsel. Oké, ik geef toe: alle planeten die ze aandoen zien er het zelfde uit, maar leuk is het wel. De humor, de actie en het drama zijn gelijkmatig verdeeld en komen elk in evenwicht aan bod. En net als je er lekker inzit hoor je iemand in de verte roepen: “Beam me up, Scotty,” en zijn ze midden in een aflevering van Star Trek beland. Heerlijk om te zien dat makers de sciencefiction over hebben genomen van Star Trek want dat betekent goede en vooral geloofwaardige sciencefiction.

In het tweede seizoen weten ze het tempo vast te houden al zijn er wat herhalingen van zetten. Geeft niets, maar soms heb ik het idee dat ze dezelfde ruimteschepen gebruiken als die uit Battlestar Galactica. En ze hebben duidelijk leentjebuur gedaan bij Star Trek. Maar het blijft enorm vermakelijk om te zien hoe de mensheid weer hun stempel probeert te drukken op een ander melkwegstelsel. En daardoor bedoelt of onbedoeld vele vijanden maakt. Ook het derde seizoen is er één van vermakelijke sciencefiction. De makers zijn niet bang om de meest waanzinnige termen en ideeën op ons af te vuren, het blijft nog steeds (hoe vreemd dat ook klinkt) zeer geloofwaardig.

De hoofdrolspelers zijn de personen die het geloofwaardig maken. De leukste van het stel, komend van de planeet Sateda, is Ronon Dex (Jason Momoa, Game of Thrones). Hij is samen met Teyla Emmagan ,(Rachel Luttrell, Street Legal), die van de planeet Athos komt, het enige niet-Aardse teamlid. Dr. Rodney McKay (David Hewlett, Traders) is de nerd van het hele stel. Hij moet de meeste nonsens uitkrammen en Hewlett doet dat heel geloofwaardig. Zijn verongelijkte gezicht is bijna legendarisch te noemen. Samen met Lt. Colonel John Sheppard (Joe Flanigan, Sisters) en Dr. Carson Beckett (Paul McGillion, Sanctuary), inclusief Schots accent, vormt hij een Stargate team die het Pegasus stelsel moeten verkennen en handelspartners vinden.

Je snapt het al: de karakters lijken rechtstreeks te komen van Star Trek alleen dan in een ander jasje, maar helemaal nergens vind ik dit storend of vervelend. Het team verricht prima werk en passen uitstekend bij elkaar. En waarom een concept veranderen als het al prima gewerkt blijkt te hebben. Stargate: Atlantis is een achtbaan waar je niet snel genoeg van krijgt. Het tempo, de acteurs en verhalen doen goed werk om mij als kijker geïnteresseerd te houden. Al trekken ze sommige afleveringen redelijk in het belachelijke, er komen twee Rambo’s, een aflevering uit Boston Legal en uit CSI: Las Vegas voorbij en ook aan tijdreizen hebben ze gedacht. Als na drie seizoenen Dr. Elizabeth Weir (Torri Higginson, The City) vervangen wordt door Kolonel Samantha Carter (Amanda Tapping, Sanctuary) voelt dat vertrouwd aan. De overgang is veel groter als Carter vervangen wordt door Richard Woolsey ( Robert Picardo, The Doctor uit Star Trek Voyager) in het vijfde en laatste seizoen.

Ook sommige bijrollen zijn enorm leuk en passen in het geheel van de serie. Al met al vind ik Stargate: Atlantis een aardige aanvulling in het magere aanbod van (echte) sciencefiction series. De verhalen zijn minder serieus als de sciencefiction en dat maakt van Stargate: Atlantis een leuke, soms afwisselende en vermakelijke serie. Het is zeker geen Stargate SG-1 maar ze komen er dicht bij in de buurt. Persoonlijk hadden ze het van mij mogen laten bij vier seizoenen, want in het vijfde seizoen komen opvul- en herhalingsafleveringen te vaak voor. Het einde is net iets te flauw om het geweldig te noemen, maar de serie is afgerond. Eind goed, al goed. Nu kunnen we altijd nog SGU Stargate Universe of de animatieserie Stargate: Infinity gaan volgen. En wie weet komt er in de nabije toekomst nog een Stargate, die dan misschien Stargate: Future of Past gaat heten.

7 punten voor een goede spin-off en een aanrader voor sciencefiction liefhebbers.