Sherlock - Seizoen 3

‘Sherlock is in de war’, stond er op internet te lezen, en zelf in de zaterdagkrant van 4 januari was er een stukje aan gewijd. Sherlock was in de war omdat de makers een fout hadden gemaakt met de metrostations in Londen. Gelukkig heb ik dus totaal geen idee (en waarschijnlijk 99% van de Nederlandse en Belgische kijkers) welke stations er allemaal zijn in Londen, dus ik kon ongestoord kijken naar de eerste aflevering van het derde seizoen van Sherlock. We hebben er lang op moeten wachten want de hoofdrolspelers Cumberbatch en Freeman hadden het heel druk met andere filmprojecten. De makers wilde per se dat deze twee weer samen zouden spelen in de werkelijk briljante serie over de briljante maar anti-sociale detective Sherlock Holmes. En dat sentiment deel ik volledig. Ik ben al jaren fan van Sherlock Homes en John Watson en ik heb dan ook alle verhalen van Sir Arthur Conan Doyle gelezen.

Toen ik hoorde van deze nieuwe Sherlock was ik enorm sceptisch. Een Sherlock verplaatsen naar de 21ste eeuw, dat was in mijn ogen heiligschennis. Wie kon Sherlock nu beter vertolken dan Jeremy Brett? Niemand naar mijn idee. Wat had ik het fout. Sherlock brengen naar de 21ste eeuw is het beste wat er met de geniale detective had kunnen gebeuren. En Cumberbatch? Eerlijkheid gebied mij te zeggen dat hij net zo goed is als Brett. Beide mannen weten wat het is om de essentie van Sherlock te raken. Het voelt voor mij als kijker of Sherlock Holmes met beide mannen zo vanuit het boek naar de televisie zijn overgesprongen. De één eind 19de eeuw de ander begin 21ste eeuw. We hebben ondertussen twee seizoenen Sherlock gehad waarbij het tweede seizoen zo waar nog beter was dan het eerste. Maar kan het derde seizoen van Sherlock de andere twee nog overtreffen?

We beginnen het derde seizoen twee jaar na de fatale val van Sherlock. Zoals verwacht was Watson ontroostbaar maar na twee jaar heeft hij zijn leven weer redelijk op de rit. Watson heeft zelfs een beeldschone vriendin Mary Morstan (Amanda Abbington, Mr Selfridge). Zoals we weten is Sherlock niet dood, maar het hoe en waarom weten we niet. De hernieuwde kennismaking tussen Watson en Sherlock verloopt op zijn zachts gezegd niet soepel. Ook Lestrade reageert niet zoals verwacht terwijl Mrs. Hudson precies reageert zoals je van de lieve huishoudster zou verwachten. De chemie tussen de beide hoofdrolspelers is werkelijk heerlijk om te zien. Ook de prachtige beeldovergangen zijn de moeite waard. De broer van Sherlock, Mycroft, die nog anti-socialer is dan Sherlock, vraagt aan Sherlock om te helpen in een grote zaak. Er is een terroristische bedreiging geuit in Londen en Sherlock mag het oplossen.

Tot zo ver The Empty Hearse. The Sign of Three is de tweede anderhalf uur durende aflevering. Deze aflevering is komisch, ontroerend, mooi, briljant en smaakt naar meer. Ik had na afloop echt het idee dat Sherlock en Watson zo uit de boeken waren gekropen van Sir Conan Doyle en in deze tijd terecht waren gekomen. In het oplossen van het mysterie maken ze gebruik van prachtige beeldovergangen. Ze passen niet alleen in de serie maar ook bij de karakters. De onvermoeibare Sherlock wordt werkelijk perfect tot leven gewekt door een prachtige en vol passie spelende Cumberbatch. Zijn lach is, in de meeste gevallen, oprecht en ook zijn bewondering (of liefde) voor Watson komt recht uit zijn hart. De man speelt met een ongelofelijke overtuiging en overredingskracht. Hij is levensecht en je lacht wanneer Sherlock lacht en je bent ontroerd als hij dat is. Zijn samenspel met Watson, gespeeld door een briljante Freeman, is echt. Je gelooft elk woord, elk gebaar en elke emotie tussen beide mannen. Met elke aflevering merk je dat Cumberbatch en Freeman beter in hun jasje als Sherlock en Watson passen. Het is dan ook zeer treurig dat His Last Vow weer de laatste is van seizoen drie.

En wat een finale. His Last Vow is de beste van alle drie de afleveringen. De spanningsopbouw, de schurk, Sherlock, Watson, Mary en zelfs Mycroft. Het komt in deel drie allemaal samen. Het klopt van het begin tot het eind. Je hangt aan de lippen van Sherlock. Je veracht Magnussen zelfs nog meer dan Sherlock, als dat al kan. En je leeft mee met Watson. Mijn hart brak toen die van hem brak. Zo perfect worden de karakters opgebouwd in deze serie van Sherlock. Het derde seizoen is misschien net iets beter dan de eerste twee. Waarom? Omdat in seizoen drie de karakters meer tijd krijgen om te groeien, je krijgt nog meer te zien van Sherlock die toch altijd moeite heeft om zijn verstand te behouden. Zonder mysteries gaat hij zich vervelen en dus drugs! Al is het maar voor een zaak. Je ziet Watson in al zijn kwetsbaarheid. Toen de aftiteling begon wist ik dat ik de televisie niet voor de laatste keer uit deed voor Sherlock.

Heeft Sherlock het weer waar gemaakt? Absoluut, Cumberbatch en Freeman en de rest van de cast voor en achter de schermen hebben het weer geflikt. Oké, toegegeven The Sign of Three was de minste van alle seizoenen en afleveringen, maar His Last Vow maakte alles goed. Cumberbatch brengt Sherlock niet alleen schijnbaar moeiteloos tot leven maar geeft hem ook een hart en emoties. Net als zijn illustere voorganger Brett weet Cumberbatch je met zijn versie van de geniale detective te raken. En Watson, met wie je kunt sympathiseren in zijn omgang met de sociopaat Sherlock, maakt het plaatje compleet. Briljant zijn de twee acteurs op elkaar ingespeeld en met de minuut steeds meer. Gelukkig weten we al dat er een vierde en waarschijnlijk een vijfde en nog meer seizoenen gaan komen als het aan de makers Moffat en Gattis ligt. Persoonlijk hoop ik op heel veel meer. Perfectie bestaat niet en zeker niet in televisieland maar Sherlock komt toch angstig dichtbij.

10 punten omdat er gewoonweg niet meer te geven zijn.