Sherlock - Seizoen 2

Als ik ooit had gedacht dat niets of niemand in de buurt zou komen van de perfecte vertolking van Sherlock Holmes door Jeremy Brett, moet ik toch bekennen dat deze Sherlock (Cumberbatch) toch wel heel, maar dan ook heel dicht in de buurt komt. Het was even wennen in de eerste serie, een Holmes die met een smartphone al whappend/pingend of smsend door London in deze eeuw moorden oplost. Maar eenmaal gevangen, blijft gevangen. Ik ben volledig verkocht en verknocht aan deze moderne eigentijdse Holmes. De vertolking van Sherlock Holmes door Cumberbatch overtuigd op alle fronten. Duidelijk antisociaal en eigenwijs lost hij de moorden op dezelfde manier op, dan zijn evenknie deed 100 jaar eerder.

Zeker als hij geheel op de Holmes manier naar Buckingham Palace gaat is hilarisch. Vooral als hij daarna op bijna dezelfde manier Irene “The Woman” Adler (de mooie Pulver) ontmoet maakt het compleet. Irene Adler, de enige vrouw die gelijk is of was aan Holmes steelt de show met haar eerste kennismaking met Holmes. Ze overtuigd niet alleen Holmes van haar briljante brein maar ook ons als kijker. A Scandal in Bohemia is dan ook meteen een breinbreker voor Holmes. Watson (de altijd rustige Freeman), als trouwe kompaan die alles in een blog op internet (hoe verzin je het) bijhoudt, is zoals altijd de nuchtere en socialere tegenhanger van Holmes. Hij wint dan ook het (tijdelijke) vertrouwen van Adler. Ze noemt Holmes & Watson zelfs een stel, dit als leuke verwijzing naar de speculatie die al jaren rondgaan over de werkelijke relatie van Holmes & Watson.

In The Hound of the Baskerville is er gekozen voor een zeer moderne versie van het originele verhaal. Gelukkig voor ons als kijker verveelt het geen moment en is de energie van Holmes zeer aanstekelijk. Ook het mysterie word goed uitgewerkt met mooie special FX en CGI. Watson wordt zoals altijd weer gebruikt als test object en Holmes komt er zoals altijd weer mee weg. Soms verbaas je je wel eens over de trouwe vriendschap van Watson, die misschien wel bij ieder ander gillende zou zijn weggelopen. Maar de fascinatie die Watson heeft voor Holmes slaat ook over op de kijker. Wow, hoe onbeschoft, maar hoe efficiënt.

En dan The Reichenbach Fall/The Final Problem waarbij Holmes moet afrekenen met zijn misdadige tegenstander Moriarty (overtuigend neergezet door Scott). Ondanks het feit dat ik en de meeste Holmes fans weten hoe het gaat aflopen blijf je geboeid zitten kijken hoe de twee briljante aartsvijanden in een frontale botsing vechten voor lijfsbehoud. De spanning spat van het scherm en doet je afvragen of het wel gaat aflopen zoals het zou moeten. Maar ook hier geldt het overtuigende spel van Holmes en Watson en hun verdriet en pijn is haast tastbaar.

Het tweede seizoen overtreft het eerste. De karakters zijn op hun plaats en maken je duidelijk dat zij zijn wie ze zijn. Ieder overtuigd, zelfs Mrs. Huddson (een leuke rol van Stubbs) en DI Lestrade (een uitstekende Graves) weten je aandacht te vangen. Het concept, we halen Holmes naar de 21ste eeuw werkt perfect, al was ik wat sceptisch. Dat scepticisme is volledig verdwenen en ik kan echt niet wachten tot ze in september weer drie nieuwe (waarschijnlijk briljante) afleveringen gaan uitzenden. Ook voor niet-fans van Holmes zal deze serie hoog scoren. Gewoon vanwege het briljante spel van de hoofdrolspelers en de uitgekiende scripts cq dialogen met bijpassende decors en special FX.

Dit is een tien meer dan waard (die met Brett zijn toch nog steeds een tien plus+ ;-).