Sherlock - Seizoen 4

We hebben lang moeten wachten op het vierde seizoen, maar op 1 januari 2017 was het eindelijk zover, Sherlock en Watson waren weer terug. Ook dit seizoen zijn er maar drie afleveringen gemaakt van elk bijna anderhalf uur. Dus dat was languit op de bank, kop thee en heerlijk kijken naar mijn favoriete detective. Werd mijn enthousiasme beloond of niet?

“I’m not a psychopath. I’m a high-functioning sociopath.”

We beginnen met de eerste aflevering; The Six Thatchers. Die begon meteen goed, vol met energie die ook van het scherm afspatte. Voor je het weet is de aflevering voorbij en ben je net als Watson behoorlijk buiten adem, verbijsterd en verdrietig. Sherlock overtuigd in deze aflevering meer en meer. En toch mis ik wat. Misschien wel de goed functionerende sociopaat die hij voorheen was. Sherlock heeft opeens werkelijke menselijke gevoelens en is dat wat de Sherlock-liefhebber graag wil zien? Waarschijnlijk niet, Sherlock is geniaal, maar alles wat menselijk is zou hem vreemd moeten zijn. Maar omdat het Cumberbatch is en de 21ste eeuw komt Sherlock er toch mee weg in mijn ogen.

Op naar aflevering twee: The Lying Detective. Oké, ik denk dat Sir Arthur Conan Doyle zich zou omdraaien in zijn graf, net als Jeremy Brett. Dit is Sherlock niet, dit is een achterlijke versie van de geniale antisociale detective, en toch… en toch. Er wordt zo briljant gespeeld in de tweede aflevering dat ik vergeet te kijken met Sherlock ogen. Ik ben ontroerd, verbijsterd, moet zelfs af en toe lachen en als de tweede aflevering voorbij is weet ik ergens achterin mijn hoofd dat met het vierde seizoen het einde wordt ingeluid met Benedict Cumberbatch als Sherlock en Martin Freeman als Watson.


En dan de laatste aflevering: The Final Problem. Verbijsterd vraag ik aan Roelof: “Wat was dat?” Was dat werkelijk een Sherlock aflevering? Of was ik in een Escaperoom beland met een Telephone tag? Begrijp me niet verkeerd, het acteerwerk is ook hier weer uitstekend, maar het geheel voelt aan als een redelijk slecht Disney/Pixar-sprookje. Nergens wordt het echt spannend omdat je te verbijsterd bent over de 180 graden draai die de serie plotseling heeft gemaakt. Wat hebben ze Sherlock aangedaan?

Wat hebben ze met de briljante detective gedaan, wat doen ze Watson aan die opeens als domme side-kick achter de feiten aan moet hollen? Wat doen ze Mycroft aan, die dingen moet zeggen die de broer van Sherlock in mijn ogen in geen enkele eeuw uit zijn strot zou kunnen krijgen. Als ik mijn lege theekop in de afwasmachine zet, snap ik dat we echt naar de laatste aflevering hebben zitten kijken met Sherlock en Watson in deze combinatie, met deze briljante acteurs en prachtige beelden. Helaas, ondanks de geweldige tegenstanders Moriarty en Culverton Smith (Toby Jones, The Secret Agent), kan het vierde en laatste seizoen nergens het niveau halen van de eerste drie seizoenen, vooral niet van het eerste seizoen. Toch geef ik 9,5 punt omdat de regie en het acteer- en camerawerk wel heel goed waren.

“Elementary, my dear Watson!”

P.S. Is het nog meer mensen opgevallen dat het herintreden van Moriarty wel heel erg James Bond - Skyfall aanvoelde? Zouden ze gedacht hebben "beter goed gepikt dan slecht zelf bedacht"?