Scandal - Seizoen 1
Scandal, een spannende serie die speelt in Washington, telt zeven afleveringen van zo’n 40 minuten. De serie is gestart in 2012 en is inmiddels al bezig met zijn derde seizoen. Centraal staat een team van crisismanagers (fixers) die schandalen, meestal bij de politieke elite, proberen op te lossen en uit de publiciteit te houden. Een aardig uitgangspunt dus. Hoofdpersoon en absolute baas is Olivia Pope (Kerry Washington). Voorheen was ze hoofd communicatie van het Witte Huis, nu dus een zelfstandige. Olivia is een supervrouw die alles kan, vooral mensen ompraten. Ze werkt met enkele capabele mensen die ze zelf bij elkaar heeft gezocht. Ze noemen zich ‘Gladiators in Suits’.
De serie is geschreven door Shonda Rhimes (Grey’s Anatomy) en wordt geregisseerd door onder andere Tom Verica. De serie kent sterke en minder sterke punten en laat ik maar met de deur in huis vallen: de minder sterke aspecten wegen voor mij zwaarder.
Er wordt prima geacteerd, Pope krijgt door flash backs enige diepte. Washington en de regeringscentra komen mooi in beeld en er zit vaart in. Het uitgangspunt is, zoals gezegd, origineel en biedt mogelijkheden voor diverse verhalen. Naast de losse verhalen is er een doorlopend verhaal over de moeizame en geheime relatie tussen Pope en de president (Tony Goldwyn).
Een basis dus voor een prima serie. Maar er zijn wat kanttekeningen. Er zit vaart in, zei ik. Maar vaak leidt dat tot uit de bocht vliegen. Er is te veel vaart. Er wordt gewerkt met ultrakorte filmpjes die versneld worden afgedraaid en er tussendoor worden gegooid. Soms zijn er dubbele beelden. Iedereen loopt en vliegt en er wordt geweldig veel en vlug gepraat, vooral door Pope.
De verhalen zijn nogal obligaat. Bijvoorbeeld: de president heeft een verhouding met een stagiaire, of toch niet? Dat is een tweede doorlopend verhaal. Een ander voorbeeld: een akelige Zuid-Amerikaans dictator is in de VS met zijn gezin. Zijn vrouw wil met de kinderen ontsnappen en asiel aanvragen. De losse verhalen worden meestal zo snel afgeraffeld dat er nauwelijks ontwikkeling mogelijk is. De vrouw van de dictator wordt door hem teruggehaald, maar daarna toch weer bevrijd. De dictator houdt echter de kinderen in gijzeling. En dat in een paar minuten.
De gebeurtenissen zijn behoorlijk onwaarschijnlijk. Pope is een vrouw die alles kan. Bijvoorbeeld: de dictator wil zijn kinderen zeer beslist bij zich houden; Pope praat twee minuten met hem en dan laat hij de kinderen toch gaan. Pope loopt ook zonder moeite het Witte Huis in en uit, ze hoeft alleen langs een simpel wachthokje. Het team lijkt een soort A-team, ze kunnen alles. Binnen het Witte Huis worden de leden van het team in kaart gebracht. De meesten hebben wel wat te verbergen. De Witte Huis-staf besluit nu buiten de president om de strijd met hen aan te gaan. Maar er wordt niets mee gedaan verder. Misschien in seizoen twee?
Wel moet ik zeggen dat tegen het eind, ongeveer vanaf aflevering vijf, de serie aan kracht wint omdat dan de relatie tussen Pope en de president meer perspectief krijgt en uit de doeken wordt gedaan. Maar dat gaat dan weer wel door een stroom toen-en-nu-beelden, wat weer verwarrend werkt.
De serie begint met het toetreden tot het team door Quinn Perkins (Katie Lowes), via haar krijg je zicht op de werkwijze van het crisisteam. Zij speelt vooral een rol ten opzichte van de ontwikkelingen rond de stagiaire. Quinn Perkins blijkt niet haar echte naam. Aan het eind is er een dijk van een cliffhanger: Quinn Perkins echte naam is… Dan stopt het. Ik denk niet dat ik die naam ooit te weten zal komen. En eerlijk gezegd interesseert het me ook geen bal.
De serie is geschreven door Shonda Rhimes (Grey’s Anatomy) en wordt geregisseerd door onder andere Tom Verica. De serie kent sterke en minder sterke punten en laat ik maar met de deur in huis vallen: de minder sterke aspecten wegen voor mij zwaarder.
Er wordt prima geacteerd, Pope krijgt door flash backs enige diepte. Washington en de regeringscentra komen mooi in beeld en er zit vaart in. Het uitgangspunt is, zoals gezegd, origineel en biedt mogelijkheden voor diverse verhalen. Naast de losse verhalen is er een doorlopend verhaal over de moeizame en geheime relatie tussen Pope en de president (Tony Goldwyn).
Een basis dus voor een prima serie. Maar er zijn wat kanttekeningen. Er zit vaart in, zei ik. Maar vaak leidt dat tot uit de bocht vliegen. Er is te veel vaart. Er wordt gewerkt met ultrakorte filmpjes die versneld worden afgedraaid en er tussendoor worden gegooid. Soms zijn er dubbele beelden. Iedereen loopt en vliegt en er wordt geweldig veel en vlug gepraat, vooral door Pope.
De verhalen zijn nogal obligaat. Bijvoorbeeld: de president heeft een verhouding met een stagiaire, of toch niet? Dat is een tweede doorlopend verhaal. Een ander voorbeeld: een akelige Zuid-Amerikaans dictator is in de VS met zijn gezin. Zijn vrouw wil met de kinderen ontsnappen en asiel aanvragen. De losse verhalen worden meestal zo snel afgeraffeld dat er nauwelijks ontwikkeling mogelijk is. De vrouw van de dictator wordt door hem teruggehaald, maar daarna toch weer bevrijd. De dictator houdt echter de kinderen in gijzeling. En dat in een paar minuten.
De gebeurtenissen zijn behoorlijk onwaarschijnlijk. Pope is een vrouw die alles kan. Bijvoorbeeld: de dictator wil zijn kinderen zeer beslist bij zich houden; Pope praat twee minuten met hem en dan laat hij de kinderen toch gaan. Pope loopt ook zonder moeite het Witte Huis in en uit, ze hoeft alleen langs een simpel wachthokje. Het team lijkt een soort A-team, ze kunnen alles. Binnen het Witte Huis worden de leden van het team in kaart gebracht. De meesten hebben wel wat te verbergen. De Witte Huis-staf besluit nu buiten de president om de strijd met hen aan te gaan. Maar er wordt niets mee gedaan verder. Misschien in seizoen twee?
Wel moet ik zeggen dat tegen het eind, ongeveer vanaf aflevering vijf, de serie aan kracht wint omdat dan de relatie tussen Pope en de president meer perspectief krijgt en uit de doeken wordt gedaan. Maar dat gaat dan weer wel door een stroom toen-en-nu-beelden, wat weer verwarrend werkt.
De serie begint met het toetreden tot het team door Quinn Perkins (Katie Lowes), via haar krijg je zicht op de werkwijze van het crisisteam. Zij speelt vooral een rol ten opzichte van de ontwikkelingen rond de stagiaire. Quinn Perkins blijkt niet haar echte naam. Aan het eind is er een dijk van een cliffhanger: Quinn Perkins echte naam is… Dan stopt het. Ik denk niet dat ik die naam ooit te weten zal komen. En eerlijk gezegd interesseert het me ook geen bal.
