7.5
Anonymous geeft Scandal - Seizoen 4 (Eerste deel) een 7.5.
16 december 2014, 15:05 door Anonymous
Scandal - Seizoen 4 (Eerste deel)
Met de start van seizoen vier biedt Scandal nieuwe kijkers een fantastische mogelijkheid om de serie te beginnen. Zonder de eerste drie seizoenen gezien te hebben, op hier en daar een aflevering na, dook ik in het diepe met Olivia Pope en haar team. Deze frisse start heeft me eindelijk overtuigd dat dit een serie is die je niet mag missen.
Scandal heeft een drempel om over heen te komen. De affaire met de president, die centraal staat, is zó soaperig dat het als volwaardig concept moeilijk serieus te nemen is. Daarnaast gebruikt Scandal van die irritante paparazzi klikjes tussen reclameblokken. Maar om nou een Shonda Rhimes serie over te slaan vanwege slechte special effects? Dus vond ik mezelf weer met een seizoenspremière van Scandal. Alleen deze begon geheel op zichzelf staand. Olivia Pope ligt op een wit strand aan een diep blauwe zee onder een heldere lucht en felle zon. Ze heeft een lekker drankje in haar hand, een grote hoed tegen het licht, een sexy zwempak en een mooie man die haar bevredigd. Schandalig is het niet per se, eerder relaxend. Maar dit is Olivia Pope en, zoals de serie hard zijn best doet om duidelijk te maken, is ze te belangrijk om weg te blijven uit Washington.
Wat seizoen vier zo aantrekkelijk maakt is de notie van een begin. De hoofdpersoon is niet meer in een bizarre relatie met de president (van de Verenigde Staten, zoals de personages altijd overdreven herhalen). Haar team van Gladiatoren, zoals ze bekend zijn geworden op Twitter, is uit elkaar gevallen. Olivia zelf twijfelt of ze wel weer met de politiek wil bemoeien. Haar re-integratie in deze wereld is een unieke kans voor nieuwe kijkers om zich te laten om te dopen tot fan. Als een van de Gladiatoren komt te overlijden, wil Olivia dat het team één laatste maal bij elkaar komt op de begrafenis. Ieder lid heeft echter genoeg aan hun eigen hoofd. Daarnaast wil Fitz De President, de moordenaar van zijn zoon vinden. Zijn vrouw Mellie is hierdoor ook een stuk dynamischer. Ze zit in haar ochtendjas op de veranda, gefrituurde kip te eten. Een moeder die haar kind verliest is onmogelijk correct te portretteren, zeker op televisie, waar ontwikkeling vereist is. Maar Scandal lukt het aardig om de wanhoop, verdriet en ongemakkelijkheid van de situatie te verwerken in het verhaal. Het is slechts een van de vele personages die ieder hun eigen sterke verhaallijn heeft. De lijnen lopen naadloos in elkaar over en maken samen een prachtig mozaïek van Olivia's leven.
De hoeveelheid verhaallijnen weerhoudt de serie niet om af en toe rust te pakken met menselijke momenten tussen de personages. In die momenten confronteert Scandal de kijker zonder schaamte. Of dat nou mannen zijn en hun uitgebreide scala aan scheldwoorden gericht op vrouwen of mensen die altijd maar de slachtofferrol op zich nemen en zelfmedelijden hebben. Het is altijd aan Olivia Pope om de vlijmscherpe monologen uit te voeren. Het is een ode aan een ijzersterk personage dat letterlijk geen tijd heeft voor onzin. Als Kerry Washington weer eens lekker uit de plaat gaat tegen iemand balanceert ze tussen het kwade en het kwetsbare, het gevoelige en het harde. Een testament van Washingtons kunnen, maar ook van de schrijvers. Het is niet makkelijk om levenslessen te serveren tussen scènes die zowel het plot als de personages bevorderen.
Wat belangrijk is om te noteren is dat Scandal nog steeds soaperig is. De serie houdt van bizarre wendingen en dramatische conflicten en over-de-top monologen. Maar het vervult die eigenschap op een heerlijke manier. Alles is geoorloofd en een oogrol op zijn tijd is noodzakelijk bij het kijken, maar zelfs een cynische kijker als ik kan het niet laten om Olivia en haar comraden serieus te nemen. Seizoen vier is intelligent geplot. Het is spannend, sexy, en het voelt fris aan. Wie net in stapt heeft geen enkel idee dat de serie al drie seizoenen er op heeft zitten en dat is veelbelovend voor de toekomst.
Scandal heeft een drempel om over heen te komen. De affaire met de president, die centraal staat, is zó soaperig dat het als volwaardig concept moeilijk serieus te nemen is. Daarnaast gebruikt Scandal van die irritante paparazzi klikjes tussen reclameblokken. Maar om nou een Shonda Rhimes serie over te slaan vanwege slechte special effects? Dus vond ik mezelf weer met een seizoenspremière van Scandal. Alleen deze begon geheel op zichzelf staand. Olivia Pope ligt op een wit strand aan een diep blauwe zee onder een heldere lucht en felle zon. Ze heeft een lekker drankje in haar hand, een grote hoed tegen het licht, een sexy zwempak en een mooie man die haar bevredigd. Schandalig is het niet per se, eerder relaxend. Maar dit is Olivia Pope en, zoals de serie hard zijn best doet om duidelijk te maken, is ze te belangrijk om weg te blijven uit Washington.
Wat seizoen vier zo aantrekkelijk maakt is de notie van een begin. De hoofdpersoon is niet meer in een bizarre relatie met de president (van de Verenigde Staten, zoals de personages altijd overdreven herhalen). Haar team van Gladiatoren, zoals ze bekend zijn geworden op Twitter, is uit elkaar gevallen. Olivia zelf twijfelt of ze wel weer met de politiek wil bemoeien. Haar re-integratie in deze wereld is een unieke kans voor nieuwe kijkers om zich te laten om te dopen tot fan. Als een van de Gladiatoren komt te overlijden, wil Olivia dat het team één laatste maal bij elkaar komt op de begrafenis. Ieder lid heeft echter genoeg aan hun eigen hoofd. Daarnaast wil Fitz De President, de moordenaar van zijn zoon vinden. Zijn vrouw Mellie is hierdoor ook een stuk dynamischer. Ze zit in haar ochtendjas op de veranda, gefrituurde kip te eten. Een moeder die haar kind verliest is onmogelijk correct te portretteren, zeker op televisie, waar ontwikkeling vereist is. Maar Scandal lukt het aardig om de wanhoop, verdriet en ongemakkelijkheid van de situatie te verwerken in het verhaal. Het is slechts een van de vele personages die ieder hun eigen sterke verhaallijn heeft. De lijnen lopen naadloos in elkaar over en maken samen een prachtig mozaïek van Olivia's leven.
De hoeveelheid verhaallijnen weerhoudt de serie niet om af en toe rust te pakken met menselijke momenten tussen de personages. In die momenten confronteert Scandal de kijker zonder schaamte. Of dat nou mannen zijn en hun uitgebreide scala aan scheldwoorden gericht op vrouwen of mensen die altijd maar de slachtofferrol op zich nemen en zelfmedelijden hebben. Het is altijd aan Olivia Pope om de vlijmscherpe monologen uit te voeren. Het is een ode aan een ijzersterk personage dat letterlijk geen tijd heeft voor onzin. Als Kerry Washington weer eens lekker uit de plaat gaat tegen iemand balanceert ze tussen het kwade en het kwetsbare, het gevoelige en het harde. Een testament van Washingtons kunnen, maar ook van de schrijvers. Het is niet makkelijk om levenslessen te serveren tussen scènes die zowel het plot als de personages bevorderen.
Wat belangrijk is om te noteren is dat Scandal nog steeds soaperig is. De serie houdt van bizarre wendingen en dramatische conflicten en over-de-top monologen. Maar het vervult die eigenschap op een heerlijke manier. Alles is geoorloofd en een oogrol op zijn tijd is noodzakelijk bij het kijken, maar zelfs een cynische kijker als ik kan het niet laten om Olivia en haar comraden serieus te nemen. Seizoen vier is intelligent geplot. Het is spannend, sexy, en het voelt fris aan. Wie net in stapt heeft geen enkel idee dat de serie al drie seizoenen er op heeft zitten en dat is veelbelovend voor de toekomst.
