Real Humans - Seizoen 1
Wikipedia geeft voor ‘Category:Robot films’ 140 alfabetisch gerangschikte films waarin robots voorkomen. Wie in dit genre dus nog iets wil toevoegen moet van goeden huize komen. Moet je net de Scandinaviërs, in dit geval de Zweden, hebben. Met Real Humans hebben ze een hartstikke leuke en soms spannende serie gemaakt.
De serie, die in 2012 voor het eerst uitgezonden is en inmiddels ook op DVD is verschenen, bestaat uit tien delen (van 60 minuten elk!), is geschreven door Lars Lundström en geregisseerd door Harald Hamrell en Levan Akindoor. De titel Real Humans (Äkta Människor) kan op twee manieren worden uitgelegd: robots die bijna menselijk zijn of de actienaam van een groep mensen die zich tegen de robots, in de serie hubots geheten, afzet.
Er zijn twee globale verhaallijnen die elkaar uiteraard raken; de raadselachtige Bea (Marie Robertson) speelt in beide lijnen een belangrijke rol. Allereerst heeft de serie trekken van een thriller. Het verhaal begint met een moord op een bejaard echtpaar. Er is sprake van een groep hubots zonder eigenaar (vrije radicalen zou je kunnen zeggen). Deze vrije hubots, elders ook transhumanen genoemd, zijn ontworpen door David Eischer op basis van een broncode. Het is de bedoeling dat ze zich in vrijheid kunnen ontwikkelen en deelnemen aan de samenleving (vergelijk dit met de vampiers in True Blood, die ook gelijke rechten hebben). De broncode wordt beschermd door de zoon van David, Leo Eischer (Andreas Wilson). Leo is vanwege een ongeluk in zijn jeugd (sleutelscène) een gemixte levensvorm, een soort humanoide. Uiteraard wordt er jacht gemaakt op de broncode door politie en geheime dienst, die vrezen dat de vrije hubots een bedreiging gaan vormen voor de mensheid.
De thrillerachtige kant van het verhaal is wel aardig, maar daar moet de serie het niet van hebben. Veel geijkt gedoe rond de broncode. De weergave van de politie en geheime dienst is wat knullig zelfs. Maar de tweede verhaallijn (hoe reageren de mensen op de verschillende soorten hubots), de soaplijn zou ik zeggen, is zeer goed en bij tijden hilarisch. Het speelt zich af in een buitenwijkje waar het gezin Engman met drie kinderen woont. Vader Hans (Johan Paulsen) besluit een hubot te kopen. Moeder Inger (Pia Halverson) moet er eerst niet veel van hebben maar is later om. Ze kopen een zorghubot voor opa Lennart en krijgen er de beeldschone Anita (Lisette Pagler) bij cadeau. Deze Anita draagt enkele geheimen in haar programmatuur mee. Zoon Tobbe, een tobberige tiener, valt op haar en blijkt dus een TransHumaanSeksueel te zijn, waar hij voor wordt behandeld. De geriatrische hubot die voor opa moet zorgen, Vera, is een tuthola van jewelste, die opa wil beletten van het leven te genieten: lasagne, rode wijn en lekkere wijven.
De buurman van het gezin, Roger (Leif Andree) heeft het niet zo op hubots. Dat is ook wel te begrijpen, want zijn vrouw is er met een hubo vandoor, Rick. Bij Rick zijn de asimovblokkades illegaal opgeheven (Asimov schreef onder andere de roman 'Ik Robot' waarin hij drie roboticawetten formuleerde), waardoor hij dol is op sex, maar ook een tikje onbetrouwbaar wordt. Voor sex kun je trouwens ook terecht in Hubot Heaven, een hubotbordeel. Dit is opmerkelijk voor een land waar sexkopers op dit moment strafbaar zijn (opmerking in een scene waarin een met homoattributen getooide hubot wordt verhuurd: “De achterkant is open, 50 euro en over een uur terugbrengen”).
De vormgeving van de serie is bijzonder door zijn gewoonheid. Afgezien van de hubots geen technische hoogstandjes. Soms zie je zelfs een oude bakelieten telefoon, zo een waarbij je de hoorn op de haak kan gooien. Wel is er een bijzonder gebruik van kleur en licht. De kleuren zijn fris en vrolijk, je waant je vaak bij Mc Donalds of in het tweede deel van de film Pleasantville. Het licht is helder en bij flash backs zijn de scènes zelfs overbelicht (white wash). De robots zien er goed uit (veel nabewerking denk ik), gave mooie gezichten, onnatuurlijk felle ogen en een bijzonder klikje bij hun oogopslag (na bijvoorbeeld opgeladen te zijn).
Ik heb met veel plezier gekeken naar de serie en naar de hubots, die altijd robot zijn, maar toch ook veel menselijke trekken hebben, bijvoorbeeld religieuze gevoelens, ironie, woede en paniek. De vraag wat een mens tot mens maakt wordt op een prettige manier gesteld waardoor je ook nog eens aan het denken wordt gezet.
De serie, die in 2012 voor het eerst uitgezonden is en inmiddels ook op DVD is verschenen, bestaat uit tien delen (van 60 minuten elk!), is geschreven door Lars Lundström en geregisseerd door Harald Hamrell en Levan Akindoor. De titel Real Humans (Äkta Människor) kan op twee manieren worden uitgelegd: robots die bijna menselijk zijn of de actienaam van een groep mensen die zich tegen de robots, in de serie hubots geheten, afzet.
Er zijn twee globale verhaallijnen die elkaar uiteraard raken; de raadselachtige Bea (Marie Robertson) speelt in beide lijnen een belangrijke rol. Allereerst heeft de serie trekken van een thriller. Het verhaal begint met een moord op een bejaard echtpaar. Er is sprake van een groep hubots zonder eigenaar (vrije radicalen zou je kunnen zeggen). Deze vrije hubots, elders ook transhumanen genoemd, zijn ontworpen door David Eischer op basis van een broncode. Het is de bedoeling dat ze zich in vrijheid kunnen ontwikkelen en deelnemen aan de samenleving (vergelijk dit met de vampiers in True Blood, die ook gelijke rechten hebben). De broncode wordt beschermd door de zoon van David, Leo Eischer (Andreas Wilson). Leo is vanwege een ongeluk in zijn jeugd (sleutelscène) een gemixte levensvorm, een soort humanoide. Uiteraard wordt er jacht gemaakt op de broncode door politie en geheime dienst, die vrezen dat de vrije hubots een bedreiging gaan vormen voor de mensheid.
De thrillerachtige kant van het verhaal is wel aardig, maar daar moet de serie het niet van hebben. Veel geijkt gedoe rond de broncode. De weergave van de politie en geheime dienst is wat knullig zelfs. Maar de tweede verhaallijn (hoe reageren de mensen op de verschillende soorten hubots), de soaplijn zou ik zeggen, is zeer goed en bij tijden hilarisch. Het speelt zich af in een buitenwijkje waar het gezin Engman met drie kinderen woont. Vader Hans (Johan Paulsen) besluit een hubot te kopen. Moeder Inger (Pia Halverson) moet er eerst niet veel van hebben maar is later om. Ze kopen een zorghubot voor opa Lennart en krijgen er de beeldschone Anita (Lisette Pagler) bij cadeau. Deze Anita draagt enkele geheimen in haar programmatuur mee. Zoon Tobbe, een tobberige tiener, valt op haar en blijkt dus een TransHumaanSeksueel te zijn, waar hij voor wordt behandeld. De geriatrische hubot die voor opa moet zorgen, Vera, is een tuthola van jewelste, die opa wil beletten van het leven te genieten: lasagne, rode wijn en lekkere wijven.
De buurman van het gezin, Roger (Leif Andree) heeft het niet zo op hubots. Dat is ook wel te begrijpen, want zijn vrouw is er met een hubo vandoor, Rick. Bij Rick zijn de asimovblokkades illegaal opgeheven (Asimov schreef onder andere de roman 'Ik Robot' waarin hij drie roboticawetten formuleerde), waardoor hij dol is op sex, maar ook een tikje onbetrouwbaar wordt. Voor sex kun je trouwens ook terecht in Hubot Heaven, een hubotbordeel. Dit is opmerkelijk voor een land waar sexkopers op dit moment strafbaar zijn (opmerking in een scene waarin een met homoattributen getooide hubot wordt verhuurd: “De achterkant is open, 50 euro en over een uur terugbrengen”).
De vormgeving van de serie is bijzonder door zijn gewoonheid. Afgezien van de hubots geen technische hoogstandjes. Soms zie je zelfs een oude bakelieten telefoon, zo een waarbij je de hoorn op de haak kan gooien. Wel is er een bijzonder gebruik van kleur en licht. De kleuren zijn fris en vrolijk, je waant je vaak bij Mc Donalds of in het tweede deel van de film Pleasantville. Het licht is helder en bij flash backs zijn de scènes zelfs overbelicht (white wash). De robots zien er goed uit (veel nabewerking denk ik), gave mooie gezichten, onnatuurlijk felle ogen en een bijzonder klikje bij hun oogopslag (na bijvoorbeeld opgeladen te zijn).
Ik heb met veel plezier gekeken naar de serie en naar de hubots, die altijd robot zijn, maar toch ook veel menselijke trekken hebben, bijvoorbeeld religieuze gevoelens, ironie, woede en paniek. De vraag wat een mens tot mens maakt wordt op een prettige manier gesteld waardoor je ook nog eens aan het denken wordt gezet.
