Ray Donovan - Seizoen 4
Ik weet niet of het komt omdat ik er extra gespitst op ben, maar regelmatig zie ik op Facebook een oproep voorbijkomen in de trant van: "Help! Ik ben ziek. Wie heeft er een lijstje met series die ik de komende dagen kan kijken?". Als echte liefhebber kan ik het uiteraard niet laten te reageren. In vrijwel al mijn lijstjes met aanbevelingen staat ergens bovenaan Ray Donovan. In deze Amerikaanse crime- en dramaserie staat het leven centraal van de familie Donovan en dan in het bijzonder van de oudste zoon Ray (Liev Schreiber) en zijn gezin. In 2013 werd het eerste seizoen uitgezonden op Showtime. Inmiddels is de serie te zien op HBO. Daar doet hij wat mij betreft niet onder voor een aantal van de andere hitseries die te zien zijn op het kanaal van deze serie-gigant.
Sommige van mijn zieke Facebook-vrienden stellen na de vraag welke serie ze moeten kijken de vraag: "waarom dan?". Voor Ray Donovan geldt dat de serie op een of andere manier een bepaalde aantrekkingskracht op mij heeft. De blanke jongen uit de witte middenklasse die tot nu toe een bevoorrecht leven heeft geleefd. Als ik kijk naar Ray Donovan dan bedenk ik mij regelmatig dat geen mens meer nodig heeft dan een gestoorde familie om uiteindelijk compleet miserabel en berooid te eindigen. Bij de serie is het alsof je vrijwel elke aflevering naar een strijdt op leven en dood aan het kijken bent. Is het niet Ray zelf dan wel zijn familie, vrienden of cliënten. In het vierde seizoen is dat gevecht om te overleven misschien nog wel extremer dan in de drie voorgaande seizoenen. Ik zou er doodmoe van worden. Vechten met boksers, maffiosi, je eigen vader, ziekte, depressie en meer.
In een serie waarin er regelmatig gekke mensen en verhalen opduiken is het tijdens elk seizoen weer de vraag of de serie de juiste balans weet te houden tussen de kijker uitdagen en fascineren, maar tegelijkertijd ook geloofwaardig blijven. Die geloofwaardigheid zit niet alleen maar in de vraag of je na de tiende keer nog steeds gelooft dat iemand zichzelf of de ander met kunst- en vliegwerk uit de handen van de slechterik weet te redden. Misschien nog wel belangrijker is een geloofwaardige ontwikkeling van het karakter van de hoofdpersoon. Hoe vaak kan iemand zich schofterig gedragen zonder dat je als kijker het gevoel krijgt te kijken naar een onsympathieke schoft? Ray Donovan was altijd al een serie die op het randje balanceerde, waarin de hoofdpersonen grijs én moreel flexibel zijn. De familie Donovan was en is altijd even gestoord. Of het nu gaat om zijn broer Bunchie die dit seizoen vader wordt, zijn vrouw die meer dan ooit betrokken wordt bij het soms duistere werk van Ray of zijn zoon die worstelt met hoe hij zich tot zijn vader moet verhouden. Vooral Mickey, de vader van Ray (Jon Voight), is ook in seizoen 4 weer compleet het spoor bijster. Toch overheerst er na het kijken van het vierde seizoen sympathie. Zoals een van de broers van Ray het zegt in de laatste aflevering: "It’s fucking great to be a Donovan".
Sommige van mijn zieke Facebook-vrienden stellen na de vraag welke serie ze moeten kijken de vraag: "waarom dan?". Voor Ray Donovan geldt dat de serie op een of andere manier een bepaalde aantrekkingskracht op mij heeft. De blanke jongen uit de witte middenklasse die tot nu toe een bevoorrecht leven heeft geleefd. Als ik kijk naar Ray Donovan dan bedenk ik mij regelmatig dat geen mens meer nodig heeft dan een gestoorde familie om uiteindelijk compleet miserabel en berooid te eindigen. Bij de serie is het alsof je vrijwel elke aflevering naar een strijdt op leven en dood aan het kijken bent. Is het niet Ray zelf dan wel zijn familie, vrienden of cliënten. In het vierde seizoen is dat gevecht om te overleven misschien nog wel extremer dan in de drie voorgaande seizoenen. Ik zou er doodmoe van worden. Vechten met boksers, maffiosi, je eigen vader, ziekte, depressie en meer.
"It’s fucking great to be a Donovan"
In een serie waarin er regelmatig gekke mensen en verhalen opduiken is het tijdens elk seizoen weer de vraag of de serie de juiste balans weet te houden tussen de kijker uitdagen en fascineren, maar tegelijkertijd ook geloofwaardig blijven. Die geloofwaardigheid zit niet alleen maar in de vraag of je na de tiende keer nog steeds gelooft dat iemand zichzelf of de ander met kunst- en vliegwerk uit de handen van de slechterik weet te redden. Misschien nog wel belangrijker is een geloofwaardige ontwikkeling van het karakter van de hoofdpersoon. Hoe vaak kan iemand zich schofterig gedragen zonder dat je als kijker het gevoel krijgt te kijken naar een onsympathieke schoft? Ray Donovan was altijd al een serie die op het randje balanceerde, waarin de hoofdpersonen grijs én moreel flexibel zijn. De familie Donovan was en is altijd even gestoord. Of het nu gaat om zijn broer Bunchie die dit seizoen vader wordt, zijn vrouw die meer dan ooit betrokken wordt bij het soms duistere werk van Ray of zijn zoon die worstelt met hoe hij zich tot zijn vader moet verhouden. Vooral Mickey, de vader van Ray (Jon Voight), is ook in seizoen 4 weer compleet het spoor bijster. Toch overheerst er na het kijken van het vierde seizoen sympathie. Zoals een van de broers van Ray het zegt in de laatste aflevering: "It’s fucking great to be a Donovan".
