Leuk?
1
0
Bekijk stemmen
Poldark - Complete serie
Een echte bingewatcher ben ik niet. Mijn vrouw en ik hebben ons nog nooit een weekend van de buitenwereld afgesloten om een hele serie of een heel seizoen in één ruk te bekijken. Maar deze zomer was dat anders. Nadat we het eerste seizoen van Poldark thuis op de televisie hadden gezien, togen wij gewapend met de eerste vier seizoenen van het inmiddels wereldberoemde kostuumdrama in een fraaie verzamelbox naar onze cottage in Zuid-Engeland. Ook nu werden deuren en gordijnen weliswaar niet hermetisch gesloten, maar een aflevering of twee, drie per dag hield ons toch wel binnen. Een soort bingewatching-light dus. En, oh ironie, juist op dat moment zond de BBC de laatste twee afleveringen van seizoen 5 uit. Die hebben we op dat moment echter maar niet bekeken. Wetend dat het laatste seizoen al snel op dvd zou worden uitgebracht én, last but not least, omdat drie seizoen achter elkaar Poldark kijken al best veel ‘Poldark’ bleek te zijn. Maar goed, de serie is af – daarvan mogen we toch wel uitgaan – wat betekent dat het verschijnen van seizoen 5 op dvd een mooie aanleiding is voor een algehele evaluatie en een finaal oordeel.
Voor de niet-kenners – zijn die er? – eerst even een korte kennismaking. Poldark is een Britse televisieserie op basis van de romans van Winston Graham; twaalf in totaal. De eerste zeven spelen in het Cornwall van de achttiende eeuw, de overige vijf begin negentiende eeuw. De onbetwiste hoofdpersoon is Ross Poldark (Aiden Turner, Being Human), zoon uit een welgesteld mijnbouwersgeslacht, die in de allereerste aflevering terugkeert na meegevochten te hebben in de Amerikaanse Onafhankelijkheidsoorlog. Tegen alle verwachtingen in is hij erg lang weggebleven, vijf jaar om precies te zijn, zonder teken van leven te hebben gegeven en daarom is hij aan het thuisfront min of meer dood verklaard. Ook zijn verloofde, Elisabeth Chynoweth (Heida Reed, Stella Blómkvist), heeft inmiddels de hoop opgegeven en heeft zich verloofd met Ross’ neef, Francis Poldark (Kyle Soller, You, Me & The Apocalypse). Hun huwelijk is aanstaande en uitgerekend op dat moment duikt Ross weer op, klaar om zijn plaats in de gemeenschap weer in te nemen. Maar beloofd is beloofd, en hoezeer Elisabeth ook twijfelt over wat te doen, zij besluit Francis trouw te blijven en met hem te trouwen. Dat levert vervolgens een van de thema’s op waaraan de serie haar populariteit ontleent: het Romeo en Julia-thema, over de romantische liefde tussen twee mensen die elkaar nooit zullen krijgen.
Een ander, minstens zo universeel thema is de strijd tussen goed en kwaad. Natuurlijk vertegenwoordigt Ross Poldark het goede, terwijl George Warleggan (Jack Farthing, Blandings) het kwaad is. Over de oorzaak van Georges diepgewortelde haat jegens Ross wordt weinig duidelijk. Ze hebben blijkbaar bij elkaar in de klas gezeten en Ross zou George toen wel eens geplaagd hebben (met kikkers?). Als het echter om de relatie tussen beide mannen gaat, moeten we het toch vooral met het vertelheden doen. En daarin is George werkelijk niets te min om Ross te vernietigen. Ook wordt George gedreven door een ziekelijke hang naar macht en ook in dat streven toont hij zich genadeloos hard en immoreel. Alleen in zijn liefde voor Elisabeth laat hij zich van een meer menselijke kant zien. Dat uitgerekend hij erin slaagt haar tot zijn echtgenote te maken nadat Francis verongelukt is, valt Ross al met al zwaar.
Hoewel Debbie Horsfield, die Grahams boeken voor de BBC bewerkte, er lange tijd redelijk in geslaagd is het verhaal niet te vaak te laten doorschieten naar gezwijmel, is het toch vooral de romantiek die in alle seizoenen de ondertoon vormt. Het komt (steeds weer) terug in de liefdesrelaties van de belangrijkste personages en in hun vele, vaak ijzingwekkende lotgevallen. Het goede zegeviert uiteindelijk altijd. Dat wisten wij vanaf het begin. De dvd’s met de volgende seizoenen zaten immers in de box.
Hiermee kom ik bij een van de belangrijkste punten van kritiek; voor mij althans. Ross laat zich meer en meer kennen als een soort Superman avant la lettre. Te midden van alle sociale ellende in het Cornwall van eind achttiende eeuw werpt hij zich op als de redder van het volk. Waar andere welgestelden in en rond het stadje Truro zich hooghartig van ‘het gepeupel’ afkeren, steekt Ross telkens weer met succes zijn nek uit om in ieder geval verlichting van hun ellende te bewerkstelligen. Als je dat vier seizoenen achter elkaar ziet, gaat het een beetje tegenstaan.
Er is nog wel meer op de serie aan te merken. Het ontbreken van een relevante voorgeschiedenis bijvoorbeeld en het feit dat de meeste personages niet ouder lijken te worden. Terwijl er tussen de allereerste en de allerlaatste aflevering toch een jaar of twintig voorbij moet zijn gegaan. Maar de hond van Ross’ vrouw Demelza (Eleanor Tomlinson The White Queen), om maar een voorbeeld te noemen, is in seizoen vier nog net zo vief als eerst. Als je die seizoenen achter elkaar bekijkt, gaan zulke dingen opvallen.
Toch waren we uiteindelijk niet zo Poldark-moe dat we seizoen vijf aan ons voorbij lieten gaan. Ik wilde bijvoorbeeld graag weten hoe de vete tussen George en Ross zou eindigen (als dat überhaupt gebeurde). In dat laatste seizoen krijgt de hardcore-Poldark fan weer alles wat de serie aantrekkelijk heeft gemaakt, maar dan in de overtreffende trap. We lieten de laatste afleveringen op de BBC weliswaar aan ons voorbij gaan, de eerlijkheid gebiedt te zeggen dat ik wel stiekem de recensies in de Britse pers gelezen heb. Die bleken op zich best positief, maar hadden tegelijk een onmiskenbare ondertoon van spot. Want de geloofwaardigheid van de gebeurtenissen wordt ernstig geweld aan gedaan. Natuurlijk is er weer de nodige romantiek. Er bloeien liefdes op, er wordt getrouwd en er worden liefdesbaby’s geboren. Maar wat Ross deze keer allemaal klaar speelt, tart iedere verbeelding. De doorsnee kat schijnt negen levens te hebben, Ross heeft daarvan een veelvoud.
Centraal thema is de opbloeiende slavernij in West-Indië. De verwikkelingen beginnen met een hulpvraag van een oude krijgsmakker, kolonel Ned Despard (Vincent Ryan, Victoria). Hij heeft zich in de nesten gewerkt door zich in te zetten voor het lot van de slaven op de mahonie houtplantages. Dat zint met name ene Ralph Hanson (Peter Sullivan, Critical) niet. Hanson is qua slechtheid zo’n beetje George Warleggan in het kwadraat, iets wat ook Ross aan den lijve ondervindt als hij probeert eerherstel voor Despard te krijgen.
Een korte samenvatting geven van alle gebeurtenissen is ondoenlijk; er gebeurt simpelweg veel te veel. Ook dat is een punt van kritiek op de hele serie: ze lijdt ernstig aan een teveel. Zo wordt in de laatste aflevering nota bene nog een nieuwe onderwerp geïntroduceerd: een invasie door Franse legers. Natuurlijk biedt dit Ross een nieuwe mogelijkheid tot het spelen van een heldenrol.
Waar het kostuumdrama’s betreft is voor mij Downton Abbey al jaren de norm en de vraag werpt zich nu op of Poldark die norm haalt. Wat mij betreft absoluut niet. Daarvoor mist de serie simpelweg de authenticiteit en de nuance die het verhaal over de Crawleys wereldberoemd hebben gemaakt. Ik weet dat heel wat critici het met mij eens zijn, maar ik besef ook dat heel veel fans daar anders over denken. Het zij zo. Maar van mij hoeft er geen zesde seizoen van Poldark te komen. Het is genoeg zo.
Volg PoldarkVoor de niet-kenners – zijn die er? – eerst even een korte kennismaking. Poldark is een Britse televisieserie op basis van de romans van Winston Graham; twaalf in totaal. De eerste zeven spelen in het Cornwall van de achttiende eeuw, de overige vijf begin negentiende eeuw. De onbetwiste hoofdpersoon is Ross Poldark (Aiden Turner, Being Human), zoon uit een welgesteld mijnbouwersgeslacht, die in de allereerste aflevering terugkeert na meegevochten te hebben in de Amerikaanse Onafhankelijkheidsoorlog. Tegen alle verwachtingen in is hij erg lang weggebleven, vijf jaar om precies te zijn, zonder teken van leven te hebben gegeven en daarom is hij aan het thuisfront min of meer dood verklaard. Ook zijn verloofde, Elisabeth Chynoweth (Heida Reed, Stella Blómkvist), heeft inmiddels de hoop opgegeven en heeft zich verloofd met Ross’ neef, Francis Poldark (Kyle Soller, You, Me & The Apocalypse). Hun huwelijk is aanstaande en uitgerekend op dat moment duikt Ross weer op, klaar om zijn plaats in de gemeenschap weer in te nemen. Maar beloofd is beloofd, en hoezeer Elisabeth ook twijfelt over wat te doen, zij besluit Francis trouw te blijven en met hem te trouwen. Dat levert vervolgens een van de thema’s op waaraan de serie haar populariteit ontleent: het Romeo en Julia-thema, over de romantische liefde tussen twee mensen die elkaar nooit zullen krijgen.
Een ander, minstens zo universeel thema is de strijd tussen goed en kwaad. Natuurlijk vertegenwoordigt Ross Poldark het goede, terwijl George Warleggan (Jack Farthing, Blandings) het kwaad is. Over de oorzaak van Georges diepgewortelde haat jegens Ross wordt weinig duidelijk. Ze hebben blijkbaar bij elkaar in de klas gezeten en Ross zou George toen wel eens geplaagd hebben (met kikkers?). Als het echter om de relatie tussen beide mannen gaat, moeten we het toch vooral met het vertelheden doen. En daarin is George werkelijk niets te min om Ross te vernietigen. Ook wordt George gedreven door een ziekelijke hang naar macht en ook in dat streven toont hij zich genadeloos hard en immoreel. Alleen in zijn liefde voor Elisabeth laat hij zich van een meer menselijke kant zien. Dat uitgerekend hij erin slaagt haar tot zijn echtgenote te maken nadat Francis verongelukt is, valt Ross al met al zwaar.
Hoewel Debbie Horsfield, die Grahams boeken voor de BBC bewerkte, er lange tijd redelijk in geslaagd is het verhaal niet te vaak te laten doorschieten naar gezwijmel, is het toch vooral de romantiek die in alle seizoenen de ondertoon vormt. Het komt (steeds weer) terug in de liefdesrelaties van de belangrijkste personages en in hun vele, vaak ijzingwekkende lotgevallen. Het goede zegeviert uiteindelijk altijd. Dat wisten wij vanaf het begin. De dvd’s met de volgende seizoenen zaten immers in de box.
Hiermee kom ik bij een van de belangrijkste punten van kritiek; voor mij althans. Ross laat zich meer en meer kennen als een soort Superman avant la lettre. Te midden van alle sociale ellende in het Cornwall van eind achttiende eeuw werpt hij zich op als de redder van het volk. Waar andere welgestelden in en rond het stadje Truro zich hooghartig van ‘het gepeupel’ afkeren, steekt Ross telkens weer met succes zijn nek uit om in ieder geval verlichting van hun ellende te bewerkstelligen. Als je dat vier seizoenen achter elkaar ziet, gaat het een beetje tegenstaan.
Er is nog wel meer op de serie aan te merken. Het ontbreken van een relevante voorgeschiedenis bijvoorbeeld en het feit dat de meeste personages niet ouder lijken te worden. Terwijl er tussen de allereerste en de allerlaatste aflevering toch een jaar of twintig voorbij moet zijn gegaan. Maar de hond van Ross’ vrouw Demelza (Eleanor Tomlinson The White Queen), om maar een voorbeeld te noemen, is in seizoen vier nog net zo vief als eerst. Als je die seizoenen achter elkaar bekijkt, gaan zulke dingen opvallen.
Toch waren we uiteindelijk niet zo Poldark-moe dat we seizoen vijf aan ons voorbij lieten gaan. Ik wilde bijvoorbeeld graag weten hoe de vete tussen George en Ross zou eindigen (als dat überhaupt gebeurde). In dat laatste seizoen krijgt de hardcore-Poldark fan weer alles wat de serie aantrekkelijk heeft gemaakt, maar dan in de overtreffende trap. We lieten de laatste afleveringen op de BBC weliswaar aan ons voorbij gaan, de eerlijkheid gebiedt te zeggen dat ik wel stiekem de recensies in de Britse pers gelezen heb. Die bleken op zich best positief, maar hadden tegelijk een onmiskenbare ondertoon van spot. Want de geloofwaardigheid van de gebeurtenissen wordt ernstig geweld aan gedaan. Natuurlijk is er weer de nodige romantiek. Er bloeien liefdes op, er wordt getrouwd en er worden liefdesbaby’s geboren. Maar wat Ross deze keer allemaal klaar speelt, tart iedere verbeelding. De doorsnee kat schijnt negen levens te hebben, Ross heeft daarvan een veelvoud.
Centraal thema is de opbloeiende slavernij in West-Indië. De verwikkelingen beginnen met een hulpvraag van een oude krijgsmakker, kolonel Ned Despard (Vincent Ryan, Victoria). Hij heeft zich in de nesten gewerkt door zich in te zetten voor het lot van de slaven op de mahonie houtplantages. Dat zint met name ene Ralph Hanson (Peter Sullivan, Critical) niet. Hanson is qua slechtheid zo’n beetje George Warleggan in het kwadraat, iets wat ook Ross aan den lijve ondervindt als hij probeert eerherstel voor Despard te krijgen.
Een korte samenvatting geven van alle gebeurtenissen is ondoenlijk; er gebeurt simpelweg veel te veel. Ook dat is een punt van kritiek op de hele serie: ze lijdt ernstig aan een teveel. Zo wordt in de laatste aflevering nota bene nog een nieuwe onderwerp geïntroduceerd: een invasie door Franse legers. Natuurlijk biedt dit Ross een nieuwe mogelijkheid tot het spelen van een heldenrol.
Waar het kostuumdrama’s betreft is voor mij Downton Abbey al jaren de norm en de vraag werpt zich nu op of Poldark die norm haalt. Wat mij betreft absoluut niet. Daarvoor mist de serie simpelweg de authenticiteit en de nuance die het verhaal over de Crawleys wereldberoemd hebben gemaakt. Ik weet dat heel wat critici het met mij eens zijn, maar ik besef ook dat heel veel fans daar anders over denken. Het zij zo. Maar van mij hoeft er geen zesde seizoen van Poldark te komen. Het is genoeg zo.
© BBC One
Reacties (0)