Pod prikritie (Undercover) - Seizoen 1
De Bulgaarse misdaadserie Undercover lijkt gemaakt door mensen die grotendeels nieuw zijn in het vak. Dat lijdt soms af van de inhoud, die in dit eerste seizoen boeiend genoeg is om de serie redelijk positief te beoordelen. We volgen de speciaal opgeleide undercoveragent Martin (Ivaylo Zahariev), die infiltreert in de Bulgaarse maffia onder leiding van Djaro (Mihail Bilalov). Al snel begrijpt Djaro dat er een infiltrant in hun midden is. Rechterhand Ivo (Zahary Baharov) krijgt de taak hem op te sporen.
Op zijn beurt heeft Djaro zelf een informant binnen de politie, waar verder alleen Martins baas Popov (Vladimir Penev) van zijn bestaan weet. Popov en Martin moeten uitvinden wie voor Djaro werkt, voordat Martins identiteit bekend wordt. Martin wint Djaro snel voor zich, maar heeft tegelijkertijd een risicovolle verhouding met Djaro’s liefje Sunny (Irena Miliankova). Ondanks het vertrouwen dat hij van Djaro krijgt, lijkt Ivo hem nooit helemaal te vertrouwen. Ook niet wanneer Martin fanatiek meedoet aan alle criminele zaken die de revue passeren.
Het verhaal is in zekere zin boeiend. Er zitten wel wat storende fouten in. De problemen binnen Djaro’s organisatie beginnen met de komst van Martin. Een baas van zijn kaliber zou het zekere voor het onzekere nemen en Martin uit de weg ruimen. Ook de manier waarop Djaro zijn ontdekkingen doet zijn wat simpel en daardoor ongeloofwaardig uitgekozen. Laat in het seizoen is het zelfs zo ongeloofwaardig – Djaro heeft commentaar op “goedkope oorbellen” – dat het de serie bijna een positieve beoordeling kost.
En waarom zou je belangrijke operaties en ontdekkingen bespreken met je politieteam terwijl je weet dat er een rat in je midden is? Popov laat de persoon die hij als rat vermoedt er eigenlijk altijd bijzitten. Hij laat zelfs een belangrijk geluidsfragment tijdelijk uit z’n eigen zicht zonder het te kopiëren; dat gaat natuurlijk mis. Als kijker moet je deze dingen voor lief nemen, maar dat is niet altijd even gemakkelijk.
De serie bevat ook enkele onnodige randzaken. Met name de gezinssituatie van Popov, die slecht omgaat met zijn puberende dochter, is compleet onnodig. Daarnaast draaft Popovs baas zo nu en dan op om vooral wat te schelden en de druk op te voeren. Beide ontwikkelingen lijken te bestaan om Popovs gedrevenheid richting het pakken van Djaro te schetsen, maar dat is op zich al snel duidelijk.
Technisch zit de serie niet slecht in elkaar, al is er iets te veel naar Amerikaanse voorbeelden gekeken. Daardoor ontstaat soms het gevoel alsof de mensen voor het eerst televisie maken. Alle trucjes worden uit de kast getrokken, inclusief slowmotion, timelapsefotografie (waar dag en nacht in een paar seconden voorbij gaan), technomuziek en snelle montage. De inhoud past niet altijd bij de technische keuze.
Het acteerwerk is wisselvallig. Ik was erg onder de indruk van de ‘slechte’ kant. Met name Djaro en Ivo komen als slechteriken echt goed tot leven. Een klein (en opnieuw enigszins onnodig) kijkje in Ivo’s privéleven – waar we andere kanten van hem zien – bevestigt het goede acteren van Baharov. Helaas werkt de belangrijkste acteur, Zahariev, soms behoorlijk op de zenuwen. Ook Sunny overtuigt niet altijd.
Undercover is het proberen waard. Er zijn aspecten waar je je als kijker zeker aan kan storen, maar een niet al te kritische kijker moet daar overheen kunnen stappen. De grote misstap zit laat in het seizoen en de afleveringen daarna maken gelukkig weer een hoop goed. De cliffhanger aan het einde doet ondanks de kritiek smaken naar meer.
Op zijn beurt heeft Djaro zelf een informant binnen de politie, waar verder alleen Martins baas Popov (Vladimir Penev) van zijn bestaan weet. Popov en Martin moeten uitvinden wie voor Djaro werkt, voordat Martins identiteit bekend wordt. Martin wint Djaro snel voor zich, maar heeft tegelijkertijd een risicovolle verhouding met Djaro’s liefje Sunny (Irena Miliankova). Ondanks het vertrouwen dat hij van Djaro krijgt, lijkt Ivo hem nooit helemaal te vertrouwen. Ook niet wanneer Martin fanatiek meedoet aan alle criminele zaken die de revue passeren.
Het verhaal is in zekere zin boeiend. Er zitten wel wat storende fouten in. De problemen binnen Djaro’s organisatie beginnen met de komst van Martin. Een baas van zijn kaliber zou het zekere voor het onzekere nemen en Martin uit de weg ruimen. Ook de manier waarop Djaro zijn ontdekkingen doet zijn wat simpel en daardoor ongeloofwaardig uitgekozen. Laat in het seizoen is het zelfs zo ongeloofwaardig – Djaro heeft commentaar op “goedkope oorbellen” – dat het de serie bijna een positieve beoordeling kost.
En waarom zou je belangrijke operaties en ontdekkingen bespreken met je politieteam terwijl je weet dat er een rat in je midden is? Popov laat de persoon die hij als rat vermoedt er eigenlijk altijd bijzitten. Hij laat zelfs een belangrijk geluidsfragment tijdelijk uit z’n eigen zicht zonder het te kopiëren; dat gaat natuurlijk mis. Als kijker moet je deze dingen voor lief nemen, maar dat is niet altijd even gemakkelijk.
De serie bevat ook enkele onnodige randzaken. Met name de gezinssituatie van Popov, die slecht omgaat met zijn puberende dochter, is compleet onnodig. Daarnaast draaft Popovs baas zo nu en dan op om vooral wat te schelden en de druk op te voeren. Beide ontwikkelingen lijken te bestaan om Popovs gedrevenheid richting het pakken van Djaro te schetsen, maar dat is op zich al snel duidelijk.
Technisch zit de serie niet slecht in elkaar, al is er iets te veel naar Amerikaanse voorbeelden gekeken. Daardoor ontstaat soms het gevoel alsof de mensen voor het eerst televisie maken. Alle trucjes worden uit de kast getrokken, inclusief slowmotion, timelapsefotografie (waar dag en nacht in een paar seconden voorbij gaan), technomuziek en snelle montage. De inhoud past niet altijd bij de technische keuze.
Het acteerwerk is wisselvallig. Ik was erg onder de indruk van de ‘slechte’ kant. Met name Djaro en Ivo komen als slechteriken echt goed tot leven. Een klein (en opnieuw enigszins onnodig) kijkje in Ivo’s privéleven – waar we andere kanten van hem zien – bevestigt het goede acteren van Baharov. Helaas werkt de belangrijkste acteur, Zahariev, soms behoorlijk op de zenuwen. Ook Sunny overtuigt niet altijd.
Undercover is het proberen waard. Er zijn aspecten waar je je als kijker zeker aan kan storen, maar een niet al te kritische kijker moet daar overheen kunnen stappen. De grote misstap zit laat in het seizoen en de afleveringen daarna maken gelukkig weer een hoop goed. De cliffhanger aan het einde doet ondanks de kritiek smaken naar meer.
