Penny Dreadful - Seizoen 2
Lampen uit en volume hoog! Het is weer griezelen geblazen met het tweede seizoen van Penny Dreadful. In het eerste seizoen had Sir Malcolm Murray (Timothy Dalton, James Bond in License to Kill) een clubje excentriekelingen om zich heen verzameld á la the League of Extraordinary Gentlemen, om zijn dochter Mina te redden. Het is niet per sé dat dat heel goed afliep, maar het liep in ieder geval af. Je zou denken dat dat het dan was, maar gelukkig wordt het team in het tweede seizoen al snel weer bijeen geroepen, wanneer Vanessa Ives (Eva Green) in gevaar is.
En ze is niet zomaar in gevaar, het is de duivel zelf die achter deze mysterieuze schoonheid aanzit. In dit seizoen blijkt dat er al veel verhaallijnen in gang zijn gezet in het eerste seizoen. Zo keert Madame Kali, de frauduleuze waarzegster, terug en is ze ineens veel meer dan een personage aan de zijlijn van het verhaal. Inmiddels heet ze Evelyn en blijkt ze een cult te leiden die Satan dient. De rol wordt geweldig gespeeld door Helen McCrory, die zich in Peaky Blinders en zelfs Harry Potter al vaker in een negentiende eeuwse jurk mocht hijsen. Haar taak is om Vanessa aan haar meester, de duivel, uit te leveren. Maar dan moet ze dus nog wel de rest van het team weten te verslaan.
De harde kern van dit buitengewone verbond is een vertrouwd gezicht en hun onderlinge relaties worden in dit seizoen alleen maar sterker. Ik vroeg me nog wel hier en daar af hoe Victor Frankenstein nou ook alweer precies met deze mensen in aanraking was gekomen en waarom hij nog steeds met ze rondhing. Maar een drugsverslaafde, atheïstische en experimentele dokter komt natuurlijk altijd wel van pas. Ik snapte nog minder goed waarom zijn creatie, die zichzelf inmiddels naar de poëet John Clare had vernoemd, ook nog steeds een rol speelde in de serie. En Dorian Gray, die nog minder binding had met de overige personages, kwam ook weer overal opduiken. En hun verhaallijnen konden mij eigenlijk ook nauwelijks boeien. En dan aan het einde van het seizoen denk je ineens ‘misschien wordt hier wel weer iets in gang gezet voor het volgende seizoen’. Een serie met een plan, daar hou ik wel van.
En toch vind ik het heel moeilijk om precies de vinger te leggen op de essentie van deze serie. Het moet horror zijn, en de verhaallijnen lenen zich hier uitstekend voor, maar daarin laat de serie zoveel steken vallen. Het bevat materiaal uit je ergste nachtmerries, maar doet daar uiteindelijk vrij weinig mee. De horror zit hem dan ook voornamelijk in de sfeer van de serie. En wanneer de ene scène je teleurstelt qua diepgang en je je er bij neer hebt gelegd dat dit gewoon een serie is waarin kortstondige shockeffecten en brute actie de boventoon voeren, krijg je ineens een scène voorgeschoteld die onverwacht poëtisch en meeslepend is en zich kan meten aan een monoloog in een van de betere series die op dit moment op tv verschijnen. Daarbij denk ik vooral aan de bijzondere vriendschap die Vanessa en John opbouwen, die totaal niets te maken heeft met hun beide verhaallijnen en daarin ook niets verandert, maar die mij toch weer deed twijfelen of ik deze serie niet enorm onderschatte. Want waar het soms vlak en onvoldoende uitgewerkt voelt, voelt het elders weer episch en van een andere orde. Gek, dat een serie na het eerste seizoen nog steeds op zo’n rare grens kan balanceren. Mindere series waren op dit punt allang door de mand gevallen.
Misschien is dit vooral ook te wijten aan de geweldige cast van deze serie. Eva Green kan zo ongelooflijk veel emoties overtuigend spelen, dat ze haast even magisch lijkt als het personage dat ze speelt. Haar chemie met alle overige personages maakt dat je soms even vergeet dat sommige van hen niet eens meer een heel logische rol in het geheel spelen. Maar naast haar, Timothy Dalton en Josh Hartnett, weet ook Simon Russell Beale menige scène te stelen als de excentrieke Ferdinand Lyle. Zijn komische noot is soms net wat nodig is om de zelfobsessie van de serie te doorbreken. De serie denkt soms te makkelijk met iets weg te komen, waar ik als kijker iets meer van had verwacht. Maar het tweede seizoen is al een stuk meer samenhangend dan het eerste, en als deze lijn voortgezet wordt in het inmiddels bevestigde derde seizoen, zal ik zeker weer aan de buis gekluisterd zijn.
En ze is niet zomaar in gevaar, het is de duivel zelf die achter deze mysterieuze schoonheid aanzit. In dit seizoen blijkt dat er al veel verhaallijnen in gang zijn gezet in het eerste seizoen. Zo keert Madame Kali, de frauduleuze waarzegster, terug en is ze ineens veel meer dan een personage aan de zijlijn van het verhaal. Inmiddels heet ze Evelyn en blijkt ze een cult te leiden die Satan dient. De rol wordt geweldig gespeeld door Helen McCrory, die zich in Peaky Blinders en zelfs Harry Potter al vaker in een negentiende eeuwse jurk mocht hijsen. Haar taak is om Vanessa aan haar meester, de duivel, uit te leveren. Maar dan moet ze dus nog wel de rest van het team weten te verslaan.
De harde kern van dit buitengewone verbond is een vertrouwd gezicht en hun onderlinge relaties worden in dit seizoen alleen maar sterker. Ik vroeg me nog wel hier en daar af hoe Victor Frankenstein nou ook alweer precies met deze mensen in aanraking was gekomen en waarom hij nog steeds met ze rondhing. Maar een drugsverslaafde, atheïstische en experimentele dokter komt natuurlijk altijd wel van pas. Ik snapte nog minder goed waarom zijn creatie, die zichzelf inmiddels naar de poëet John Clare had vernoemd, ook nog steeds een rol speelde in de serie. En Dorian Gray, die nog minder binding had met de overige personages, kwam ook weer overal opduiken. En hun verhaallijnen konden mij eigenlijk ook nauwelijks boeien. En dan aan het einde van het seizoen denk je ineens ‘misschien wordt hier wel weer iets in gang gezet voor het volgende seizoen’. Een serie met een plan, daar hou ik wel van.
En toch vind ik het heel moeilijk om precies de vinger te leggen op de essentie van deze serie. Het moet horror zijn, en de verhaallijnen lenen zich hier uitstekend voor, maar daarin laat de serie zoveel steken vallen. Het bevat materiaal uit je ergste nachtmerries, maar doet daar uiteindelijk vrij weinig mee. De horror zit hem dan ook voornamelijk in de sfeer van de serie. En wanneer de ene scène je teleurstelt qua diepgang en je je er bij neer hebt gelegd dat dit gewoon een serie is waarin kortstondige shockeffecten en brute actie de boventoon voeren, krijg je ineens een scène voorgeschoteld die onverwacht poëtisch en meeslepend is en zich kan meten aan een monoloog in een van de betere series die op dit moment op tv verschijnen. Daarbij denk ik vooral aan de bijzondere vriendschap die Vanessa en John opbouwen, die totaal niets te maken heeft met hun beide verhaallijnen en daarin ook niets verandert, maar die mij toch weer deed twijfelen of ik deze serie niet enorm onderschatte. Want waar het soms vlak en onvoldoende uitgewerkt voelt, voelt het elders weer episch en van een andere orde. Gek, dat een serie na het eerste seizoen nog steeds op zo’n rare grens kan balanceren. Mindere series waren op dit punt allang door de mand gevallen.
Misschien is dit vooral ook te wijten aan de geweldige cast van deze serie. Eva Green kan zo ongelooflijk veel emoties overtuigend spelen, dat ze haast even magisch lijkt als het personage dat ze speelt. Haar chemie met alle overige personages maakt dat je soms even vergeet dat sommige van hen niet eens meer een heel logische rol in het geheel spelen. Maar naast haar, Timothy Dalton en Josh Hartnett, weet ook Simon Russell Beale menige scène te stelen als de excentrieke Ferdinand Lyle. Zijn komische noot is soms net wat nodig is om de zelfobsessie van de serie te doorbreken. De serie denkt soms te makkelijk met iets weg te komen, waar ik als kijker iets meer van had verwacht. Maar het tweede seizoen is al een stuk meer samenhangend dan het eerste, en als deze lijn voortgezet wordt in het inmiddels bevestigde derde seizoen, zal ik zeker weer aan de buis gekluisterd zijn.
