5
Anonymous geeft Miss Fisher's Murder Mysteries - Seizoen 1 een 5.
21 juli 2018, 22:05 door Anonymous
Miss Fisher's Murder Mysteries - Seizoen 1
Ik kijk graag naar series uit het verleden. Het interbellum is mijn favoriete periode. Gewoon omdat ik van de kleding en architectuur uit die periode houd. Zeker bij de beau monde. Ook hou ik van whodunit's. De combinatie van beiden moet dus wel scoren. Mijn verwachtingen voor de serie Miss Fisher waren dan ook hoog gespannen. Een vrouwelijke detective uit de jaren '30 die in stijl moorden oplost.
Helaas pindakaas. Miss Fisher (Essie Davis – Matrix Revolutions, The Last Post) kon allerminst mijn hooggespannen verwachtingen inlossen. De serie bulkt van de clichés en de verhaallijnen zijn flinterdun. Dankzij geluk, naïeve tegenstanders en veel te simpele motieven, weet Miss Fisher steeds de zaak op te lossen. Ze heeft dan ook nog eens een portie lef dat zelfs heden ten dage compleet ongeloofwaardig zou zijn.
De serie volgt de typische, zo afgezaagde, regels van de detective. De contrasten tussen de personages zijn te groot, de persoon die het minst in beeld wordt gebracht – en dus het minst verdacht wordt door de kijker – heeft het gedaan en de politie is te dom om het zelf op te lossen. Al vraagt dit laatste een nuance. Deze keer is de hoofdinspecteur (Nathan Page – Sleeping Beauty, Hiden) niet heel erg dom. Meer zelfs, hij moet niet onderdoen voor Miss Fisher. Al is zij uiteraard diegene die de moord oplost en niet hij.
De vonken tussen beiden spetteren iets te overduidelijk van het scherm. En uiteraard gebeurt er tegelijkertijd niets tussen de twee hoofdrolspelers. Hetzelfde verhaaltje bij die andere twee figuren, de meid van Miss Fisher en de hulpagent van de hoofdinspecteur. Al gaat het er bij hen allemaal heel wat vromer en simpeler aan toe. Moet er nog meer cliché zijn?
Maar we moeten eerlijk zijn, er zijn ook positieve zaken. De setting is echt leuk. Heel jaren '30 met mooie decors en kostuums. Soms is een setting iets te duidelijk een decor, maar dat nemen we voor lief. Ook is het fijn dat het eens een vrouw is die de hoofdrol op zich neemt in een detectivereeks. (Volgens mij zijn ze nog steeds in de minderheid.) De muziek past volledig bij het ritme van de serie en de setting.
De acteerprestaties zijn net voldoende voor een serie die niet hoger mikt dan deze. Geen diepgang, maar toch uitgesproken personages. Al is dat laatste niet zo heel positief. De karikaturale kaart wordt net iets te veel getrokken.
Indien deze serie gewoon wil entertainen en verder geen pretentie heeft, is ze geslaagd in haar doel. Wil ze echter meer betekenen, faalt ze faliekant. Moe van een zware werkdag en gewoon zin om met het verstand op nul naar een mooi decor te kijken in een ludieke sfeer? Dan is Miss Fisher wel eens leuk. Maar niet voor elke avond.
Helaas pindakaas. Miss Fisher (Essie Davis – Matrix Revolutions, The Last Post) kon allerminst mijn hooggespannen verwachtingen inlossen. De serie bulkt van de clichés en de verhaallijnen zijn flinterdun. Dankzij geluk, naïeve tegenstanders en veel te simpele motieven, weet Miss Fisher steeds de zaak op te lossen. Ze heeft dan ook nog eens een portie lef dat zelfs heden ten dage compleet ongeloofwaardig zou zijn.
De serie volgt de typische, zo afgezaagde, regels van de detective. De contrasten tussen de personages zijn te groot, de persoon die het minst in beeld wordt gebracht – en dus het minst verdacht wordt door de kijker – heeft het gedaan en de politie is te dom om het zelf op te lossen. Al vraagt dit laatste een nuance. Deze keer is de hoofdinspecteur (Nathan Page – Sleeping Beauty, Hiden) niet heel erg dom. Meer zelfs, hij moet niet onderdoen voor Miss Fisher. Al is zij uiteraard diegene die de moord oplost en niet hij.
De vonken tussen beiden spetteren iets te overduidelijk van het scherm. En uiteraard gebeurt er tegelijkertijd niets tussen de twee hoofdrolspelers. Hetzelfde verhaaltje bij die andere twee figuren, de meid van Miss Fisher en de hulpagent van de hoofdinspecteur. Al gaat het er bij hen allemaal heel wat vromer en simpeler aan toe. Moet er nog meer cliché zijn?
Maar we moeten eerlijk zijn, er zijn ook positieve zaken. De setting is echt leuk. Heel jaren '30 met mooie decors en kostuums. Soms is een setting iets te duidelijk een decor, maar dat nemen we voor lief. Ook is het fijn dat het eens een vrouw is die de hoofdrol op zich neemt in een detectivereeks. (Volgens mij zijn ze nog steeds in de minderheid.) De muziek past volledig bij het ritme van de serie en de setting.
De acteerprestaties zijn net voldoende voor een serie die niet hoger mikt dan deze. Geen diepgang, maar toch uitgesproken personages. Al is dat laatste niet zo heel positief. De karikaturale kaart wordt net iets te veel getrokken.
Indien deze serie gewoon wil entertainen en verder geen pretentie heeft, is ze geslaagd in haar doel. Wil ze echter meer betekenen, faalt ze faliekant. Moe van een zware werkdag en gewoon zin om met het verstand op nul naar een mooi decor te kijken in een ludieke sfeer? Dan is Miss Fisher wel eens leuk. Maar niet voor elke avond.
