Lark Rise to Candleford - Complete serie
Tussen al het mooie seriewerk waar we als kijker de laatste jaren in ruime maten van kunnen genieten, zijn er een aantal die een blijvende indruk maken. Series die je opslorpen, vastpakken en heen en weer schudden om je vervolgens in stille devotie amechtig achter te laten, verlangend naar meer.
Tot een jaar of zeven geleden keek ik eigenlijk bijna nooit naar series, terwijl ik momenteel gerust een 'binge' kijker genoemd kan worden. Het begon allemaal met The Sopranos en de komst van HBO. Nadat een behoorlijke hoeveelheid mensen mij hadden gezegd dat die serie typisch iets voor mij was ( alle seizoenen waren al lang en breed uitgezonden en op dvd beschikbaar), kocht ik het eerste seizoen. Dat eerste seizoen werd de hele box met alle seizoenen en inmiddels heb ik de hele serie al drie keer gezien. Daarna was het de beurt aan het immer onvolprezen The Wire en het prachtige tijdsbeeld dat Mad Men geeft.
Recent verslonden mijn vrouw en ik de complete serie tot dusver van Dowton Abbey, ze moest mij afremmen anders had ik wel heel vaak kleine oogjes gehad op mijn werk. Na de laatste aflevering van deze indrukwekkende serie te hebben gezien ging ik op zoek naar films of series waarin Mister Bates (Brendan Coyle) acteerde en kwam derhalve op de serie die het onderwerp van deze recensie is. Een serie die het verdient om de aandacht van een groter publiek te krijgen. Een serie van de BBC die een prachtig tijdsbeeld koppelt aan de universele zaken des levens. Een serie die een storm van kritiek deed ontstaan toen de BBC besloot om niet verder te gaan dan vier seizoenen, ook al valt er hier en daar wel wat kritiek te leveren op de historische accuratesse op detailniveau.Ik heb het over het juweeltje ; Larkrise to Candleford. Gebaseerd op de semi-autobiografische boeken van Flora Thompson (Lark Rise; 1939, Over to Candleford; 1941 en Candleford Green; 1943).
De serie gaat over het armoedige plattelandsgehucht Larkrise en het ambitieuze en rijkere stadje Candleford zo’n dertien kilometer verderop en werd door de BBC uitgezonden van januari 2008 tot en met februari 2011. De dochter van het gezin van Robert Timmins (Brendan Coyle; Downton Abbey) vertrekt op jonge leeftijd uit het ouderlijk huis naar Candleford om te gaan werken in het postkantoor van mevrouw Dorcas Lane (Julia Sawalha; Pride and Prejudice). Heen- en weer gaand tussen Larkrise en Candleford worden we als kijker deelgenoot van alle beslommeringen, blijde en minder leuke gebeurtenissen van de inwoners van beide- zo verschillende- plaatsen. We schrijven eind negentiende eeuw in het laat-Victoriaanse Engeland. De dochter Laura (Olivia Halinan; Sugar Rush), kijkt als voice-over bij het begin van iedere aflevering terug op een episode van haar leven als introductie.
Wat deze serie zo bijzonder maakt is, na het puike acteerwerk van een ieder het nostalgische gevoel dat hij oproept. Het gehucht van Larkrise waar een ieder in armoe opgroeit en dicht bij de natuur leeft in de warmte van een hechte gemeenschap waarin ieder elkaar naar vermogen helpt; “want morgen kunnen wij het zijn die hulp nodig hebben”, tegenover het stadje Candleford waar de nieuwe tijd driftig op de deur klopt en de mensen ook zo hun eigen problemen hebben om hiermee te dealen.
Ook geeft de serie goed weer hoe de kracht van vrouwen hele gemeenschappen bijeen kan houden, vrouwen die hun mannetje staan en worden gerespecteerd door diezelfde gemeenschappen. Alle menselijke thema’s komen aan bod en sommige afleveringen laten je ademloos achter. Het begin kan wat zoetsappig overkomen, als kijker moet je even ‘onthaasten’, de opbouw zorgt echter voor een gedegen mogelijkheid tot identificatie met prachtige types als; Queenie, Twister (Karl Johnson; Rome), Miss. Lane, Minnie, Robert en een prachtig verhaal over een (semi)rurale gemeenschap die ten onder dreigt te gaan door de nieuwe tijd.
Meer nog dan dat houdt de serie ons een spiegel voor. In onze steeds meer geïndividualiseerde fastfood, Whatsapp en Time is Money samenleving biedt het de kans om jezelf onder te dompelen in een warm bad waarin de tijd nog gelijk loopt met de seizoenen en je naaste er nog echt toe doet. Een tijd waarin universele waarden omhelst werden die we nu ook nog belangrijk vinden, als we de tijd er maar voor kunnen en willen ‘vinden’.
Larkrise to Candleford verdient een breed publiek.
Tot een jaar of zeven geleden keek ik eigenlijk bijna nooit naar series, terwijl ik momenteel gerust een 'binge' kijker genoemd kan worden. Het begon allemaal met The Sopranos en de komst van HBO. Nadat een behoorlijke hoeveelheid mensen mij hadden gezegd dat die serie typisch iets voor mij was ( alle seizoenen waren al lang en breed uitgezonden en op dvd beschikbaar), kocht ik het eerste seizoen. Dat eerste seizoen werd de hele box met alle seizoenen en inmiddels heb ik de hele serie al drie keer gezien. Daarna was het de beurt aan het immer onvolprezen The Wire en het prachtige tijdsbeeld dat Mad Men geeft.
Recent verslonden mijn vrouw en ik de complete serie tot dusver van Dowton Abbey, ze moest mij afremmen anders had ik wel heel vaak kleine oogjes gehad op mijn werk. Na de laatste aflevering van deze indrukwekkende serie te hebben gezien ging ik op zoek naar films of series waarin Mister Bates (Brendan Coyle) acteerde en kwam derhalve op de serie die het onderwerp van deze recensie is. Een serie die het verdient om de aandacht van een groter publiek te krijgen. Een serie van de BBC die een prachtig tijdsbeeld koppelt aan de universele zaken des levens. Een serie die een storm van kritiek deed ontstaan toen de BBC besloot om niet verder te gaan dan vier seizoenen, ook al valt er hier en daar wel wat kritiek te leveren op de historische accuratesse op detailniveau.Ik heb het over het juweeltje ; Larkrise to Candleford. Gebaseerd op de semi-autobiografische boeken van Flora Thompson (Lark Rise; 1939, Over to Candleford; 1941 en Candleford Green; 1943).
De serie gaat over het armoedige plattelandsgehucht Larkrise en het ambitieuze en rijkere stadje Candleford zo’n dertien kilometer verderop en werd door de BBC uitgezonden van januari 2008 tot en met februari 2011. De dochter van het gezin van Robert Timmins (Brendan Coyle; Downton Abbey) vertrekt op jonge leeftijd uit het ouderlijk huis naar Candleford om te gaan werken in het postkantoor van mevrouw Dorcas Lane (Julia Sawalha; Pride and Prejudice). Heen- en weer gaand tussen Larkrise en Candleford worden we als kijker deelgenoot van alle beslommeringen, blijde en minder leuke gebeurtenissen van de inwoners van beide- zo verschillende- plaatsen. We schrijven eind negentiende eeuw in het laat-Victoriaanse Engeland. De dochter Laura (Olivia Halinan; Sugar Rush), kijkt als voice-over bij het begin van iedere aflevering terug op een episode van haar leven als introductie.
Wat deze serie zo bijzonder maakt is, na het puike acteerwerk van een ieder het nostalgische gevoel dat hij oproept. Het gehucht van Larkrise waar een ieder in armoe opgroeit en dicht bij de natuur leeft in de warmte van een hechte gemeenschap waarin ieder elkaar naar vermogen helpt; “want morgen kunnen wij het zijn die hulp nodig hebben”, tegenover het stadje Candleford waar de nieuwe tijd driftig op de deur klopt en de mensen ook zo hun eigen problemen hebben om hiermee te dealen.
Ook geeft de serie goed weer hoe de kracht van vrouwen hele gemeenschappen bijeen kan houden, vrouwen die hun mannetje staan en worden gerespecteerd door diezelfde gemeenschappen. Alle menselijke thema’s komen aan bod en sommige afleveringen laten je ademloos achter. Het begin kan wat zoetsappig overkomen, als kijker moet je even ‘onthaasten’, de opbouw zorgt echter voor een gedegen mogelijkheid tot identificatie met prachtige types als; Queenie, Twister (Karl Johnson; Rome), Miss. Lane, Minnie, Robert en een prachtig verhaal over een (semi)rurale gemeenschap die ten onder dreigt te gaan door de nieuwe tijd.
Meer nog dan dat houdt de serie ons een spiegel voor. In onze steeds meer geïndividualiseerde fastfood, Whatsapp en Time is Money samenleving biedt het de kans om jezelf onder te dompelen in een warm bad waarin de tijd nog gelijk loopt met de seizoenen en je naaste er nog echt toe doet. Een tijd waarin universele waarden omhelst werden die we nu ook nog belangrijk vinden, als we de tijd er maar voor kunnen en willen ‘vinden’.
Larkrise to Candleford verdient een breed publiek.
