Dat Netflix de volgorde van de afleveringen voor je kiest is een leuk concept, maar juist daardoor weet Kaleidoscope niet te overtuigen Op 1 januari van het jaar 2023 kwam er een nieuwe serie online te staan op Netflix. De naam: Kaleidoscope. Wie aan deze serie begint, wordt meteen op het verkeerde been gezet. Deze serie is namelijk anders dan anderen. De serie wordt niet op chronologische volgorde verteld. "Oké", hoor ik je denken, "dat is toch niet nieuw?" Daar geef ik je helemaal gelijk in. Wat wel anders is, is dat Netflix voor jou kiest in welke volgorde je kijkt. Alleen het begin (de intro aflevering) en het einde is voor iedereen hetzelfde. Op deze manier moet je zelf puzzelen en alles aan elkaar knopen.
In Kaleidoscope volgen we Leo Pap (Giancarlo Esposito, Breaking Bad), die het rustig aan deed met het plannen van de perfecte overval. Hij deed er namelijk 25 jaar over. Maar bij al dat plannen hoort natuurlijk een mooie prijs. Het gaat hier over miljarden. Leo wil deze miljarden uit de kluis van zijn aartsvijand en vroegere partner Roger Salas (Rufus Sewell, The Pale Horse) stelen. En zelfs na 25 jaar plannen kan het soms zomaar voorkomen dat het weer zorgt voor de perfecte afleiding om deze overval te plegen.
Iedere aflevering heeft zijn eigen kleur. Zelf begon ik met de aflevering ‘Yellow’. Uiteraard heb ik eerst de aflevering ‘Black’ gezien, maar dat is een introfilmpje dus die telt niet echt mee. ‘Yellow’ speelt zich zes weken voor de overval af. Zonder bendeleden wordt het lastig om in je eentje een zwaarbewaakt gebouw en ondoordringbare kluis te openen, dus zie je in deze aflevering hoe Leo zijn bendeleden kiest. Iedereen krijgt een korte intro en daar blijft het ook bij. En dat is nu net het minpunt van dit nieuwe concept. Omdat er meerdere tijdsprongen worden gemaakt door de verschillende afleveringen heen én ieder personage een ‘eigen’ aflevering krijgt, zijn er te veel onnodige subplots en valt de serie te vaak in herhaling. Wellicht om alles duidelijk genoeg te houden voor de kijker, maar omdat alles zo duidelijk wordt gehouden, weet je al snel hoe de vork in de steel zit en is er van puzzelen niet echt sprake. En dat was juist waar ik eigenlijk op hoopte na het zien van het introductiefilmpje.
Ik mis de sfeer, spanning en humor in deze serie
Hoewel Esposito een goede rol neerzet, is deze serie toch niet echt hoogstaand te noemen. Het is het allemaal net niet, wat ik wel jammer vind want het concept sprak me erg aan. Ik mis de sfeer, spanning en humor in deze serie die je bijvoorbeeld wel terugziet bij de concurrentie (denk aan La Casa De Papel of het Franstalige Lupin). Ook had deze serie best een paar afleveringen minder kunnen hebben, want de maker (Eric Garcia, die bijvoorbeeld ook The Autopsy of Jane Doe heeft bedacht) zorgt regelmatig voor onnodige subplots die niks toevoegen aan het verhaal.
Is dit een serie die je echt gezien moet hebben? Nee, niet bepaald. Lijkt het concept van de afleveringen die je in een andere volgorde kunt zien je wel interessant? Dan kun je echter altijd een poging wagen.
Over de auteur, Emile Goessens
Solis (gebruikersnaam) is een echte serieverslaafde. Houdt eigenlijk van allerlei soorten genres, maar horror en superhelden series behoren tot zijn favoriet. Ook maakt Solis graag een uitstapje naar series die niet uit Amerika komen zoals Deense of Britse series, die vaak van een hoge kwaliteit zijn. Verder doet Solis het liefste aan binge-watchen, omdat hij anders een week moet wachten tot de volgende aflevering...
