Judas - Seizoen 1

Als je niet met hem bent dan ben je tegen hem, en ben je tegen hem…

Nederlandse series, als je regelmatig iets van mijn hand leest weet je dat ik er niet veel mee had. Maar de laatste jaren komen er steeds betere series op de televisie gemaakt in ons eigen koude kikkerlandje. Ik had geen enkele intentie om de serie Judas te gaan kijken tot mijn dochter Nimuë vroeg of ik zin had om de serie over Willem Holleeder samen met haar te gaan kijken. En ach, zes afleveringen van plusminus 45 minuten daar draai ik mijn hand tegenwoordig niet meer voor om, dus kijken maar.

Bijna waren we gestopt na de eerste twee aflevering. De kwaliteit van het geluid en het te dik opgelegde Amsterdamse accent werden ons iets te veel. Maar doorzetters als we zijn, de volgende vier afleveringen hebben we er in één avond doorheen gejaagd. De acteerprestaties wonnen het bij ons van het slechte geluid en af en toe tenenkrommende dialogen. Ook de make-up van Gijs Naber (Penoza) als Willem ‘De Neus’ Holleeder werkte in eerste instantie op onze lachspieren. Maar het acteerwerk van Naber was overtuigend genoeg om ons vast te houden. We hingen net niet aan zijn lippen, maar dichtbij kwam het wel.

Als wij hem niet stoppen doet niemand het.

Het boek Judas van Astrid Holleeder (de zus van De Neus) waarop de serie is gebaseerd heb ik niet gelezen, dus ik kan niet zeggen of de serie het boek volgt. Maar als dat wel zo is, is het een behoorlijke ingewikkelde manier van vertellen. Hoewel je de flashbacks zeker nodig hebt om de acties van Astrid, gespeeld door een uitstekend spelende Rifka Lodeizen (Overspel), en Sonja Holleeder (een overtuigende Marit van Bohemen, Voetbalvrouwen) te begrijpen, is het aardig ingewikkeld in elkaar gezet. Vooral in de eerste paar afleveringen was er soms geen touw aan vast te knopen. We kregen te maken met heel veel karakters en wegkijken was geen optie.

We komen nooit meer van hem af, As.

Maar gaandeweg de zes afleveringen kon ik de manier van vertellen beter volgen en was het vooral Ronald Top (Hunter Street) als Peter R. de Vries die veel bewondering bij ons scoorde. Deze acteur heeft een studie gemaakt van zijn te spelen karakter en vooral zijn stem en houding waren perfect uitgevoerd. Ook de bijrollen waren overtuigend genoeg om mij vast te houden voor zes afleveringen lang. Want eerlijkheid gebiedt mij te zeggen: het verhaal van Holleeder trekt mij niet. Ik hoor of lees af en toe wat, maar het hele figuur en verhaal rond deze zware crimineel zegt mij helemaal niets.

Ik heb ooit een film gezien over de ontvoering van Heineken maar dat is eigenlijk alles wat ik van De Neus weet. Maar in Judas heb ik een psychopathische en gevaarlijke crimineel gezien die mij verbaasde en fascineerde. De zussen Holleeder konden niet echt rekenen op mijn sympathie, ze hebben jaren lang geprofiteerd van het geld dat hij en Cor van Hout (Bas Keijzer) binnen brachten, maar ik begreep hun acties wel. Als je zo bang voor iemand bent kan ik mij er iets bij voorstellen dat je weinig tot geen andere uitweg kan zien dan hem proberen op te sluiten. Of hij schuldig is of niet dat is in dit geval niet belangrijk, laat de rechters dat maar bepalen.

We weten dan in Judas ook niet hoe het afloopt met de familie Holleeder. Dat zullen we waarschijnlijk kunnen volgen in de media als de rechtszaak doorgaat en de rechter uitspraak zal doen. Ik zal dat niet op de voet gaan volgen, zes afleveringen Judas vertelde mij meer dan ik weten wilde. Judas is een aardige Nederlandse misdaadserie gebaseerd op waargebeurde feiten. Dat die feiten misschien hier en daar zijn aangedikt is vrij logisch; de vis die mijn oom ooit ving wordt ook met de jaren groter. 7 punten is in mijn ogen een mooi cijfer voor een serie waarbij er geen twijfel mag bestaan dat bijna alle karakters in Amsterdam zijn geboren en getogen.