House of Cards (2013) - Seizoen 6

Here we are again. You know, if you ignore all the pomp and circumstance, the most perverse thing is that I actually believe in the presidency, its importance, what it means around the world, even symbolically - but I believe in power even more, for its own sake. Gore Vidal once wrote that power is an end to itself, and the instinctive urge to prevail the most important single human trait. I've always told myself that everything I did was for her, but maybe it wasn't. Maybe I love power more.

De cursor gaat steeds sneller knipperen, het lege witte scherm lijkt me te beschuldigen van besluiteloosheid; ‘komt er nog wat op het ‘papier’, of niet.’ Nee, ik weet het niet, ja, straks. Help, ik schijn niet te weten wat ik van het zesde seizoen van House of Crads (2013) moet vinden. Met het acteerwerk, de beelden en de regie is niets mis, maar ja de rest…

House of Cards (2013) lijkt geen keuze te willen maken. En daardoor blijft eigenlijk alles in het midden. Nee dat is niet juist. De geest van Francis ‘Frank’ Underwood hangt bij elke scène, bij elke dialoog boven de hoofden van de karakters. Keuzes die gemaakt worden lijken allemaal te leiden naar Frank. Claire, gespeeld door de prachtige en briljante actrice Robin Wright, lijkt haar man in intelligentie en dubieuze keuzes te willen overtreffen. Maar het enige wat steeds pijnlijk duidelijk wordt dat House of Cards (2013) niet zonder Frank Underwood kan.

Tijdens de eerste paar afleveringen komt hij in bijna elke dialoog voor. Er gaat geen scène voorbij of Frank is over de tong gegaan. Zelf bij het eten van spareribs voel je de aanwezigheid van Frank. Bij het eten van soep, in Airforce One, in het Witte Huis, in The Beast, je ontkomt niet aan Frank. Naast de aanwezigheid van Frank vraag ik me steeds af of het zesde seizoen wel gemaakt had moeten worden?

My turn.

Het was een prachtige afronding. Claire Underwood in de Oval Office die recht in de camera zegt; ‘My turn.’ Had het daarbij gelaten. Want alle draadjes die toen open waren, zijn dat eigenlijk na het zesde seizoen nog steeds. Daarover kan ik niet teveel zeggen anders zou ik te veel weggeven, maar geloof me als ik zeg dat het zesde seizoen overbodig is geweest. Het overduidelijke gemis van Frank, het onvermogen van de andere castleden om dat gemis goed te maken. Het script dat hier en daar wel wat steken laat vallen.



Soms heb je het gevoel dat je als kijker niet geheel serieus genomen wordt. Zoiets als; ‘Oké Frank is weg, deal with it.’ Maar ik wil daar als kijker helemaal niet mee dealen. Ik wil draadjes die samenkomen, een verhaallijn met een einde, karakters die mij Frank kunnen laten vergeten. Enfin, ik wilde een zesde seizoen die alles mooi zou laten samenkomen en een einde zou maken aan een geweldige serie. House of Cards (2013) is meer waard dan wat het heeft gekregen in het zesde seizoen.

Het grappige is: terwijl ik dit schrijf bedenk ik mij dat we Frank niet meer zien of horen in het zesde seizoen. Geen foto, geen geluidsopname, helemaal niets. Maar daardoor wordt het gemis juist niet minder maar meer. Het hele zesde seizoen draait maar om één persoon en dat is President Francis Underwood. En ik kan mij niet aan de gedachte onttrekken dat dat niet de bedoeling geweest kan zijn van de makers van het allerlaatste seizoen. Kevin Spacey mocht vanwege bekende redenen niet meer meedoen, schrijf hem dan ook echt uit een serie.

There’s no better way to overpower a trickle of doubt than with a flood of naked truth.

Nu had ik steeds het idee dat hij ergens vanuit een donkere hoek, gesloten deur of omdraaiende stoel weer te voorschijn zou komen en mij beschuldigend aan zou kijken en vragen waarom ik mijn geloof in hem ben verloren. Omdat ik graag de waarheid wil zeggen en geen twijfel wil hebben geef ik het allerlaatste seizoen van de Netflix politieke dramaserie toch een 7.5, misschien wel om te eren dat Frank zich, zelfs in de dood, niet liet kleinkrijgen.

I’ve always loathed the necessity of sleep. Like death, it puts even the most powerful men on their backs.