House of Cards - Seizoen 4
Het vierde seizoen van House of Cards is niets anders dan junkfood. Na een jaar honger lijden is het heerlijk te verslinden in één weekend. Voor de selectie kijkers die niet is afgehaakt na de eerste drie seizoenen is het vierde seizoen precies wat er besteld is: bijpersonages met te veel aandacht als een veel te duur sausje, soapachtige taferelen als diepvriesvlees dat zich voordoet als vers en een omgeving van ronduit ongeloofwaardige politiek als een restaurant wat het absoluut niet is. Maar zoals met al het junkfood: hoe slecht het ook voor je is, het blijft lekker.
Claire is weg bij Frank. Het derde seizoen eindigde met een van de meest schokkende, opzet verwoestende twists die de serie tot nu toe heeft opgeleverd. De eerste paar afleveringen van het gloednieuwe seizoen laten een gebroken huwelijk zien. Claire heeft toevlucht genomen in haar ouderlijk Texas, in het landhuis van haar moeder. Door hun stroeve relatie is het echter geen warm thuiskomen. Ondertussen probeert Frank de schijn op te houden. Immers: een presidentscampagne en een scheiding gaan niet samen. Frank wil dat Claire terugkomt, ongeacht of ze nog van elkaar houden of niet, Claire wil maar één ding: zelf president worden. Zo begint het vierde seizoen van 's werelds duurste soap: met strijd der titanen.
Als een glas op een tafel wordt neergezet in House of Cards is dit het mooiste waterglas dat ooit gefilmd is, met het meest zuivere water en op een tafel zo schoon dat het kan dienen als spiegel. Oftewel: de serie is "slick as f*ck". De belangrijkste voetafdruk van David Fincher op de serie is de simpele schoonheid van de set. Zeker met onder andere Alex Graves (Game of Thrones), Jakob Verbruggen (The Fall) en Robin Wright in de regiestoelen. Het astronomische budget waar de serie voor wordt gemaakt en de bekwaamheid van de crew zal ongetwijfeld helpen. Hoe dan ook, elke deur, elke jurk en elk lokje haar is absolute schoonheid. In deze zee van luxe onderscheidt Robin Wright zich als de afbeelding van elegantie. Actrices worden te snel geobjectificeerd en hun werk gemarginaliseerd ten faveure van hun uiterlijk. Dit is een combinatie. Hoe Wright door een kamer loopt, haar wave corrigeert of simpelweg haar handen vouwt, is pure cinematografische porno. Zelfs Spacey kan niet tippen aan de secure, gecontroleerde en toch ogenschijnlijk natuurlijke wijze waarop Wright door het decor navigeert. Het is een wonder om te aanschouwen zelfs zonder dat ze een woord spreekt.
Claire is deels waarom het vierde seizoen zo goed smaakt. Het schuift Wright terecht naar voren (hoewel ze in eerdere seizoenen nooit echt achter stond) en haalt conflict uit de rijke, complexe en eindeloos fascinerende relatie met Spacey's Frank. De weinige momenten dat de president de vierde muur doorbreekt, zijn bijna niet nodig meer. Het echte spektakel is als deze twee grootheden lijn recht tegenover elkaar staan. Om dit huwelijk heen gebeurt er een hoop. Er wordt een reeks aan nep-politieke conflicten behandeld van het niet zo subtiele Islamitisch Kalifaat Organisatie, tot hernieuwde spanning met Rusland. In tegenstelling tot Homeland, waar er nog een algehele consistentie is tussen verhaallijnen die politieke conflicten nabootsen, komt dit seizoen in plot nooit samen. Sterker nog, het lijkt één grote opzet te zijn voor seizoen vijf, zonder de garantie van afbetaling. In plaats daarvan bieden de afleveringen ieder een terugblik op oude bekenden. Zonder iets te verraden: soms is dat interessant en soms is het gewoon exploitatie. In ieder geval is het veelal lucht.
Het belangrijkste wat het vierde seizoen van House of Cards doet, is onthullen wat voor een farce het is. Zoals fastfood ketens ooit begonnen met ingrediënten en calorieën aangeven. Inderdaad, elke aflevering eindigt niet zo zeer met een cliffhanger als met een onbevredigende scène die smaakt naar meer. De Netflix speellijst blijft maar doorgaan dus minderen is geen optie. Ondertussen is het plot zo luchtig als een menu zonder voedingswaarde. Maar omdat alles er zo smakelijk uit ziet en het ook niets anders pretendeert, is het moeilijk om af te slaan. Na complete consumptie is er geen verzadigd gevoel, maar doet dat er echt toe? Uiteindelijk was het toch weer lekker.
Claire is weg bij Frank. Het derde seizoen eindigde met een van de meest schokkende, opzet verwoestende twists die de serie tot nu toe heeft opgeleverd. De eerste paar afleveringen van het gloednieuwe seizoen laten een gebroken huwelijk zien. Claire heeft toevlucht genomen in haar ouderlijk Texas, in het landhuis van haar moeder. Door hun stroeve relatie is het echter geen warm thuiskomen. Ondertussen probeert Frank de schijn op te houden. Immers: een presidentscampagne en een scheiding gaan niet samen. Frank wil dat Claire terugkomt, ongeacht of ze nog van elkaar houden of niet, Claire wil maar één ding: zelf president worden. Zo begint het vierde seizoen van 's werelds duurste soap: met strijd der titanen.
Als een glas op een tafel wordt neergezet in House of Cards is dit het mooiste waterglas dat ooit gefilmd is, met het meest zuivere water en op een tafel zo schoon dat het kan dienen als spiegel. Oftewel: de serie is "slick as f*ck". De belangrijkste voetafdruk van David Fincher op de serie is de simpele schoonheid van de set. Zeker met onder andere Alex Graves (Game of Thrones), Jakob Verbruggen (The Fall) en Robin Wright in de regiestoelen. Het astronomische budget waar de serie voor wordt gemaakt en de bekwaamheid van de crew zal ongetwijfeld helpen. Hoe dan ook, elke deur, elke jurk en elk lokje haar is absolute schoonheid. In deze zee van luxe onderscheidt Robin Wright zich als de afbeelding van elegantie. Actrices worden te snel geobjectificeerd en hun werk gemarginaliseerd ten faveure van hun uiterlijk. Dit is een combinatie. Hoe Wright door een kamer loopt, haar wave corrigeert of simpelweg haar handen vouwt, is pure cinematografische porno. Zelfs Spacey kan niet tippen aan de secure, gecontroleerde en toch ogenschijnlijk natuurlijke wijze waarop Wright door het decor navigeert. Het is een wonder om te aanschouwen zelfs zonder dat ze een woord spreekt.
Claire is deels waarom het vierde seizoen zo goed smaakt. Het schuift Wright terecht naar voren (hoewel ze in eerdere seizoenen nooit echt achter stond) en haalt conflict uit de rijke, complexe en eindeloos fascinerende relatie met Spacey's Frank. De weinige momenten dat de president de vierde muur doorbreekt, zijn bijna niet nodig meer. Het echte spektakel is als deze twee grootheden lijn recht tegenover elkaar staan. Om dit huwelijk heen gebeurt er een hoop. Er wordt een reeks aan nep-politieke conflicten behandeld van het niet zo subtiele Islamitisch Kalifaat Organisatie, tot hernieuwde spanning met Rusland. In tegenstelling tot Homeland, waar er nog een algehele consistentie is tussen verhaallijnen die politieke conflicten nabootsen, komt dit seizoen in plot nooit samen. Sterker nog, het lijkt één grote opzet te zijn voor seizoen vijf, zonder de garantie van afbetaling. In plaats daarvan bieden de afleveringen ieder een terugblik op oude bekenden. Zonder iets te verraden: soms is dat interessant en soms is het gewoon exploitatie. In ieder geval is het veelal lucht.
Het belangrijkste wat het vierde seizoen van House of Cards doet, is onthullen wat voor een farce het is. Zoals fastfood ketens ooit begonnen met ingrediënten en calorieën aangeven. Inderdaad, elke aflevering eindigt niet zo zeer met een cliffhanger als met een onbevredigende scène die smaakt naar meer. De Netflix speellijst blijft maar doorgaan dus minderen is geen optie. Ondertussen is het plot zo luchtig als een menu zonder voedingswaarde. Maar omdat alles er zo smakelijk uit ziet en het ook niets anders pretendeert, is het moeilijk om af te slaan. Na complete consumptie is er geen verzadigd gevoel, maar doet dat er echt toe? Uiteindelijk was het toch weer lekker.
