Homeland - Seizoen 6
Homeland is één van de series waarmee ik altijd enige moeite heb om hem goed te plaatsen. De serie valt voor mij niet in de categorie van meesterwerken als 'Breaking Bad' en 'Fargo', maar is over het algemeen wel stukken beter dan de doorsnee serie. Dit wordt mijns inziens vooral veroorzaakt door de wisselende kwaliteit in de seizoenen. De eerste twee seizoenen waren geweldig, het derde zeer matig, het vierde seizoen was weer ontzettend goed en de vijfde reeks stelde uiteindelijk ook weer ietwat teleur. De vraag is nu in welke categorie het zesde seizoen valt. Na het kijken van de twaalf afleveringen geef ik deze reeks het voordeel van de twijfel, al valt er hier en daar nog wel flink wat op aan te merken.
In het zesde seizoen van Homeland werkt voormalig CIA-analiste Carrie Mathison (Claire Danes, Temple Grandin) als advocate voor moslims in New York. Ze woont daar inmiddels met haar dochter en lijkt de deur naar de CIA voor eens en voor altijd achter zich dicht te hebben getrokken en een normaal leven te zijn gaan leiden. Maar niets is natuurlijk minder waar in Homeland. Al snel raakt Carrie betrokken bij een zaak waarbij een jonge moslim wordt opgepakt en wanneer die zaak een opvallende wending neemt, bevindt Carrie zich al snel weer op een gevaarlijker terrein. Ondertussen draagt ze ook de zorg voor Peter Quinn (Rupert Friend, Hitman: Agent 47), die nog steeds lijdt onder zijn verwondingen die hij heeft opgelopen bij een aanval met gifgas door terroristen.
Daarnaast wordt een nieuw personage geintroduceerd in het zesde seizoen: de zogenaamde 'president-elect' Elizabeth Keane (Elizabeth Marvel, House of Cards). We volgen haar in de periode tussen de verkiezingen en haar inauguratie, waarbij ze onder andere wordt ingelicht over de nationale veiligheid door CIA-kopstukken Saul Berenson (Mandy Patinkin, Chicago Hope) en Dar Adal (F. Murray Abraham, The Grand Budapest Hotel). Al snel blijkt dat Keane weinig op heeft met de CIA, wat vooral bij Dar Adal leidt tot argwaan. Hij beraadt zich dan ook al snel op mogelijke vervolgstappen, die de inlichtingendienst moet beschermen. Daarnaast is er een rol weggelegd voor een extreem-rechtse mediapersoonlijkheid, Brett O'Keefe (Jake Weber, Tyrant), die door middel van het verspreiden van nepnieuws en complottheorieën, de positie van Keane probeert te verzwakken.
Het is interessant om te zien hoe actueel dit seizoen van Homeland is. De paranoia in Amerika wordt goed in beeld gebracht en vooral de rol van O'Keefe doet in veel opzichten denken aan de manier waarop Trump en zijn aanhang te werk zijn gegaan en mogelijk verder zullen gaan. Treffend is ook de scepsis van president-elect Keane ten opzichte van de inlichtingendiensten. Op een gegeven moment stelt Dar Adal in de serie dat 'een president nooit een oorlog moet beginnen tegen zijn of haar eigen inlichtingendiensten'. In een tijd waarin Trump zijn inlichtingendiensten voortdurend in twijfel trekt, is dit natuurlijk ontzettend actueel en spelen de makers slim in op de huidige, politieke situatie in Amerika. Het politieke thriller-aspect van Homeland is wat de serie in mijn ogen altijd sterker en boeiender heeft gemaakt en het werkt ook goed in dit seizoen, mede door de sterke rol die Elizabeth Marvel neerzet als president-elect Keane. Ze speelt haar personage met diepgang en geeft nooit teveel van haar karakter prijs, waardoor je tot het einde van het seizoen niet weet waar haar loyaliteit nu ligt.
Ook de andere acteurs zijn (zoals gewoonlijk) weer uitstekend op dreef. Claire Danes en Mandy Patinkin vormen al vanaf het eerste seizoen het 'hart van de serie', en dat is dit seizoen niet anders. Wel is het jammer dat ze nog steeds te weinig opereren als een echt duo, hun relatie blijft ook in dit seizoen troebel. De chemie tussen beide acteurs is zo sterk dat het enigszins teleurstellend is dat ze niet meer tijd samen doorbrengen in dit seizoen. Hopelijk gebeurt dit in het volgende seizoen weer wat vaker.
Speciale aandacht voor de acteerprestaties moet echter uitgaan naar Rupert Friend en F. Murray Abraham. Rupert Friend was altijd al goed op dreef als de 'stille held' Peter Quinn, maar mijn verwachting was dat zijn rol na het vijfde seizoen wel redelijk uitgespeeld was. We weten uit het verleden dat de makers van Homeland wel vaker moeite hebben met afscheid nemen van belangrijke personages, en dit lijkt ook bij Quinn het geval. Soms lijkt het alsof de makers absoluut geen afscheid van het personage hebben willen nemen, maar hem hierbij niet bepaald sparen. Omdat zijn personage zowel fysiek als mentaal flinke schade heeft opgelopen, bestaat het risico dat het personage wat karikaturaal wordt. Door het sterke spel van Friend (dit is met afstand zijn beste seizoen tot nu toe) blijft het personage toch boeien. Interessant en hier en daar ook wel shockerend is de relatie met zijn 'mentor' Dar Adal. Ik vind Dar Adal al jaren een van de meest intrigerende personages van Homeland en F. Murray Abraham kan zich dit seizoen helemaal uitleven in zijn schimmige rol. Mooi ook zijn de scènes waarin hij in conflict is met president-elect Keane. Het sterke acteerspel van Abraham zorgt ervoor dat de rol van Dar Adal in dit seizoen ontzettend interessant is om te volgen.
Het acteerwerk en de politieke actualiteit zijn dus de grootste troeven van het zesde seizoen van Homeland. Dit betekent niet dat er niet enkele tekortkomingen zijn aan dit seizoen. Zo duurt het wel erg lang voordat het verhaal op gang komt, de eerste afleveringen nodigen niet per se uit om snel verder te willen kijken en het verhaal is zo nu en dan wel erg langdradig. Naarmate het seizoen vordert, wordt het gelukkig een stuk boeiender en spannender, al is de seizoensfinale hier en daar wel erg ver over de top. Het einde biedt echter wel ontzettend veel interessante mogelijkheden voor het volgende seizoen en ik ben dan ook benieuwd wat de makers gaan verzinnen voor het zevende seizoen, zeker omdat de makers hebben aangekondigd dat dit het voorlaatste seizoen van de serie zal zijn. Al met al is het zesde seizoen van Homeland beter dan de zwakke derde en vijfde reeks, maar benadert het ook niet het niveau van de eerste twee seizoenen en het vierde. Toch blijft Homeland een serie met zeer interessante personages die blijven boeien en intrigeren. Het gaat hier en daar weleens over de top, maar over het algemeen blijft het zich profileren als een van de betere (politieke) thrillerseries van dit moment. Na het zien van het overwegend sterke zesde seizoen, kijk ik (toch) weer reikhalzend uit naar het volgende seizoen.
In het zesde seizoen van Homeland werkt voormalig CIA-analiste Carrie Mathison (Claire Danes, Temple Grandin) als advocate voor moslims in New York. Ze woont daar inmiddels met haar dochter en lijkt de deur naar de CIA voor eens en voor altijd achter zich dicht te hebben getrokken en een normaal leven te zijn gaan leiden. Maar niets is natuurlijk minder waar in Homeland. Al snel raakt Carrie betrokken bij een zaak waarbij een jonge moslim wordt opgepakt en wanneer die zaak een opvallende wending neemt, bevindt Carrie zich al snel weer op een gevaarlijker terrein. Ondertussen draagt ze ook de zorg voor Peter Quinn (Rupert Friend, Hitman: Agent 47), die nog steeds lijdt onder zijn verwondingen die hij heeft opgelopen bij een aanval met gifgas door terroristen.
Daarnaast wordt een nieuw personage geintroduceerd in het zesde seizoen: de zogenaamde 'president-elect' Elizabeth Keane (Elizabeth Marvel, House of Cards). We volgen haar in de periode tussen de verkiezingen en haar inauguratie, waarbij ze onder andere wordt ingelicht over de nationale veiligheid door CIA-kopstukken Saul Berenson (Mandy Patinkin, Chicago Hope) en Dar Adal (F. Murray Abraham, The Grand Budapest Hotel). Al snel blijkt dat Keane weinig op heeft met de CIA, wat vooral bij Dar Adal leidt tot argwaan. Hij beraadt zich dan ook al snel op mogelijke vervolgstappen, die de inlichtingendienst moet beschermen. Daarnaast is er een rol weggelegd voor een extreem-rechtse mediapersoonlijkheid, Brett O'Keefe (Jake Weber, Tyrant), die door middel van het verspreiden van nepnieuws en complottheorieën, de positie van Keane probeert te verzwakken.
Het is interessant om te zien hoe actueel dit seizoen van Homeland is. De paranoia in Amerika wordt goed in beeld gebracht en vooral de rol van O'Keefe doet in veel opzichten denken aan de manier waarop Trump en zijn aanhang te werk zijn gegaan en mogelijk verder zullen gaan. Treffend is ook de scepsis van president-elect Keane ten opzichte van de inlichtingendiensten. Op een gegeven moment stelt Dar Adal in de serie dat 'een president nooit een oorlog moet beginnen tegen zijn of haar eigen inlichtingendiensten'. In een tijd waarin Trump zijn inlichtingendiensten voortdurend in twijfel trekt, is dit natuurlijk ontzettend actueel en spelen de makers slim in op de huidige, politieke situatie in Amerika. Het politieke thriller-aspect van Homeland is wat de serie in mijn ogen altijd sterker en boeiender heeft gemaakt en het werkt ook goed in dit seizoen, mede door de sterke rol die Elizabeth Marvel neerzet als president-elect Keane. Ze speelt haar personage met diepgang en geeft nooit teveel van haar karakter prijs, waardoor je tot het einde van het seizoen niet weet waar haar loyaliteit nu ligt.
Ook de andere acteurs zijn (zoals gewoonlijk) weer uitstekend op dreef. Claire Danes en Mandy Patinkin vormen al vanaf het eerste seizoen het 'hart van de serie', en dat is dit seizoen niet anders. Wel is het jammer dat ze nog steeds te weinig opereren als een echt duo, hun relatie blijft ook in dit seizoen troebel. De chemie tussen beide acteurs is zo sterk dat het enigszins teleurstellend is dat ze niet meer tijd samen doorbrengen in dit seizoen. Hopelijk gebeurt dit in het volgende seizoen weer wat vaker.
Speciale aandacht voor de acteerprestaties moet echter uitgaan naar Rupert Friend en F. Murray Abraham. Rupert Friend was altijd al goed op dreef als de 'stille held' Peter Quinn, maar mijn verwachting was dat zijn rol na het vijfde seizoen wel redelijk uitgespeeld was. We weten uit het verleden dat de makers van Homeland wel vaker moeite hebben met afscheid nemen van belangrijke personages, en dit lijkt ook bij Quinn het geval. Soms lijkt het alsof de makers absoluut geen afscheid van het personage hebben willen nemen, maar hem hierbij niet bepaald sparen. Omdat zijn personage zowel fysiek als mentaal flinke schade heeft opgelopen, bestaat het risico dat het personage wat karikaturaal wordt. Door het sterke spel van Friend (dit is met afstand zijn beste seizoen tot nu toe) blijft het personage toch boeien. Interessant en hier en daar ook wel shockerend is de relatie met zijn 'mentor' Dar Adal. Ik vind Dar Adal al jaren een van de meest intrigerende personages van Homeland en F. Murray Abraham kan zich dit seizoen helemaal uitleven in zijn schimmige rol. Mooi ook zijn de scènes waarin hij in conflict is met president-elect Keane. Het sterke acteerspel van Abraham zorgt ervoor dat de rol van Dar Adal in dit seizoen ontzettend interessant is om te volgen.
Het acteerwerk en de politieke actualiteit zijn dus de grootste troeven van het zesde seizoen van Homeland. Dit betekent niet dat er niet enkele tekortkomingen zijn aan dit seizoen. Zo duurt het wel erg lang voordat het verhaal op gang komt, de eerste afleveringen nodigen niet per se uit om snel verder te willen kijken en het verhaal is zo nu en dan wel erg langdradig. Naarmate het seizoen vordert, wordt het gelukkig een stuk boeiender en spannender, al is de seizoensfinale hier en daar wel erg ver over de top. Het einde biedt echter wel ontzettend veel interessante mogelijkheden voor het volgende seizoen en ik ben dan ook benieuwd wat de makers gaan verzinnen voor het zevende seizoen, zeker omdat de makers hebben aangekondigd dat dit het voorlaatste seizoen van de serie zal zijn. Al met al is het zesde seizoen van Homeland beter dan de zwakke derde en vijfde reeks, maar benadert het ook niet het niveau van de eerste twee seizoenen en het vierde. Toch blijft Homeland een serie met zeer interessante personages die blijven boeien en intrigeren. Het gaat hier en daar weleens over de top, maar over het algemeen blijft het zich profileren als een van de betere (politieke) thrillerseries van dit moment. Na het zien van het overwegend sterke zesde seizoen, kijk ik (toch) weer reikhalzend uit naar het volgende seizoen.
Dit vind ik juist de kracht van deze serie. EN het langzame begin, Tja dat is in alle seizoenen zo geweest. Tot aflevering 5 gebeurt er weinig en zijn deze eerste afleveringen voor bereiding op de laatste 5, die je dan ook in 1 ruk afkijkt. :)
Seizoen 3 vond ik het minste. Ik had het toen wel gehad met Damian Lewis.