Euphoria

Euphoria heeft alles wat een HBO-serie een HBO-serie maakt. Het is donker, alternatief, maatschappijkritisch, op ‘t randje en precies highbrow genoeg, maar het is wel heel erg veel. Overweldigend veel. Te veel, misschien. Zeker voor de wat conservatievere kijker. Het is een aanhoudend bombardement van tieten, dickpics, halve aanrandingen en tieners die – na een overdosis weet-ik-veel-wat – bijna stikken in hun eigen kots. Allemaal begeleid door heel veel lekkere muziek. Dat dan weer wel. Thanks, Drake. Met die overdaad aan seks, drugs en dolende tieners doet Euphoria een beetje denken aan de nineties cultfilm Kids. De goegemeente sprak er – in het jaar dat Ajax de cup met de grote oren de lucht in tilde – schande van, maar toch keken we allemaal en dat gaat voor deze nieuwste van HBO waarschijnlijk niet anders zijn. Al is het maar één aflevering. Of een halve. Gewoon om even te proeven. De recensies die volgen zijn waarschijnlijk net zo bipolair als Rue zelf en dat kan ik helemaal begrijpen. Aan de ene kant is Euphoria uitdagend, vernieuwend en anders dan al het andere wat je tegenwoordig op tv ziet. Aan de andere kant hebben de makers hun hand een beetje overspeeld en hadden ze best wat vaker de less–is–more-kaart mogen spelen. Persoonlijk schommelde ik continu tussen een zeven en een negen, dus dan is een stevige acht het logische gevolg.