Daredevil - Seizoen 1

Op kantoor heb ik met een collega gediscussieerd of Charlie Cox nu wel of niet op Ben Affleck lijkt. Ik vind van wel, maar misschien is dat omdat ik de Daredevil alleen ken uit de gelijknamige Hollywoodfilm uit 2003 waarin Affleck de hoofdrol speelt. Ik moet zeggen, toen was ik niet erg onder de indruk. Wat ik mij vooral herinner is een donker personage in een donkere wereld en een Ben Affleck op wiens gezicht je als kijker weinig tot geen emotie zag. Hoe anders is deze serie. Netflix zet weer een prestatie van formaat neer.

De verhaallijn in het kort: Matt besluit samen met zijn beste vriend Foggy een advocatenkantoor te starten, om op die manier echt iets voor mensen in Hells Kitchen te kunnen betekenen. Op dat moment stappen we als kijker het verhaal binnen. Door middel van flashbacks leren we meer over wie de beide mannen zijn. Zo zien we hoe kleine Matt uitgroeit tot een superheld. Van een kleine jongen die door een ernstig ongeluk blind wordt en die daarna zijn vader oplapt na het zoveelste gevecht in de boksring, zijn periode in een weeshuis, het ontdekken van zijn talent tot uiteindelijk de volwassen advocaat overdag en de superheld als de zon ondergaat. In een van de eerste afleveringen maken Matt en Foggy kennis met Karen. Daredevil redt haar uit een levensbedreigende situatie en Karen besluit de beide advocaten te ondersteunen. Er blijkt een meesterbrein te bestaan die de criminele activiteiten van Chinezen, Russen en Japanners in Hells Kitchen coördineert. Zowel de Daredevil als Matt, Foggy, Karen en een bevriende journalist (Ben Uris) doen onderzoek naar deze mysterieuze figuur die naast de halve politie ook media en openbaar ministerie in zijn broekzak lijkt te hebben. En loopt het toch bijna verkeerd af voor onze superheld, dan is er nog altijd Claire. Een zuster die meer dan eens zijn leven redt door hem op te lappen.

Wat Daredevil zo’n interessant personage maakt is de kwetsbaarheid van de superheld. Zowel als het gaat om de gevoelens van de hoofdpersoon, een overtuigt Katholiek die in een constant gevecht is met zichzelf en ook regelmatig op bezoek gaat bij de priester om te biechten of te praten over ‘hoe nu verder’. Als de manier waarop hij veelal vecht, man tegen man in een vuistgevecht. Waar een superheld als Spiderman en Superman, behalve tegen de grote vijand, meestal weinig tot geen moeite hebben hun tegenstanders uit te schakelen, worstelt Daredevil zich in een van de scenes langs zijn tegenstanders. Hij valt nog net niet flauw als hij zijn laatste tegenstander met een laatste krachtinspanning tegen de grond werkt. Ook eindigt hij een aantal keer op het randje van de dood. Volgens Matt zelf heeft hij zijn vermogen om door te gaan en nooit op te geven, geërfd van zijn vader. Een bokser die hoe vaak hij ook klappen kreeg nooit knock out werd geslagen.

Een goede serie over een held kent een herkenbare boef. Zoals diezelfde collega met wie ik discussieerde over Cox zei: ‘wat zou Batman zijn zonder Joker’. In het geval van Daredevil is dit Wilson Fisk. Een man die zich in de loop van seizoen één ontwikkelt van de man op de achtergrond tot de redder van Hells Kitchen. Fisk wordt gespeeld door Vincent D’ Onofrio die ik nog kende uit de serie Law and Order. Niet direct iemand die je verwacht als slechterik in een superheldenfilm, maar die puik werk aflevert als Fisk. Zijn houding, het gebruik van zijn stem en de manier waarop hij de ongecontroleerde woede van Fisk uitbeeldt, brengen het personage tot leven. Fisk is menselijk en daarmee extra eng. De verhaallijn speelt daarin naast D’ Onofrio een belangrijke rol. Uitgebreid wordt er stilgestaan bij de vraag hoe een lief en dikkig jongetje uit Hells Kitchen uit kan groeien tot een slechterik. Ook zien we hoe hij langzaam maar zeker verliefd wordt. Het personage van Fisk krijgt daardoor een extra dimensie. Hij is meer dan alleen de slechterik.

Al met al is Daredevil wat mij betreft een 8 waard, een goede toevoeging in het genre series over superhelden.